عبدالله هرری: تفاوت میان نسخه‌ها

'''عبیدالله الهرریّ''' (1328 - 1429 هـ) مؤسس جماعت الأحباش یا جمعیت المشاریع الخیریة الإسلامیة است. او به عنوان یک [[سنی]]، [[اشعری]]، [[صوفی]]، دشمن [[سلفی]]<nowiki/>‌ها، [[وهابی]]<nowiki/>‌ها و [[اخوان‌المسلمین|اخوان‌المسلمین]] شناخته می‌شود<ref>[https://archive.org/details/sim_international-journal-of-middle-east-studies_2006-11_38_4/page/524/mode/2up مجله بین‌المللی خاورمیانه]</ref>.  

عبدالله بن محمد الشیبی العبدری الهرری، نام شهری به نام هرر در [[حبشه]] است. عبدالله الحرری در سال 1328 هجری قمری / 1910م در شهر حرر در حبشه به دنیا آمد. وی در سن ده سالگی قرآن را در یکی از مکتب خانه‌های باب السلام در شهر حرر حفظ کرد و پدرش کتاب "المقدمة الحضرمیة فی فقه السادة الشافعیة" اثر شیخ عبیدالله بافضل الحضرمی الشافعی و کتاب "المختصر الصغیر فیما لا بد لکل مسلم من معرفته" را که در شهر او بسیار مشهور است به او تدریس نمود. سپس از برخی از علمای شهرش و اطراف آن بهره گرفت و متون متعددی را در علوم مختلف شرعی حفظ کرد.  

مدتی از طریقه [[قادریه]] پیروی کرد تا اینکه به طریقه [[تیجانیه]] روی آورد و پس از مدتی به قادریه بازگشت، سپس هر دو را ترک و به روش [[رفاعیه|رفاعیه]] روی آورد.  

پدرش محمد بن یوسف.  

کبیر علی شریف، حفظ، تجوید و ترتیل [[قرآن کریم]] و [[کلام]].  

شیخ محمد بن عبدالسلام الهرری [[فقه]].  

شیخ محمد بن عمر جامع الهرری علم کلام و فقه شافعی.  

شیخ إبراهیم أحمد الضریر ملقب به البصیر نحو و صرف و بلاغت.  

شیخ محمد بن علی الشافعی علم فلک و میقات.  

على الشیخ یونس عفارة الهر.  

او سراسر [[حبشه]] را گشت و به حومه [[سومالی]] مانند هارگیسا وارد شد تا بهره علمی ببرد. او به فقه [[شافعی]] و اصول آن و اختلافات موجود فقه [[مالکی]]، [[حنفی]] و [[حنبلی]] پرداخت.  

علم [[حدیث|حدیث]]، روایات و به علم آموزی در این مسیر اهتمام داشت. لذا کتب ششگانه و دیگر اسناد را حفظ نمود تا اینکه در سن هجده سالگی صاحب فتوا و مجوز نقل حدیث شد. سپس در حدود سال 1369 هجری قمری عازم [[مکه مکرمه]] شد و در آنجا با تعدادی از علمای آن مانند شیخ علوی مالکی، شیخ امین الکتبی، شیخ محمد یاسین الفادانی، شیخ حسن مشاط آشنا شد. و با آنها روابط دوستی برقرار کرد.  

تا آنکه نزد برخی از شیوخ [[صوفیه]] مقبولیت یافت، سپس به [[لبنان]] رفت و در بیروت در منطقه برج ابی حیدر اقامت گزید، سپس به [[طرابلس]] رفت و آمد کرد و پیروانش افزایش یافت<ref>[http://www.harariyy.org/ العلّامة الشیخ عبیدالله الهرری رحمه الله]</ref>.  

در شهر جِمَّه از شیخ بشرى گاروکی علم عروض و قوافی را آموخت. و شیخ عبدالرحمن بن عبدالله الحبشی، معروف به المصری، صحیح مسلم و سنن النسایی برایش تدریس کرد. همچنین جاهایی از صحیح ابن حبان و السنن الکبری بیهقی و «تدریب الراوی شرح تقریب النووی» حافظ سیوطی را برای او خواند.  

او ابتدا سلسه سند را فراگرفت، سپس با تمام راویانش صاحب اجازه شد. و"غایة الوصول شرح الأصول" شیخ زکریا الأنصاری و شیخ أحمد دکو در جرین جمع الجوامع سبکی را خواند. در اواخر عمر خود زمانی که در جامه زندگی می‌کرد «تنقیح اللباب" شیخ زکریا الأنصاری» را برای إبراهیم القَنبَاری تدریس نمود.  

به شهر رایّة سفر کرد که حدود هزار کیلومتر از هرر فاصله داشت و نزد محمد سراج الجبرتی سنن أبی داود وابن ماجه و شرح نخبة الفکر فی مصطلح أهل الأثر از حافظ [[ابن حجر عسقلانی]] و اجازه روایی از او کسب کرد. وارد قریه کدو شد و بر قاری شیخ ابی هدیه کبیر حاج احمد بن عبدالرحمن ادریس الدوی الکدی الحسنی - و او را احمد عبدالمطلب - می‌خواندند قرآن از طریق شاطبیه، صحیح بخاری و سنن ترمذی را فراگرفت و آن را مجاز دانست. سپس وارد آدیسابابا شد شیخ داوود الجبرتی قاری شرح الجزریه زکریای انصاری را نزد او خواند و قرائت عاصم و ابی عمر و نافع و «درّه الذهب فی الثلاث القرائة الثانیة» از ابن جزری را فراگرفت.  

وی به قاری شیخ محمود فایز الدیر عطانی دمشقی و جمع کننده قرائتهای هفت گانه.  

