۱٬۰۰۷
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
M.r.nastooh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۶۲: | خط ۶۲: | ||
==حضور در قم== | ==حضور در قم== | ||
ایشان در اواخر سال 1368 قمری راهی حوزهٔ علمیه شهر مقدس قم شد و در بحث‌های خارج فقه و اصول مرجع بزرگوار [[سید حسین بروجردی|آیت الله سید حسین طباطبائی بروجردی]] شرکت نمود و بسیاری از مهارت‌های فقهی و دیدگاه‌های رجالی و حدیثی را از ایشان فرا گرفتند وافزون براین، از حوزهٔ درس فقیه بزرگوار [[سید محمد حجت کوه کمره‌ای]] نیز بهره فراوان بردند. | ایشان در اواخر سال 1368 قمری راهی حوزهٔ علمیه شهر مقدس [[قم]] شد و در بحث‌های خارج فقه و اصول مرجع بزرگوار [[سید حسین بروجردی|آیت الله سید حسین طباطبائی بروجردی]] شرکت نمود و بسیاری از مهارت‌های فقهی و دیدگاه‌های رجالی و حدیثی را از ایشان فرا گرفتند وافزون براین، از حوزهٔ درس فقیه بزرگوار [[سید محمد حجت کوه کمره‌ای]] نیز بهره فراوان بردند. | ||
در سال‌های اقامت در [[قم]]، با مرحوم [[علاّمه سید علی بهبهانی]] عالم معروف شهر [[اهواز]] که از پیروان مکتب فقهی [[محقق تهرانی]] بود، پیرامون برخی از [[مسائل قبله شناسی]]، نامه‌نگاری‌هایی انجام داد و در نامه‌های خود، به رغم دفاع [[سید بهبهانی]] از دیدگاه‌های [[محقق تهرانی]]، برخی از دیدگاه‌های وی را به نقد کشید. این مکاتبات تاآن جاادامه یافت که مرحوم [[سید بهبهانی]] طی نامه‌ای در 7 رجب 1370 قمری، به حضرت استاد که در آن تاریخ جوانی بیست ویک ساله بود نوشت و درآن مهارت علمی وی را با تعبیر <ref>عمدة العلماء المحققین و نخبة الفقهاء المدققین</ref> ستود و ادامه بحث در خصوص موضوع قبله را به دیدار حضوری با ایشان در هنگام تشرّف به زیارت امام رضا(علیه‌السلام) موکول کرد.<br> | در سال‌های اقامت در [[قم]]، با مرحوم [[علاّمه سید علی بهبهانی]] عالم معروف شهر [[اهواز]] که از پیروان مکتب فقهی [[محقق تهرانی]] بود، پیرامون برخی از [[مسائل قبله شناسی]]، نامه‌نگاری‌هایی انجام داد و در نامه‌های خود، به رغم دفاع [[سید بهبهانی]] از دیدگاه‌های [[محقق تهرانی]]، برخی از دیدگاه‌های وی را به نقد کشید. | ||
این مکاتبات تاآن جاادامه یافت که مرحوم [[سید بهبهانی]] طی نامه‌ای در 7 رجب 1370 قمری، به حضرت استاد که در آن تاریخ جوانی بیست ویک ساله بود نوشت و درآن مهارت علمی وی را با تعبیر <ref>عمدة العلماء المحققین و نخبة الفقهاء المدققین</ref> ستود و ادامه بحث در خصوص موضوع قبله را به دیدار حضوری با ایشان در هنگام تشرّف به زیارت امام رضا(علیه‌السلام) موکول کرد.<br> | |||
==عزیمت به نجف اشرف== | ==عزیمت به نجف اشرف== | ||
| خط ۷۲: | خط ۷۳: | ||
=هوشمندی علمی= | =هوشمندی علمی= | ||
وی در حلقهٔ درس استادان خویش، با طرح اشکالات قوی، درک سریع مطلب، تحقیق و تتبّع بسیار و تلاش پیگیر علمی و آگاهی از دیدگاه‌های گوناگون در زمینه‌های مختلف علوم حوزوی، درخششی چشمگیر یافت . گواه این مطلب آن است که ایشان در سال 1380 قمری در حالی که سی ویک ساله بود، موفق به دریافت گواهی [[اجتهاد مطلق]] از سوی دو استاد خود یعنی آیت الله خوئی و <nowiki>[[شیخ حسین حلّی]]</nowiki> شد. <br> | وی در حلقهٔ درس استادان خویش، با طرح اشکالات قوی، درک سریع مطلب، تحقیق و تتبّع بسیار و تلاش پیگیر علمی و آگاهی از دیدگاه‌های گوناگون در زمینه‌های مختلف علوم حوزوی، درخششی چشمگیر یافت . گواه این مطلب آن است که ایشان در سال 1380 قمری در حالی که سی ویک ساله بود، موفق به دریافت گواهی [[اجتهاد مطلق]] از سوی دو استاد خود یعنی [[آیت الله خوئی]] و <nowiki>[[شیخ حسین حلّی]]</nowiki> شد. <br> | ||
