خواجه نصیرالدین طوسی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[علامه حلّی]] که یکی از شاگردان خواجه نصیرالدین طوسی است درباره وی می‌گوید: خواجه نصیرالدین طوسی افضل عصر ما بود و از علوم عقلیه و نقلیه مصنفات بسیار داشت. او اشرف کسانی است که ما آنها را درک کرده‌ایم.

سرزمین طوس ناحیه ای از [[خراسان]] بزرگ است که خاستگاه دانشورانی بزرگ و تاریخ‌ساز بوده است. در جغرافیای قدیم [[ایران]]، طوس از شهرهای مختلفی چون نوقان، طابران و اردکان تشکیل شده بود و قبر مطهر [[علی بن موسی بن جعفر|حضرت علی بن موسی الرضا(علیه‌السلام)]] در حوالی شهر نوقان و در روستایی به نام سناباد قرار داشت که پس از توسعه آن، امروزه یکی از محله‌های شهر [[مشهد]] به شمار می‌آید.

گویند زمانی شیخ وجیه الدین محمد بن حسن که از بزرگان و دانشوران [[قم]] بوده و در روستای جهرود از توابع قم زندگی می‌کرد. <ref>فوائد الرضویه، شیخ عباس قمی، ص 603</ref> به همراه خانواده و به شوق [[زیارت]] [[امام هشتم]] [[شیعیان]] به [[مشهد]] عازم شد و پس از زیارت، در هنگام بازگشت به علت بیماری همسرش، در یکی از محله‌های شهر طوس مسکن گزید. او پس از چندی به درخواست اهالی محل علاوه بر اقامه [[نماز]] جماعت در مسجد، به تدریس در مدرسه علمیه مشغول شد. در صبحگاه یازدهم جمادی الاول سال 597 ق به هنگام طلوع آفتاب، سپیده از خنده شکفته شد و درخشنده‌ترین چهره حکمت و ریاضی در قرن هفتم پا به عرصه وجود نهاد. <ref>وی شخصیتی غیر از شیخ الطائفه طوسی و خواجه نظام الملک است</ref>

پدر با تفال به [[قرآن کریم]] نوزاد را که سومین فرزندش بود محمد نامید. او بعدها کنیه‌اش، ابوجعفر گشته، به القابی چون ((نصیرالدین))، محقق طوسی، استاد البشر و خواجه شهرت یافت.

خواجه نصیر به تحصیل دانش علاقه زیادی داشت. وی در شهر طوس و در ایام کودکی، علوم دینی و علوم عملی ([[اخلاق]]، [[قرآن]]، [[صرف]] و [[نحو]] و [[فقه]]) را زیر نظر پدرش و منطق و حکمت را نزد دایی خود آموخت. <ref>پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، تاریخ تفکر‌ اندیشه اجتماعی در اسلام، ص۱۳۹-۱۴۰، تهران، سمت، ۱۳۸۷، چاپ هفتم</ref>

او سپس با راهنمایی دایی پدرش نصیرالدین عبدالله بن حمزه به نیشابور مهاجرت کرد و از محضر اساتید بزرگی مثل "فریدالدین داماد نیشابوری"، "اشارات بوعلی" و از "قطب‌الدین مصری" شاگرد [[فخر رازی]]، قانون ابن سینا را فراگرفت. وی علاوه بر کتاب‌های فوق از محضر عارف معروف آن دیار «عطار نیشابوری» (متوفی ۶۲۷ق) نیز بهره‌مند شد. <ref>خوانساری، محمدباقر، روضات الجنات، ج۶، ص۵۸۲</ref>

تحصیلاتش را در نیشابور به‌مدت هشت سال به اتمام رساند و در آنجا به‌عنوان دانشمندی برجسته شهرت یافت. بعد از آن، قصد عزیمیت به [[عراق]] نمود و در سال ۶۱۹ هجری یعنی در سن ۲۲ سالگی، موفق به دریافت اجازه‌نامه روایت گردید. <ref>مدرسی زنجانی، محمد، سرگذشت و عقاید فلسفی خواجه نصیرالدین طوسی، ص۲۸، تهران، امیرکبیر، ۱۳۶۳</ref>

