confirmed، مدیران
۳۳٬۰۴۴
ویرایش
←منابع
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←منابع) |
||
| (۱۲ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
| نام = ابوالمعالی عبدالملک بن عبدالله بن یوسف جوینی | | نام = ابوالمعالی عبدالملک بن عبدالله بن یوسف جوینی | ||
| نام‌های دیگر = {{فهرست جعبه افقی |ابوالمعالی |امام الحرمین جوینی |ضیاءالدین |امام الحرمین |عبدالملک بن عبدالله جوینی }} | | نام‌های دیگر = {{فهرست جعبه افقی |ابوالمعالی |امام الحرمین جوینی |ضیاءالدین |امام الحرمین |عبدالملک بن عبدالله جوینی }} | ||
| سال تولد = | | سال تولد = ۴۱۹ ق | ||
| تاریخ تولد = [[محرم الحرام|محرم]] | | تاریخ تولد = [[محرم الحرام|محرم]] | ||
| محل تولد = جوین | | محل تولد = جوین | ||
| سال درگذشت = | | سال درگذشت = ۴۷۸ ق | ||
| تاریخ درگذشت = ۲۵ [[ماه ربیع الثانی|ربیع‌الثانی]] | | تاریخ درگذشت = ۲۵ [[ماه ربیع الثانی|ربیع‌الثانی]] | ||
| محل درگذشت = نیشابور | | محل درگذشت = [[نیشابور]] | ||
| استادان = {{فهرست جعبه عمودی |پدرش ابومحمد جوینی |قاضی حسین |ابوالقاسم اسکافی |ابوعبداللّه خبازى }} | | استادان = {{فهرست جعبه عمودی |پدرش ابومحمد جوینی |قاضی حسین |ابوالقاسم اسکافی |ابوعبداللّه خبازى }} | ||
| شاگردان = [[ابوحامد غزالی]] | | شاگردان = [[ابوحامد غزالی]] | ||
| خط ۱۵: | خط ۱۵: | ||
| مذهب = [[اهل سنت و جماعت|اهل‌سنت]] | | مذهب = [[اهل سنت و جماعت|اهل‌سنت]] | ||
| آثار = {{فهرست جعبه افقی |اصول الدین |البرهان فی اصول الفقه |تلخیص التقریب |الارشاد |العقیدة النظامیه |غیاث الامم |مدارک العقول و النهایه }} | | آثار = {{فهرست جعبه افقی |اصول الدین |البرهان فی اصول الفقه |تلخیص التقریب |الارشاد |العقیدة النظامیه |غیاث الامم |مدارک العقول و النهایه }} | ||
| فعالیت‌ها = {{فهرست جعبه افقی |[[فقه]] |[[اصول]] |تدریس در [[مکه]] | | | فعالیت‌ها = {{فهرست جعبه افقی |[[فقه]] |[[اصول]] |تدریس در [[مکه]] |امام جمعه [[نیشابور]] |ریاست مدرسه نظامیه نیشابور |ریاست اوقاف |زعامت [[مذهب شافعی]] |تشکیل مجالس خطابه و وعظ }} | ||
| وبگاه = | | وبگاه = | ||
}} | }} | ||
'''عبدالمَلِك بن عبداللّه جوینی'''، مشهور به '''امام‌الحرمين''' و ملقب به '''ضياء‌الدين'''، كنيه‌اش '''ابوالمعالى''' متكلم بزرگ [[اشعری]] و [[فقیه|فقيه]] و اصولى [[شافعی|شافعی مذهب]]، از مدرسین معروف [[نظامیه نیشابور]] که حدود چهار سال به تدریس در [[مکه]] و [[مدینه]] مشغول بود. ابوالمعالی تحصیلات خویش را نزد پدرش آغاز کرد و پس از ادامه تحصیل در این شهر و سپس مهاجرت به [[بغداد]]، به [[نیشابور]] بازگشت و صاحب کرسی تدریس شد. با اعلان لعن [[شیعیان]]، پس از مرگ طغرل و در زمان حکومت آلب ارسلان به نیشابور بازگشت و در سال ۴۷۸ق در این شهر درگذشت. | '''عبدالمَلِك بن عبداللّه جوینی'''، مشهور به '''امام‌الحرمين''' و ملقب به '''ضياء‌الدين'''، كنيه‌اش '''ابوالمعالى''' متكلم بزرگ [[اشعری]] و [[فقیه|فقيه]] و اصولى [[شافعی|شافعی مذهب]]، از مدرسین معروف [[نظامیه نیشابور]] که حدود چهار سال به تدریس در [[مکه]] و [[مدینه]] مشغول بود. ابوالمعالی تحصیلات خویش را نزد پدرش آغاز کرد و پس از ادامه تحصیل در این شهر و سپس مهاجرت به [[بغداد]]، به [[نیشابور]] بازگشت و صاحب کرسی تدریس شد. با اعلان لعن [[مذهب شیعه|شیعیان]]، پس از [[مرگ]] طغرل و در زمان حکومت [[آلب ارسلان]] به نیشابور بازگشت و در سال ۴۷۸ق در این شهر درگذشت. | ||
