حضرت سلیمان: تفاوت میان نسخه‌ها

{{جعبه اطلاعات انبیا

| تصویر = حضرت سلیمان.jpeg

| محل تولد = [[بیت المقدس|اورشلیم]]

| مدفن = [[اورشلیم]]

'''سلیمان بن داود (علیه السلام)'''T یکی از [[پیامبران]] بزرگ الهی است که در آیه‌های فراوانی از او یاد شده است. سلیمان (علیه السلام) از پیامبران بزرگ [[بنی اسرائیل]] می‌باشد. پایتخت او [[بیت المقدس|بیت‌المقدس]] در [[شام]] بود. [[خدا|خداوند]]، نعمت‌ها و مواهب گوناگون بزرگی مانند علم و [[حکمت]]، آشنایی با زبان حیوانات، تسخیر باد، سپاهی مرکب از [[جن]] و انس و ملک، و حکومت گسترده و بی‌نظیر به او داده بود.  

سلیمان بن داود بن ایشا بن عوید بن عابر بن سلمون بن نحشون بن عمینا داب بن ارم بن حصرون بن فارص بن یهوذا بن یعقوب بن إسحاق بن إبراهیم<ref>البدایة والنهایة (ابن کثیر دمشقی)، ج2، ص18</ref>.

[[محمد بن علی بن بابویه قمی|شیخ صدوق]] می‌فرماید: سلیمان از آنجا که قلبی سلیم داشت، لذا نام او مشتمل بر سلامت است و از آنجا پدرش [[حضرت داود|حضرت داود (علیه السلام)]] جراحت خود را با محبت و ود پروردگار مداوا نمود و به کمال رسید و داود نام گرفت و خداوند اراده کرد که در نام سلیمان حرفی از حروف نام او باشد تا شاید از نظر درجه کمال به او ملحق شود، پس (الف) به نام او (سلیم) افزوده شد و برای تکمیل ترکیب و درستی آن نون نیز در آخر آن اضافه شد (سلیم الف ن سلیمان) وگرنه همان سلیم برای دلالت بر سلامت قلب او کفایت می‌کرد<ref>قصص الأنبیاء (قصص قرآن) (فاطمه مشایخ)، ص۵۲۵</ref>.

{{متن قرآن |وَ وَهَبْنا لِداوُدَ سُلَیْمانَ نِعْمَ العَبْدُ إِنَّهُ أَوّابٌ|سوره = ص |آیه = ۳۰ }}: و به داود سلیمان را بخشیدم که نیک بنده‌ای است و بسیار به سوی [[خدا]] [[توبه]] می‌کند.

{{متن قرآن |وَ داوُدَ وَ سُلَیْمانَ إِذْ یَحْکُمانِ فِی الحَرْثِ إِذْ نَفَشَتْ فِیهِ غَنَمُ القَوْمِ وَ کُنّا لِحُکْمِهِمْ شاهِدِینَ × فَفَهَّمْناها سُلَیْمانَ وَکُلّاً آتَیْنا حُکْماً وَ عِلْماً|سوره = انبیاء|آیه = ۷۸- ۷۹ }}: و داود و سلیمان را یاد کن، هنگامی که درباره آن کشتزار × که گوسفندان مردم شب هنگام در آن چریده بودند. × داوری می‌کردند و شاهد داوری آنان بودیم. پس آن داوری را به سلیمان فهماندیم و به هر یک از آن دو حکمت و دانش عطا کردیم.

{{متن قرآن |وَلَقَدْ آتَیْنا داوُدَ وَ سُلَیْمانَ عِلْماً وَ قالا الْحَمْدُلِلَّهِ الَّذِی فَضَّلَنا عَلی کَثِیرٍ مِنْ عِبادِهِ المُؤْمِنِینَ|سوره = نمل|آیه = ۱۵ }}: و به راستی به داود و سلیمان دانشی عطا کردیم، و آن دو گفتند: ستایش خدایی را که ما را بر بسیاری از بندگان باایمانش برتری داده است.

آنچه در [[قرآن]] از داستان او آمده در قرآن کریم از سرگذشت آن جناب جز مقداری مختصر نیامده، چیزی که هست دقت در همان مختصر، آدمی را به همه داستان‌های او و مظاهر شخصیت شریفش راهنمایی می‌کند.

یکی این که: آن جناب فرزند و وارث حضرت داود (علیه السلام) بود که در‌این‌باره فرمود: {{متن قرآن |وَ وَهَبْنا لِداوُدَ سُلَیْمانَ|سوره = ص| آیه = ۳۰ }} و نیز فرموده: {{متن قرآن |وَ وَرِثَ سُلَیْمانُ داوُدَ|سوره = نمل|آیه = ۱۶ }}.