==اجازه اجتهاد== | ==اجازه اجتهاد== | ||
| خط ۸۷: | خط ۸۸: | ||
==تنها اجازه اجتهاد مطلق از شیخ حسین حلّی== | ==تنها اجازه اجتهاد مطلق از شیخ حسین حلّی== | ||
این در حالی بود که از یک سو، آیت الله | این در حالی بود که از یک سو، [[آیت الله خوئی]]، جز برای اندکی از شاگردان خود هرگز چنین اجازه‌ای صادر نفرموده است که یکی از آنها آیت الله سیستانی و دیگری مرحوم [[آیت الله میرزا علی فلسفی]] از علمای [[مشهد|مشهد مقدس]] بوده و از سوی دیگر تنها کسی که موفق به دریافت اجازه [[اجتهاد مطلق]] از [[شیخ حسین حلّی]] شده ، حضرت آیت الله سیستانی است. | ||
علامه شیخ آقا بزرگ تهرانی استاد محدثان روزگار خویش نیز در نوشته‌ای به تاریخ 1380 قمری ، مهارت و توانمندی ایشان در علم رجال و حدیث را گواهی کرده است.<br> | علامه شیخ آقا بزرگ تهرانی استاد محدثان روزگار خویش نیز در نوشته‌ای به تاریخ 1380 قمری ، مهارت و توانمندی ایشان در علم رجال<ref>علم رجال به بررسی احوال و اوصاف راویان حدیث و بیان اصول و قواعد آن می‌پرازد. ناقدان حدیث همواره به بررسی احوال راویان مذکور در سلسله اسناد احادیث پیامبر اکرم(ص) و ائمه(ع) اهتمام داشته و از آن به مثابهٔ دانشی کمکی برای علم الحدیث و در نتیجه فقه بهره برده‌اند. علمای شیعه و سنی آن را وسیله‌ای در خدمت علم حدیث و فقه دانسته و در این باب آثار بسیار آفریده‌اند و تاکنون این جریان ادامه دارد. | ||
</ref>و حدیث<ref>علم الحدیث، علمی است که به وسیله آن قول و فعل و تقریر معصوم شناخته می‌شود. | |||
</ref>را گواهی کرده است.<br> | |||
<gallery> | <gallery> | ||
پرونده:Ejaze-2.jpg|اجازه اجتهاد از آیت الله شیخ حسین حلی | پرونده:Ejaze-2.jpg|اجازه اجتهاد از [[آیت الله شیخ حسین حلی]] | ||
</gallery> | </gallery> | ||
<br> | <br> | ||
| خط ۹۸: | خط ۱۰۱: | ||
=شروع تدریس= | =شروع تدریس= | ||
حضرت استاد از اوایل سال 1381 درس خارج فقه خود را بر مبنای کتاب مکاسب [[شیخ انصاری]] آغاز کرد و پس از آن به شرح کتاب عروه‌الوثقی پرداخت و شرح کتاب طهارت، بخش زیادی از کتاب صلاة ، بخشی از کتاب | حضرت استاد از اوایل سال 1381 درس خارج فقه خود را بر مبنای کتاب مکاسب [[شیخ انصاری]] آغاز کرد و پس از آن به شرح کتاب عروه‌الوثقی<ref>اَلعُروَةُ الوُثْقیٰ کتابی فقهی به زبان عربی، تألیف سید محمد کاظم طباطبائی یزدی (۱۲۴۷-۱۳۳۷ق)، فقیه شیعه که در صد سال اخیر، مبنای فقها و مراجع تقلید شیعه برای بیان فتواهایشان بوده و فقیهان شیعه، نظرات فقهی خود را در حاشیه این کتاب بیان کرده‌اند. این کتاب به عروه و عروة الوثقی نیز شهرت دارد.</ref> پرداخت و شرح کتاب طهارت<ref>طهارت، اصطلاحی فقهی و عنوانی عمومی است برای حالتی که با برخی افعال شرعی مثل وضو، غسل و تیمم پدید می‌آید و نیز چیزهایی که باعث از بین رفتن نجاسات می‌شوند و در فقه شیعه به آنها مُطَهِّرات یا پاک کننده‌ها می‌گویند.</ref>، بخش زیادی از کتاب صلاة ، بخشی از کتاب خمس <ref>خُمس، پرداخت یک پنجم مازاد درآمد سالانه و برخی موارد دیگر مانند معدن و گنج با شروطی که در فقه آمده است. خُمس از فروع دین است و آیه ۴۱ سوره انفال و بیش از ۱۱۰ حدیث در کتابهای روایی از آن سخن گفته‌اند. | ||
