صافيه‏ فرقه‏ اى از «غلاة» شيعه بودند.

تاریخچه

این فرقه خود را صافی یا صافیه می نامیدند و در آناتولی ساکن بودند.

عقاید

صافیه از نظر منش و عقاید، به شیعه امامیه نزدیک بودند.

جمعیت

جمعیت صافیه حدود چهل هزار خانوار بر آورد می شد.[۱] [۲]

پانویس

  1. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 295 با ویرایش
  2. شیروانی حاج زین العابدین، بستان السياحة، چاپ سنگی، تهران، سال 1315 هجری قمری، ص 47 و 48.