رافع بن هرثمه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''رافع بن هرثمة''' یا ابن نومَرْد، یکی از سرداران آل طاهر و حاکم [[خراسان]] من جانب محمد بن طاهر سال ۲۷۱ ه، بود. وی بر [[طبرستان]] در سال ۲۷۷ دوران موفق عباسی چیره شد.

اصحاب و غلامان رافع از گردش پراکنده شدند. هم چنین محمد بن‌هارون نیز با او قطع رابطه کرد، و به اسماعیل بن احمد سامانی که در بخارا بود، پیوست در سال ۲۸۳ رافع از طبرستان به نیشابور لشکر کشید. عمرو بن لیث با او جنگید و رافع منهزم شده به ابی‌ورد رفت. عمرو دو فرزند برادر خود را معدل و لیث دو پسر علی بن لیث را برد. آنها پس از مرگ پدر خود نزد رافع مانده بودند. چون رافع وارد ابی‌ورد شد خواست به هرات یا مرو برود. عمرو با خبر شد راه را در سرخس بر او بست. چون رافع دانست که عمرو از نیشابور خارج شده از راه‌های سخت و تنگنا و کوره راه‌ها که غیر طریق لشکرکشی بود، لشکر کشید و داخل شهر نیشابور شد و به شهر داخل شد<ref>ابن اثیر، علی، الکامل، ج‌۷، ص۴۵۸</ref><ref>موالی، محمد، تاریخ ‌سیستان، به تصحیح ملک الشعرای بهار، ص۲۵۲، به همت محمد رمضانی، تهران، کلاله خاور، ۱۳۶۶</ref>.عمرو بن لیث او را در نیشابور به محاصره درآورد. رافع برای نبرد با عمرو از شهر خارج شد. بعضی از سردارانش از عمرو امان طلبیدند و رافع و یارانش منهزم شدند. رافع از محمد بن زید (محمد بن وهب) مدد خواست، او نیز چنان که شرط کرده بود به یاری‌اش برخاست؛ ولی عمرو بن لیث، محمد بن زید را از این کار بر حذر داشت. او نیز در کار درنگ کرد تا اصحاب و غلامان رافع از گردش پراکنده شدند. شمار غلامان او چهار هزار تن بودند. رافع هم سوار جمازه شد و به خوارزم گریخت. هر چه مال و ذخیره داشت با عده کم حمل کرد و رفت. چون به محل «رباط جیوه» رسید، خوارزم شاه ابو سعید درغانی را برای استقبال او فرستاد. ابو سعید دید که عده اتباع و محافظین مال او کم است، به مال او طمع کرد و به وی خیانت نمود، و او را در اول شوال سال ۲۸۳ کشت و سرش را برید و نزد عمرو بن لیث فرستاد و عمرو هم سر رافع را برای معتضد بالله (خلیفه) فرستاد<ref>مسعودی، علی بن حسین، مروج ‌الذهب، ج‌۴، ص۱۷۱، تهران، علمی‌فرهنگی، ۱۳۷۴</ref>. خلیفه نیز برای او خلعت‌ها و علم‌ها فرستاد و امارت ماوراءالنهر را از او طلب نمود و منشور امارت آن دیار را او فرستاد و خراسان یکسره تا کناره رود جیحون تحت امارت عمرو بن لیث درآمد<ref>ابن اثیر، علی، الکامل، ج‌۷، ص۴۵۹</ref><ref>ابن خلدون، عبدالرحمن، تاریخ ‌ابن ‌خلدون، ج‌۵، ص۳۲۸</ref>.