قرائت حفض را در زمانی که شیخ عبدالله در دمشق بود به پایان رساند. شیخ محمد‌الباقر بن محمد بن عبدالکبیر الکتانی ساکن دمشق به او اجازه روایت داد.  

شیخ محمد توفیق الهبری البیروتی مقداری از اربعین عجلونیه را برای او گفت و برایش اجازه‌ای صادر کرد.  

وی اجازه طریقت رفاعی رااز شیخ محمد علی الحریری دمشقی و جانشینی را از شیخ عبدالرحمن السبسبی الحموی و شیخ طاهر الکیالی الحمصی گرفت. و اجازه طریقت [[قادریه]] را از شیخ الطیب الدمشقی و جانشینی رااز شیخ احمد البدوی السودانی المکاشفی و شیخ احمد العربینی و شیخ المعمر علی مرتضی الدیروی پاکستانی. و روش شاذلی را از شیخ احمد البصیر در حبشه گرفت. نقشبندی را از شیخ عبدالغفور عباسی مدنی نقشبندی و جانشینی را از شیخ معمر علی مرتضی الدیروی پاکستانی گرفت، چنانکه به روش سهروردی و چشتی نیز خلافت و جانشینی را از وی کسب کرد.  

بسیاری از علما و فقهای شام او را ستوده‌اند، از جمله: شیخ عبدالرزاق حلبی، امام و مدیر مسجد اموی دمشق، شیخ ابوسلیمان سهیل الزبیبی، شیخ ملارمضان بوطی، شیخ أبو الیسر عابدین مفتی سوریه، شیخ عبدالکریم الرفاعی، شیخ سعید طناطرة الدمشقی، شیخ احمد الحصری، شیخ معرة النعمان مدیر مؤسسه شریعت، شیخ عبدالله سراج‌الدین حلبی، شیخ محمد مراد الحلبی، شیخ محمد صهیب الشامی مدیر اوقاف حلب، شیخ عبدالعزیز عیون السود الحمصی شیخ قراء حمص، شیخ أبو السعود الحمصی، شیخ محمود فایز الدیرعطانی ساکن دمشق و صاحب قرآت هفت گانه، شیخ عبدالوهاب دبس وزیت الدمشقی، دکتر الحلوانی شیخ القراء سوریه، شیخ أحمد الحارون الدمشقی الولی الصالح، شیخ طاهر الکیالی الحمصی، شیخ صلاح کیوان الدمشقی، شیخ عباس الجویجاتی الدمشقی، مفتی استان إدلب شیخ محمد ثابت الکیالی، مفتی رقة شیخ محمد السید أحمد، شیخ نوح القضاة از کشور [[اردن]] و. . . .  

و همچنین شیخ عثمان سراج‌الدین سلیل الشیخ علاء الدین شیخ نقشبندی فی زمان او که نامه نگاری‌های دوستانه‌ای بین آنها رواج داشت، شیخ عبدالکریم البیّاری مدرس دانشگاه گیلانیه [[بغداد]] شیخ محمد زاهد الإسلامبولی، شیخ محمود الحنفی یکی از شیوخ مشهور ترک، عبیدالله وعبدالعزیز الغماری محدثانی از کشور [[مغرب]]، شیخ محمد یاسین الفادانی المکی، شیخ محمود الطش مفتی ازمیر [[ترکیه]]، شیخ المحدث حبیب الرحمن الأعظم، شیخ محمد زکریا الکندهلوی الهندیان و شیخ المحدث إبراهیم الختنی.  

افکار و عقاید فرقه هرری که منسوب به عبدالله هرری حبشی است در این موارد خلاصه می‌شود:  

1/ مذهب اشعری در صفات.  

2/ دستورات صوفیانه مانند: رفاعی و نقشبندیه.  

هرری درباره پیروان اندیشه «[[ابن تیمیه]]» و [[سید قطب]] از [[سلفیه]] و اخوان موضع روشنی دارد و آن را از فرقه‌های گمراه می‌داند و در سخنان و کتاب‌های خود با [[وهابیت]] مبارزه کرده است. او بسیاری از علمای سلفی و وهابی را تکفیر نمود که از آن میان می‌توان به ابن تیمیه اشاره کرد او در مورد کتب ابن تیمیه به پیروانش هشدار داده است و همچنین محمد بن عبدالوهاب را [[تکفیر]] نموده است. وی معتقد است که شیخ محمد نصیرالدین آلبانی کافر است، چنان که در مجله منار الهدى الحبشیة<ref>المجلة عدد ٣</ref>و همچنین در «کتاب المقالات السنیة فی کشف ضلالات ابن تیمیة» آمده است.  

دغدغه او اصلاح عقاید مردم و مبارزه با اهل الحاد و سرکوب وسوسه‌های اهل بدعت بود و در این راه خود را وقف نوشتن و تالیف نمود.  

کتاب الدر النضید فی أحکام التجوید، چاپ شده.  

بیماری او تشدید شد و چند ماهی در بستر ماند تا اینکه در سحرگاه روز سه شنبه دوم رمضان 1429 هجری قمری منطبق با دوم سپتامبر 2008 میلادی در خانه‌اش در [[بیروت]] در سن نود و هشت سالگی درگذشت.  

بعدازظهر سه شنبه، تشییع جنازه وی در بیروت با حضور جمع کثیری از شاگردانش و اعضای هیئت مدیره انجمن خیریه اسلامی که توسط رئیس انجمن حسام قراقیره، تعداد زیادی از مردم انجام شد، شیوخ، وعاظ، روسای انجمن‌های اسلامی و صوفیانه، نهادها و مؤسسات خیریه، اجتماعی و آموزشی.  

{{پانویس}}