در همان سال‌ها، به درس‌های فقهی دیگری پیرامون مباحث کتاب قضا و بحث‌های «ربا» و «قاعده الزام» و «قاعده تقیه» و دیگر قواعد فقهی نیز پرداخت و مباحث رجالی شامل: «حجیّت مراسیل ابن‌ابی‌عمیر» و «شرح مشیخه تهذیبین» (تهذیب و استبصار) وغیر آن را نیز در برنامه خود قرار داد. | خمس از موضوعات مهم فقه اسلامی و به طور خاص فقه امامیه است. محاسبه و پرداخت خمس از تکالیفی است که شیعیان در طول زندگی به آن عنایتی ویژه دارند.</ref> ، تمام کتاب صوم<ref>صوم یا روزه داری خودداری (امساک) از مفطرات در روز به قصد تقرب به خدا را روزه گویند. عنوان صوم در فقه بابی مستقل است که در آن به تفصیل از احکام روزه سخن رفته است.</ref>و اعتکاف<ref>اعتکاف، اقامت در مسجد برای مدتی مشخص (دست‌کم سه روز) همراه با روزه است. ارکان این عبادت، ماندن در مسجد و روزه است و عبادت یا عمل خاص دیگری برای آن تعیین نشده است. نحوه اقامت و یا خروج از مسجد، احکام و شرایطی دارد که در کتابهای فقهی بیان شده است.</ref> را به پایان برد و شرح کتاب زکات را شروع نمود.<br> | ||
در همان سال‌ها، به درس‌های فقهی دیگری پیرامون مباحث کتاب قضا و بحث‌های «ربا»<ref>رِبا از گناهان کبیره به معنای زیادتر از اصل مال گرفتن که در متون دینی به شدت نهی شده است و رباخواران را افراد مورد لعن خداوند معرفی کرده‌اند.</ref>و «قاعده الزام»<ref>قاعده اِلزام قاعده فقهی است که بر اساس آن عقاید و احکام دینی هر شخص برای او محترم است و در موارد تفاوت بین فقه شیعه و حکم غیر شیعه، می‌توان طرف مقابل را به پذیرش احکام مذهب خودش ملزم کرد؛ هرچند در مذهب شیعه چنین الزامی وجود نداشته باشد. نمونه روشن این قانون، صحیح دانستن سه طلاق یکباره اهل سنت و درست بودن ازدواج با زن طلاق داده شده است.</ref>و «قاعده تقیه»<ref>تقیه عبارتست از اخفاء عقیده و اظهار خلاف آن به خاطر مصلحتی مهم‌تر.تقیه، همه امور را مباح و جایز می‌کند و ترک آن حرام است مگر تقیه در اظهار کلمه کف ر و برائت جستن از خدا و ائمه (علیهم السلام) که تا وقتی که شخص بتواند این عمل را انجام ندهد و ضرری بر او نرسیده باشد، ترکش مستحب است. | |||
تقیه گاهی خوفی و از ترس ضرر است، گاهی به خاطر جلب دوستی و حفظ و حدت و گاهی به خاطر جلب مصالح دیگر</ref>و دیگر قواعد فقهی نیز پرداخت و مباحث رجالی شامل: «حجیّت مراسیل ابن‌ابی‌عمیر» و «شرح مشیخه تهذیبین» (تهذیب و استبصار) وغیر آن را نیز در برنامه خود قرار داد. | |||
درس خارج علم اصول را از شعبان سال 1384 قمری آغاز کرد و دوره سوم آن را در شعبان سال 1411 هجری به پایان برد.<br> | درس خارج علم اصول را از شعبان سال 1384 قمری آغاز کرد و دوره سوم آن را در شعبان سال 1411 هجری به پایان برد.<br> | ||
=شاگردان= | = شاگردان= | ||
در طول سال‌های یادشده، بسیاری از فضلای برجسته در بحث‌های پربار و ارزنده ایشان شرکت نمودند که برخی از آنان در شمار استادان بحث خارج شمرده می‌شوند؛ مانند حضرات آیات شیخ مهدی | در طول سال‌های یادشده، بسیاری از فضلای برجسته در بحث‌های پربار و ارزنده ایشان شرکت نمودند که برخی از آنان در شمار استادان بحث خارج شمرده می‌شوند؛ مانند حضرات آیات [[شیخ مهدی مروارید]]، [[سید مرتضی مهری]] ، مرحوم [[سید حبیب حسینیان]]، [[سید احمد مددی]] ، [[شیخ مصطفی هرندی]] ، [[سید هاشم هاشمی]] و تنی چند از دیگر اساتیدی که در حوزه‌های علمیه به تدریس اشتغال داشته و دارند. <br> | ||
=شیوه‌های بحث و تدریس= | =شیوه‌های بحث و تدریس= | ||
درس و بحث | درس و بحث ایشان با سبک تدریس بسیاری از استادان حوزه و صاحبان کرسی درس خارج متفاوت است. | ||
=روش اصولی= | =روش اصولی= | ||