آن‌گونه که نوشته‌اند خواجه مدت زمانی از «علامه حلی» فقه و علامه نیز در مقابل، درس حکمت نزد خواجه آموخته است. «کمال‌الدین موصلی» ساکن شهر موصل (عراق) از دیگر دانشمندانی بود که علم نجوم و ریاضی به خواجه آموخت و بدین‌ترتیب محقق طوسی دوران تحصیل را پشت سر نهاده، پس از سال‌ها دوری از وطن و خانواده، به طوس بازگشت. <ref>سبحانی، جعفر، موسوعه طبقات فقها، ج۷، ص۲۴۳</ref>

# [[علامه حلی]] فقیه و متکلم بزرگ شیعی (متوفی ۷۲۶ق)، حکمت را نزد خواجه طوسی فراگرفت <ref> مدرسی رضوی، احوال و آثار خواجه نصیرالدین، ۱۳۵۴ش، ص۲۳۸</ref> و شرح کتاب تجرید الاعتقاد خواجه نصیر را با عنوان کشف المراد نوشت. این کتاب از مشهورترین شرح‌های تجرید است. <ref>صدرایی خویی، کتابشناسی تجرید الاعتقاد، ۱۳۸۲ش، ص۳۵</ref>

#

# ابن میثم بحرانی، نویسنده کتاب شرحی بر نهج‌البلاغه، حکیم، ریاضی‌دان، متکلم و فقیه که در حکمت، شاگرد خواجه نصیر و در فقه استاد وی بود. <ref>خوانساری، روضات الجنات، ۱۳۹۰ق، ج۶، ص۳۰۲</ref>

#

# قطب الدین شیرازی (متوفی ۷۱۰ق)، زمانی که خواجه به‌همراه هلاکو به [[قزوین]] رفت، با خواجه همراه شد، با او به مراغه رفت و شاگرد خواجه نصیر در علم هیئت، ریاضی، فلسفه و طب شد. خواجه او را قطب فلک الوجود می‌خواند. <ref>مدرسی رضوی، احوال و آثار خواجه نصیرالدین، ۱۳۵۴ش، ص۲۴۱و۲۴۲</ref>

# سید رکن الدین (حسن بن محمد بن شرفشاه علوی)، از شاگردان خواجه بوده و برخی از آثار او را شرح داده است. <ref>مدرسی رضوی، احوال و آثار خواجه نصیرالدین، ۱۳۵۴ش، ص۲۴۹</ref>

# کمال الدین عبدالرزاق شیبانی بغدادی (۶۴۲ـ۷۲۳ ق) معروف به ابن الفُوَطی، از تاریخ‌نویسان قرن هفتم است و کتاب‌های «معجم الآداب» و «الحوادث الجامعه» از آثار اوست. او کتابداری کتابخانه رصدخانه مراغه و در اواخر عمر، کتابخانه مستنصریه را بر عهده داشت. <ref>مدرسی رضوی، احوال و آثار خواجه نصیرالدین، ۱۳۵۴ش، ص۲۵۲تا۲۵۷</ref>

# عمادالدین حربوی معروف به ابن الخوّام (۶۴۳ـ۷۲۸ ق)، در حساب و طب سرآمد زمان خود بوده و کتاب‌های «فوائد بهائیه فی قواعد حسابیه» و «مقدمه‌ای در طب» از او بر جای مانده است. <ref>مدرسی رضوی، احوال و آثار خواجه نصیرالدین، ۱۳۵۴ش، ص۲۵۷تا۲۶۱</ref>

کتاب‌ها و رساله‌های علمی خواجه نصیرالدین طوسی در موضوعات گوناگون را بیش از ۱۸۴ عنوان دانسته‌اند. <ref> فرحات، اندیشه‌های فلسفی و کلامی خواجه نصیرالدین طوسی، ۱۳۸۹ش، ص۷۱</ref> برخی محققان معتقدند که با توجه به زندگی اجباری وی در قلعه‌های [[اسماعیلیان]]، بسیاری از کتاب‌های او در وضعیت بد معیشتی نوشته شده است. خواجه نصیر، در مقدمه شرح اشارات، از رنج فراوان و غم روزافزونش هنگام تألیف کتاب نوشته است. <ref>نصیرالدین طوسی، شرح اشارات، ج۲، ص۱۴۶</ref>