آیاتی که آن جناب را می‌ستاید در قرآن کریم، در پانزده - شانزده - مورد نام آن جناب را آورده و ثنای بسیاری از او کرده، بنده‌اش خوانده، اوابش نامیده و فرموده: {{متن قرآن |نِعْمَ الْعَبْدُ إِنَّهُ أَوَّابٌ|سوره = ص |آیه = ۳۰ }}. و به علم و حکمتش ستوده و فرموده: {{متن قرآن |فَفَهَّمْناها سُلَیْمانَ وَ کُلًّا آتَیْنا حُکْماً وَ عِلْماً |سوره = انبیاء |آیه = ۷۹ }}. و نیز فرموده: {{متن قرآن |وَلَقَدْ آتَیْنا داوُدَ وَ سُلَیْمانَ عِلْماً|سوره = نمل |آیه = ۱۵ }}. و باز فرموده: {{متن قرآن |یا أَیُّهَا النَّاسُ عُلِّمْنا مَنْطِقَ الطَّیْرِ|سوره = نمل|آیه = ۱۶ }}. و او را از انبیاء مهدی و راه یافته خوانده، فرموده: {{متن قرآن |وَ أَیُّوبَ وَ یُونُسَ وَ‌هارُونَ وَ سُلَیْمانَ|سوره = نساء |آیه = ۱۶۳ }}. و نیز فرموده: {{متن قرآن |وَ نُوحاً هَدَیْنا مِنْ قَبْلُ وَ مِنْ ذُرِّیَّتِهِ داوُدَ وَ سُلَیْمانَ |سوره = انعام|آیه = ۸۴ }}.

و اما قرآن کریم ساحت آن جناب را مبرا از پرستش بت می‌داند، همچنان که ساحت سایر انبیاء را منزه می‌داند و بر هدایت و عصمتشان تصریح می‌کند و در خصوص سلیمان می‌فرماید: {{متن قرآن |وَ ما کَفَرَ سُلَیْمانُ |سوره = بقره|آیه = ۱۰۲ }}. «سلیمان کافر نشد».

و نیز، ساحتش را از این که از زنا متولد شده باشد منزه داشته است و از او حکایت کرده که در دعایش بعد از سخن مورچه گفت: "پروردگارا، مرا به شکر نعمت‌ها که بر من و بر پدر و مادر من ارزانی داشتی ملهم فرما<ref>سوره نمل، آیه ۱۹</ref>". که در تفسیرش گفتیم از این دعا برمی‌آید که مادر او از اهل صراط مستقیم بوده، یعنی از کسانی که خداوند بر آنان انعام کرده، از نبیین و صدیقین و [[شهید|شهداء]] و صالحین.

با این که این پپیامبر عالی قدر صاحب قدرت و پادشاهی بود، اما لباسی از مو می‌پوشید، و چون تاریکی شب همه جا را فرامی گرفت، دست‌ها را به گردن خود می‌بست و تا صبح از (ترس خدا) گریست، و غذایش را از فروش حصیر و بوریایی که با دست خود می‌بافت، تهیه می‌نمود و اگر درخواست قدرت از خدا کرد، صرفا برای غلبه بر پادشاهان کافر بود، و گفته شده که منظور از «طلب قدرت» قناعت بوده است<ref>ارشاد القلوب (ترجمه سلگی)، ج۱، ص۴۲۰</ref>.

{{متن قرآن|رَبِّ أَوْزِعْنِی أَنْ أَشْکُرَ نِعْمَتَکَ|سوره = احقاف|آیه = ۱۵}}. و نعمت‌ها را وسیله ی آزمایش می‌دانست. {{متن قرآن| هذا مِنْ فَضْلِ رَبِّی لِیَبْلُوَنِی أَأَشْکُرُ أَمْ أَکْفُرُ|سوره = نمل| آیه = ۴۰}}. و جذب هدایای بیگانگان نشد. {{متن قرآن|أَتُمِدُّونَنِ بِمالٍ|سوره = نمل| آیه = ۳۶}}. و از فهم علمی مخصوص برخوردار بود. {{متن قرآن|فَفَهَّمْناها سُلَیْمانَ|سوره = انبیاء| آیه = ۷۹}}. و با زبان پرندگان آشنا بود. {{متن قرآن|عُلِّمْنا مَنْطِقَ الطَّیْرِ|سوره = نمل| آیه = ۱۶}}. و از لشکریانش سان می دید. {{متن قرآن |وَ حُشِرَ لِسُلَیْمانَ جُنُودُهُ|سوره = نمل = آیه ۱۷}} و پرندگان در خدمت او بودند. {{متن قرآن |وَ تَفَقَّدَ الطَّیْرَ|سوره = نمل| آیه = ۲۰}}.

و از همه ی امکانات برای تبلیغ دین استفاده می‌کرد. (فرستادن نامه به وسیله ی پرنده) {{متن قرآن|اذْهَبْ بِکِتابِی هذا|سوره = نمل| آیه = ۲۸}}. و دست اندرکاران او طی الأرض داشتند. {{متن قرآن|قالَ الَّذِی عِنْدَهُ عِلْمٌ مِنَ الْکِتابِ أَنَا آتِیکَ بِهِ قَبْلَ أَنْ یَرْتَدَّ إِلَیْکَ طَرْفُکَ|سوره = نمل|آیه = ۴۰}} و حکومت بی‌نظیر داشت. {{متن قرآن| هَبْ لِی مُلْکاً لایَنْبَغِی لِأَحَدٍ|سوره = ص|آیه = ۳۵}} و به حسن عاقبت و مقام والا نزد خداوند رسید. {{متن قرآن|وَ إِنَّ لَهُ عِنْدَنا لَزُلْفی وَ حُسْنَ مَآبٍ|سوره = ص| آیه = ۲۵}} و جن در خدمت او بود. {{متن قرآن|وَالشَّیاطِینَ کُلَّ بَنَّاءٍ وَ غَوَّاصٍ|سوره = ص|آیه = ۳۷}}.<ref>تفسیر نور (قرائتی محسن)، ج۹، ص۴۲۸</ref>.

== جستارهای وابسته ==

* [[بیت المقدس|بیت‌المقدس]]