شریعت: تفاوت میان نسخه‌ها

'''شریعت''' نهاد الهی ثابتی است که [[خداوند متعال]] آن را به [[پیامبران]] و فرستادگان [[وحی]] می کند و طریقتی الهی است که خداوند آن را در جایگاه دین، مقرر داشته و مکلفان را فرموده تا به اختیار خویش از آن پیروی نمایند، تا در پرتو آن دنیا و آخرتشان اصلاح یابد.  

   

شریعت در لغت به معنای راه روشن است. به مکان همواری که می‎‌توان از آن به آب نهر دسترسی پیدا کرد و بدون ظرف از آن نوشید نیز "شریعه" گفته می‌شود. همین معنا برای دین و آیین الهی استعاره شده و عقاید و احکام الهی "شریعت" نامیده شده است. <ref>ابن‏فارس، 1418: 555؛ جوهری، 1432، 2: 957؛ فیومی، بی‏تا، 1: 374؛ ابراهیم مصطفی، بی‏تا، 1: 479؛ راغب اصفهانی، بی‏تا: 258</ref>

شریعت در معنای عام به معنی ایمان به مبادی غیبی است از روی کمال خلوص قلب و صفای نیت و تمام پیامبران مردم را به آن دعوت می‌کردند و هیج اختلافی در این اساس میانشان نیست و لذا دراین معنا با مفهوم دین یکی است.

در معنای خاص عبارتست از احکام و دستورات و عبادات و اخلاقیاتی است که هر پیغمبر می آورد. شریعت در معنای خاص با مفهوم دین متفاوت است.

شریعت هر پیغمبری بر حسب مقتضیات زمان و مکان و امت و قوم او با شریعت دیگری فرق می‌کند.

در طول تاریخ دین، شریعت های گوناگونی از جانب خداوند نازل گردیده است و این شریعت چنانکه از قرآن کریم و احادیث اسلامی بر می‌آید، پنج شریعت: [[نوح]]، [[ابراهیم]]، [[موسی]]، [[عیسی]] و [[پیامبر اکرم]] علیهم السلام بوده است.<ref>شوری/13، بقره/ 213</ref>

شریعت الهی راهی است که خداوند برای پیامبری از پیامبران الهی یا امتی از امت‌های بشری آماده و معین کرده است، مانند شریعت حضرات: نوح، ابراهیم، موسی، عیسی و محمد علیهم السلام آیه «<ref>شَرَعَ لَکُمْ مِنَ الدِّینِ مَا وَصَّى بِهِ نُوحًا وَالَّذِی أَوْحَینَا إِلَیکَ وَمَا وَصَّینَا بِهِ إِبْرَاهِیمَ وَمُوسَى وَعِیسَى</ref>» <ref>شوری/ 13</ref> نیز اشاره به این مطلب دارد که حقیقت و لُبّ شرایع الهی یگانه است، هرچند به سبب تفاوت شرایط و استعداد امت‌ها، احکام و دستورات مختلفی نیز داشته‌‎اند. <ref>طباطبائی، 1393، 5: 351</ref> به عبارت دیگر، همه شریعت‌‎های الهی دارای اصول مشترکی بودند که در آنها نسخ راه نداشته است، در عین داشتن فروع متفاوتی که نسخ‏پذیر بوده است. <ref>راغب اصفهانی، همان: 258</ref>

[[قرآن کریم]] در‌این‌باره که شریعت حق، جز از طرف [[خداوند]] نازل نمی‌شود و شریعت [[مشرکان]]، شریعتی است که مورد اذن و خواست الهی نیست، می‌فرماید:

از آنجا که همه شرایح الهی، بر صراط مستقیم توحید استوار گردیده اند، یکی از شرایط [[ایمان]] به [[نبوت]] [[پیامبر اکرم]] صلی‌الله‌علیه‌وآله‌، ایمان به نبوت های پیشین است <ref>بقره/ 136</ref> و حتی یادآور می‌شود که اگر [[مشرکان]] و [[اهل کتاب]] نیز به نبوت های همه پیامبران ایمان بیاورند، هدایت خواهند شد.<ref>تفسیر المیزان، ذیل آیه 213 بقره</ref> <ref>بقره/ 137</ref>

{{پانویس رنگی|1}}

   

   

<references />