# تجرید الاعتقاد: این کتاب از زمان تألیف تاکنون از کتاب‌هایی است که در [[حوزه‌های علمیه]] شیعه در حوزه کلام تدریس می‌شود. <ref>علامه حلی، کشف المراد، ۱۴۱۳ق، مقدمه مصحح، ص۵</ref> خواجه نصیر در این کتاب کلام را با [[فلسفه]] آمیخته و مسائل کلامی را به‌روش فلسفی حل کرده است. <ref>نصیرالدین طوسی، تجرید الاعتقاد، ۱۴۰۷ق، مقدمه محقق، ص۷۱</ref>

# اساس الاقتباس:این کتاب در موضوع منطق و به‌زبان فارسی است. <ref>مدرسی رضوی، احوال و آثار خواجه نصیرالدین، ۱۳۵۴ش، ص۴۲۰</ref> برخی این کتاب را پس از بخش منطق کتاب شفای بوعلی سینا، مهمترین کتابی دانسته‌اند که در این موضوع نگاشته شده است. <ref>مدرسی رضوی، احوال و آثار خواجه نصیرالدین، ۱۳۵۴ش، ص۴۲۰</ref>

# شرح الاشارات و التنبیهاتِ ابوعلی سینا: این کتاب از متون درسی حکمت مَشّاء است. <ref>علامه حلی، کشف المراد، ۱۴۱۳ق، مقدمه مصحح، ص۵</ref>

# اخلاق ناصری: ترجمه کتاب طهاره الاعراقِ ابن مسکویه به‌همراه اضافات. <ref> مدرسی رضوی، احوال و آثار خواجه نصیرالدین، ۱۳۵۴ش، ص۹</ref>

# آغاز و انجام: این کتاب درباره مبدأ و [[معاد]] است که در آن مباحث مربوط به احوال قیامت، [[بهشت]] و [[جهنم]] به روش عرفانی مطرح شده است. <ref>بخش فلسفه و کلام دایره المعارف بزرگ اسلامی، «آغاز وانجام»، ص۴۴۰</ref>

# تحریر اصول اقلیدس: کتاب «اصول الهندسه و الحساب» کتابی است که قریب سیصد سال قبل از میلاد توسط اقلیدس، ریاضی‌دان و منجم شهیر یونانی تصنیف شده است و یکی از متون درسی ریاضی‌دانان بوده است. <ref>رمضانی، مروری بر آثار و تألیفات‏ علامه حسن زاده آملی، ۱۳۷۴ش، ص۱۱۷</ref> خواجه طوسی بر پایه ترجمه‌های پیش از خود از این کتاب و مقایسه بین آنها، این اثر را تحریر و شرح نموده و اَشکال و گزاره‌های دیگری نیز بدان افزوده است. <ref>متقی، حسین، «کتابشناسی اصول هندسه اقلیدس، با تأکید بر تحریر خواجه نصیرالدین طوسی» </ref>

# التذکرة فی علم الهیئة: این کتاب به‌گفته حاجی خلیفه خلاصه‌‌ای از مسائل این فن و براهین مربوط به آن است. <ref>ویده‏‌مان، آیلهارد، «خواجه نصیرالدین طوسی» ‏، ۱۳۹۱ش، ص۳۲</ref>

خواجه نصیر در حالی در ۱۸ [[ذی الحجه]] سال ۶۷۲ق درگذشت که برای سامان دادن به امور اوقاف و دانشمندان، در [[بغداد]] به سر می‌برد. او بنا به وصیت خود در حرم [[کاظمین]] دفن شد. <ref> نعمة، فلاسفة الشیعة: حیاتهم و آراؤهم، ۱۹۸۷م، ص۵۳۱؛ امین، اعیان الشیعة، ۱۹۸۶م، ج۹، ص۴۱۸؛ البته ابن کثیر در البدایة و النهایة روز وفات او را دوازدهم ذی الحجه نوشته است (البدایة و النهایة، ۱۹۹۷م، ج۱۷، ص۵۱۴)</ref> او همچنین [[وصیت]] کرده بود که روی قبرش اشاره‌ای به ویژگی‌های علمی‌اش نشود و فقط عبارت «و کَلبُهُم باسِطٌ ذِراعَیهِ بِالوَصید» و سگشان بر آستانه [غار] دو دست خود را دراز کرده [بود]. <ref>سوره کهف، ‌ آیه ۱۸</ref> بر روی سنگ قبرش نوشته شود. <ref>عزیزی، فضائل و سیره چهارده معصوم(ع) در آثار استاد علامه حسن زاده آملی، ۱۳۸۱ش، ص۴۰۲</ref>

[[رده:عالمان]]