دعا و توسل نزد اولیاء مطلوب است یا ممنوع (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها

[[پرونده:الدعاء والتوسل بالأولیاء مطلوب أم ممنوع؟.jpg|بندانگشتی|کتاب الدعاء والتوسل بالأولیاء مطلوب أم ممنوع؟]]

{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ |

!الدعاء والتوسل بالأولیاء مطلوب أم ممنوع؟

|-

|[[سید حسن طاهری خرم آبادی]]

|-

|مترجم

|[[رعد الحجاج]]

|سال نشر

|1430 ق/2009 م.

|ناشر

|مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی، معاونت فرهنگی، مرکز تحقیقات علمی

|تعداد صفحات

|151

|-

|}

=اهمیت موضوع=

در این پژوهش بارویکردی عقلی، قرآنی و روایی به اثبات جواز، مشروعیت بلکه مطلوبیت دعا و توسل و حاجت خواستن از پیامبران الهی و اولیای الهی(ائمه معصومین علیهم السلام) پرداخته شده و شبهات منکران دعا و توسل و حاجت طلبیدن از غیر خداوند نقل و نقد گردیده است. نویسنده سعی کرده است با رویکردی مقارنه‌ای (مقایسه بین دیدگاه‌های شیعه و اهل سنت) برخی از اختلاف نظر‌های آنان را در این زمینه مورد تجزیه و تحلیل قرار داده و عدم منافات دعا و طلب حاجت از اولیای الهی را با مسأله [[توحید]] با ذکر استدلال تبیین نماید.  

=سرفصل ها و موضوعات=

=بخش اول کتاب=

نویسنده به نمونه‌هایی از دعا و طلب حاجت از غیر خداوند در آیات قرآن کریم اشاره کرده و ارجاع دادن خداوند مردم را به سمت انبیای الهی و رفع حاجات آنان به وسیله معجزات و خرق عادت را نوعی جواز درخواست از غیر خدا دانسته که خود خداوند متعال آن‌ها را تشریع نموده است. <br>

نویسنده بر این باور است که طلب حاجت از پیامبران الهی و اولیای خداوند اگر به نحو استقلالی باشد نوعی شرک است و با توحید افعالی خداوند سازگاری ندارد. اما اگر این درخواست بدین صورت باشد که ما انبیاء و ائمه (ع) را واسطه حاجت قرار دهیم و به آنها متوسل شویم تا حاجت خود را از طریق آنان از خداوند بگیریم این مسأله نه تنها شرک نیست بلکه همان توحید عبادی و افعالی است. وی فاعل حقیقی و علی الاطلاق را خداوند متعال دانسته و شفای مریض توسط پزشک را نیز به خداوند نسبت می‌دهد. نویسنده استدلال مخالفین توسل به انبیاء و اولیای الهی را نقل و نقد کرده و در جواب [[ابن تیمیه]] می گوید طلب کردن شفا و سایر حاجات از مرده‌ها حتی انبیای الهی شرک است را با همین استدلال یعنی این که فاعل بالاستقلال انبیاء و اولیا نیستند بلکه خداوند است پاسخ می‌دهد و نمونه هایی از آیات قرآن کریم که در آن انبیاء و حتی غیر از انبیاء دست به امور خارق العاده می زدند و این قدرت را از خداوند متعال گرفته بودند را در‌این‌باره مورد استناد قرا می‌دهد. وی در مورد عدم قدرت پاسخ گویی مردگان به حاجات ما به سخن گفتن [[پیامبر اسلام(ص)]] با کشته شدگان [[جنگ بدر]] اشاره کرده و با این استدلال انبیاء و اولیای الهی را مرده ندانسته بلکه آن‌ها را زنده تلقی کرده که قدرت پاسخ گویی به درخواست‌های ما را حتی پس از مرگ ظاهری دارند.  

=بخش دوم کتاب=

نویسنده به روایاتی نبوی اشاره کرده که در آن استغاثه به غیر خدا مشروع و جایز دانسته شده و در‌این‌باره به شبهات [[محمد بن عبدالوهاب]] پاسخ گفته است. وی ضمن بررسی معنای لغوی و اصطلاحی توسل و قواعد کلی درباره آن به جواز توسل بر غیر خداوند در روایات اشاره نموده و متوسل شدن مردم در زمان حیات [[پیامبر اکرم(ص)]] به [[اهل بیت (علیهم السلام)|اهل بیت علیهم‌السلام]] آن حضرت جهت طلب باران و بر آورده شدن حاجت مردم به جهت متوسل شدن به اهل بیت (ع)، توسل پیدا کردن [[شافعی]] ( یکی از ائمه اربعه اهل سنت) به اهل بیت و سیره صحابه و تابعین در متوسل شدن به ملائکه و افراد مؤمن و صالح پس از مرگ آنها و توسل به پیامبر اسلام را نمونه‌هایی از جواز و مشروعیت توسل عنوان کرده است.  

=مؤلف=

=پانویس=

برگرفته با تلخیص از [[کتابنامه انتشارات مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی]] ، معاونت فرهنگی، علیرضا شاه حسینی، چاپ سوم، صفحه 245، تهران، 1389 ش.

[[رده: کتاب‌های تقریبی]]

[[رده: منشورات مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی]]