نمایش مبدأ برای دعا و توسل نزد اولیاء مطلوب است یا ممنوع (کتاب)

{{جعبه اطلاعات کتاب
| عنوان = الدعاء والتوسل بالأولیاء مطلوب أم ممنوع؟
| تصویر = الدعاء والتوسل بالأولیاء مطلوب أم ممنوع؟.jpg
| نام = 
| پدیدآوران = [[سید حسن طاهری خرم آبادی]]
| زبان = عربی
| زبان اصلی = 
| ترجمه = [[رعد الحجاج]]
| سال نشر = 1430 ق
| ناشر = مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی، معاونت فرهنگی، مرکز تحقیقات علمی
| تعداد صفحه = 151 ص
| موضوع = 
| شابک = 
}}
'''دعا و توسل نزد اولیاء مطلوب است یا ممنوع؟''' عنوان کتابی است که توسط [[مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی]] منتشر شده است و در آن با ادله شرعی به اثبات جواز و مشروعیت بلکه مطلوبیت [[دعا]]و [[توسل]] با رویکرد مقارن پاسخ می‌دهد.

== اهمیت موضوع ==
در این پژوهش بارویکردی عقلی، قرآنی و روایی به اثبات جواز، مشروعیت بلکه مطلوبیت دعا و توسل و حاجت خواستن از پیامبران الهی و اولیای الهی(ائمه معصومین علیهم‌السلام) پرداخته شده و شبهات منکران دعا و توسل و حاجت طلبیدن از غیر خداوند نقل و نقد گردیده است. نویسنده سعی کرده است با رویکردی مقارنه‌ای (مقایسه بین دیدگاه‌های شیعه و اهل سنت) برخی از اختلاف نظر‌های آنان را در این زمینه مورد تجزیه و تحلیل قرار داده و عدم منافات دعا و طلب حاجت از اولیای الهی را با مسأله [[توحید]] با ذکر استدلال تبیین نماید.

== سرفصل‌ها و موضوعات ==
=== بخش اول کتاب ===
نویسنده به نمونه‌هایی از دعا و طلب حاجت از غیر خداوند در آیات قرآن کریم اشاره کرده و ارجاع دادن خداوند مردم را به سمت انبیای الهی و رفع حاجات آنان به وسیله معجزات و خرق عادت را نوعی جواز درخواست از غیر خدا دانسته که خود خداوند متعال آنها را تشریع نموده است. <br>
نویسنده بر این باور است که طلب حاجت از پیامبران الهی و اولیای خداوند اگر به نحو استقلالی باشد نوعی شرک است و با توحید افعالی خداوند سازگاری ندارد. اما اگر این درخواست بدین صورت باشد که ما انبیاء و ائمه (ع) را واسطه حاجت قرار دهیم و به آنها متوسل شویم تا حاجت خود را از طریق آنان از خداوند بگیریم این مسأله نه تنها شرک نیست بلکه همان توحید عبادی و افعالی است. وی فاعل حقیقی و علی الاطلاق را خداوند متعال دانسته و شفای مریض توسط پزشک را نیز به خداوند نسبت می‌دهد. نویسنده استدلال مخالفین توسل به انبیاء و اولیای الهی را نقل و نقد کرده و در جواب [[ابن تیمیه]] می‌گوید طلب کردن شفا و سایر حاجات از مرده‌ها حتی انبیای الهی شرک است را با همین استدلال یعنی این که فاعل بالاستقلال انبیاء و اولیا نیستند بلکه خداوند است پاسخ می‌دهد و نمونه‌هایی از آیات قرآن کریم که در آن انبیاء و حتی غیر از انبیاء دست به امور خارق‌العاده می‌زدند و این قدرت را از خداوند متعال گرفته بودند را در‌این‌باره مورد استناد قرا می‌دهد. وی در مورد عدم قدرت پاسخ گویی مردگان به حاجات ما به سخن گفتن [[محمد بن عبد‌الله (خاتم الانبیا)|پیامبر اسلام(ص)]] با کشته شدگان [[جنگ بدر]] اشاره کرده و با این استدلال انبیاء و اولیای الهی را مرده ندانسته بلکه آنها را زنده تلقی کرده که قدرت پاسخ گویی به درخواست‌های ما را حتی پس از مرگ ظاهری دارند.

=== بخش دوم کتاب ===
نویسنده به روایاتی نبوی اشاره کرده که در آن استغاثه به غیر خدا مشروع و جایز دانسته شده و در‌این‌باره به شبهات [[محمد بن عبدالوهاب]] پاسخ گفته است. وی ضمن بررسی معنای لغوی و اصطلاحی توسل و قواعد کلی درباره آن به جواز توسل بر غیر خداوند در روایات اشاره نموده و متوسل شدن مردم در زمان حیات پیامبر اکرم(ص) به [[اهل بیت|اهل بیت علیهم‌السلام]] آن حضرت جهت طلب باران و بر آورده شدن حاجت مردم به جهت متوسل شدن به اهل بیت (ع)، توسل پیدا کردن [[شافعی]] (یکی از ائمه اربعه اهل سنت) به اهل بیت و سیره صحابه و تابعین در متوسل شدن به ملائکه و افراد مؤمن و صالح پس از مرگ آنها و توسل به پیامبر اسلام را نمونه‌هایی از جواز و مشروعیت توسل عنوان کرده است.

== مؤلف ==
این کتاب توسط [[سید حسن طاهری خرم آبادی]] تدوین گردیده و توسط آقای [[رعد الحجاج]] به زبان عربی ترجمه شده است. 

== منابع ==
برگرفته با تلخیص از [[کتابنامه انتشارات مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی]]، معاونت فرهنگی، علیرضا شاه حسینی، چاپ سوم، صفحه 245، تهران، 1389 ش.

[[رده:کتاب‌ها]]
[[رده:کتاب‌های شیعه]]
[[رده:کتاب‌های تقریبی]]
[[رده:منشورات مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی]]