دعا و توسل نزد اولیاء مطلوب است یا ممنوع (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها

[[پرونده:الدعاء والتوسل بالأولیاء مطلوب أم ممنوع؟.jpg|بندانگشتی|کتاب الدعاء والتوسل بالأولیاء مطلوب أم ممنوع؟]]

{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ |

!الدعاء والتوسل بالأولیاء مطلوب أم ممنوع؟

|-

|[[سید حسن طاهری خرم آبادی]]

|-

|مترجم

|[[رعد الحجاج]]

|سال نشر

|1430 ق/2009 م.

|ناشر

|مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی، معاونت فرهنگی، مرکز تحقیقات علمی

|تعداد صفحات

|151

|-

|}

=اهمیت موضوع=

در این پژوهش بارویکردی عقلی، قرآنی و روایی به اثبات جواز، مشروعیت بلکه مطلوبیت دعا و توسل و حاجت خواستن از پیامبران الهی و اولیای الهی(ائمه معصومین علیهم السلام) پرداخته شده و شبهات منکران دعا و توسل و حاجت طلبیدن از غیر خداوند نقل و نقد گردیده است. نویسنده سعی کرده است با رویکردی مقارنه‌ای (مقایسه بین دیدگاه‌های شیعه و اهل سنت) برخی از اختلاف نظر‌های آنان را در این زمینه مورد تجزیه و تحلیل قرار داده و عدم منافات دعا و طلب حاجت از اولیای الهی را با مسأله [[توحید]] با ذکر استدلال تبیین نماید.  

=سرفصل ها و موضوعات=

=بخش اول کتاب=

نویسنده به نمونه‌هایی از دعا و طلب حاجت از غیر خداوند در آیات قرآن کریم اشاره کرده و ارجاع دادن خداوند مردم را به سمت انبیای الهی و رفع حاجات آنان به وسیله معجزات و خرق عادت را نوعی جواز درخواست از غیر خدا دانسته که خود خداوند متعال آن‌ها را تشریع نموده است. <br>

نویسنده بر این باور است که طلب حاجت از پیامبران الهی و اولیای خداوند اگر به نحو استقلالی باشد نوعی شرک است و با توحید افعالی خداوند سازگاری ندارد. اما اگر این درخواست بدین صورت باشد که ما انبیاء و ائمه (ع) را واسطه حاجت قرار دهیم و به آنها متوسل شویم تا حاجت خود را از طریق آنان از خداوند بگیریم این مسأله نه تنها شرک نیست بلکه همان توحید عبادی و افعالی است. وی فاعل حقیقی و علی الاطلاق را خداوند متعال دانسته و شفای مریض توسط پزشک را نیز به خداوند نسبت می دهد. نویسنده استدلال مخالفین توسل به انبیاء و اولیای الهی را نقل و نقد کرده و در جواب [[ابن تیمیه]] می گوید طلب کردن شفا و سایر حاجات از مرده‌ها حتی انبیای الهی شرک است را با همین استدلال یعنی این که فاعل بالاستقلال انبیاء و اولیا نیستند بلکه خداوند است پاسخ می دهد و نمونه هایی از آیات قرآن کریم که در آن انبیاء و حتی غیر از انبیاء دست به امور خارق العاده می زدند و این قدرت را از خداوند متعال گرفته بودند را در این باره مورد استناد قرا می دهد. وی در مورد عدم قدرت پاسخ گویی مردگان به حاجات ما به سخن گفتن [[پیامبر اسلام(ص)]] با کشته شدگان [[جنگ بدر]] اشاره کرده و با این استدلال انبیاء و اولیای الهی را مرده ندانسته بلکه آن‌ها را زنده تلقی کرده که قدرت پاسخ گویی به درخواست‌های ما را حتی پس از مرگ ظاهری دارند.  

=بخش دوم کتاب=

نویسنده به روایاتی نبوی اشاره کرده که در آن استغاثه به غیر خدا مشروع و جایز دانسته شده و در این باره به شبهات [[محمد بن عبدالوهاب]] پاسخ گفته است. وی ضمن بررسی معنای لغوی و اصطلاحی توسل و قواعد کلی درباره آن به جواز توسل بر غیر خداوند در روایات اشاره نموده و متوسل شدن مردم در زمان حیات [[پیامبر اکرم(ص)]] به [[اهل بیت (علیهم السلام)|اهل بیت علیهم‌السلام]] آن حضرت جهت طلب باران و بر آورده شدن حاجت مردم به جهت متوسل شدن به اهل بیت (ع)، توسل پیدا کردن [[شافعی]] ( یکی از ائمه اربعه اهل سنت) به اهل بیت و سیره صحابه و تابعین در متوسل شدن به ملائکه و افراد مؤمن و صالح پس از مرگ آنها و توسل به پیامبر اسلام را نمونه‌هایی از جواز و مشروعیت توسل عنوان کرده است.  

=مؤلف=

=پانویس=

برگرفته با تلخیص از [[کتابنامه انتشارات مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی]] ، معاونت فرهنگی، علیرضا شاه حسینی، چاپ سوم، صفحه 245، تهران، 1389 ش.

[[رده: کتاب های تقریبی]]

[[رده: منشورات مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی]]