== زندگی‌نامه == | == زندگی‌نامه == | ||
عبدالمَلِک بن عبداللّه‌بن یوسف‌بن محمدبن حَیویه، مشهور به امام الحرمین و ملقب به ضیاءالدین، کنیه‌اش ابوالمعالی متکلم بزرگ اشعری و [[فقیه|فقیه]] و [[اصولیون|اصولی]] شافعی. | عبدالمَلِک بن عبداللّه‌بن یوسف‌بن محمدبن حَیویه، مشهور به امام الحرمین و ملقب به ضیاءالدین، کنیه‌اش [[ابوالمعالی]] متکلم بزرگ اشعری و [[فقیه|فقیه]] و [[اصولیون|اصولی]] شافعی. | ||
جوینی در ۱۸ [[محرم الحرام|ماه محرم]] ۴۱۹ به دنیا آمد | جوینی در ۱۸ [[محرم الحرام|ماه محرم]] ۴۱۹ به دنیا آمد<ref>ابن‌خلّکان، ج ۳، ص ۱۶۹؛ سبکی، ج ۵، ص ۱۶۸.</ref>. زادگاهش دقیقاً مشخص نیست، ابوالفداء در تقویم‌البلدان (ص ۴۵۱)، او را به آزادور (از توابع جوین) نسبت داده است. بروکلمان، ظاهراً به قرینه یکی دانستن محل تولد و [[مرگ|مرگ]] او، قریه بُشتَنِقان را زادگاه وی دانسته است <ref>رجوع کنید به د. اسلام، چاپ دوم، ذیل مادّه.</ref>. | ||
== اساتید == | == اساتید == | ||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
همچنین علوم قرآنی را نزد [[ابوعبداللّه خبازی]]، از استادان معروف [[قرآن]]، فراگرفت<ref>همانجا.</ref>. جوینی از پدرش و نیز از ابوحسان محمد مُزَکّی، ابوسعد عبدالرحمان‌بن حَمْدان نَضرَوی، ابوالحسن علیبن محمد طِرازی، ابوسعد محمدبن علی صفار و ابونصر منصوربن رامِش [[حدیث]] شنید. او از ابونعیم حافظ اصفهانی اجازه روایت حدیث داشت. کسانی چون ابوعبداللّه فُراوی، زاهربن طاهر شَحّامی و اسماعیل‌بن ابیصالح مؤذِّن از او روایت کرده‌اند<ref>ذهبی، ج ۱۸، ص۴۷۰؛ سبکی، ج ۵، ص ۱۷۱؛ ابن‌نجار، ج ۱۶، ص ۴۴.</ref>. | همچنین علوم قرآنی را نزد [[ابوعبداللّه خبازی]]، از استادان معروف [[قرآن]]، فراگرفت<ref>همانجا.</ref>. جوینی از پدرش و نیز از ابوحسان محمد مُزَکّی، ابوسعد عبدالرحمان‌بن حَمْدان نَضرَوی، ابوالحسن علیبن محمد طِرازی، ابوسعد محمدبن علی صفار و ابونصر منصوربن رامِش [[حدیث]] شنید. او از ابونعیم حافظ اصفهانی اجازه روایت حدیث داشت. کسانی چون ابوعبداللّه فُراوی، زاهربن طاهر شَحّامی و اسماعیل‌بن ابیصالح مؤذِّن از او روایت کرده‌اند<ref>ذهبی، ج ۱۸، ص۴۷۰؛ سبکی، ج ۵، ص ۱۷۱؛ ابن‌نجار، ج ۱۶، ص ۴۴.</ref>. | ||
وی هنوز بیست سال نداشت که با فوت پدر در ۴۳۸، به تدریس در مدرسه او پرداخت و چندان در مجالس مناظره طبع‌آزمایی کرد تا قوّت و فضل او بر همه آشکار شد <ref>سبکی، ج ۵، ص ۱۷۶.</ref>، اما این آوازه و تفوق علمی از ۴۴۵ به افول گرایید. در آن سال در پی دستور عمیدالملک کُندُری، وزیر طغرل‌بیگ سلجوقی، مبنی بر لعن رافضه و اشاعره در منابر خراسان، برخی علما از جمله جوینی سخت به محنت افتادند<ref>رجوع کنید به ابن‌عساکر، همانجا؛ ابن‌اثیر، ج۱۰، ص ۳۳؛ سبکی، همانجا.</ref>. | وی هنوز بیست سال نداشت که با فوت پدر در ۴۳۸، به تدریس در مدرسه او پرداخت و چندان در مجالس مناظره طبع‌آزمایی کرد تا قوّت و فضل او بر همه آشکار شد <ref>سبکی، ج ۵، ص ۱۷۶.</ref>، اما این آوازه و تفوق علمی از ۴۴۵ به افول گرایید. در آن سال در پی دستور عمیدالملک کُندُری، وزیر طغرل‌بیگ سلجوقی، مبنی بر لعن [[رافضه|رافضه]] و [[اشاعره|اشاعره]] در منابر خراسان، برخی علما از جمله جوینی سخت به محنت افتادند<ref>رجوع کنید به ابن‌عساکر، همانجا؛ ابن‌اثیر، ج۱۰، ص ۳۳؛ سبکی، همانجا.</ref>. | ||
دورانِ سختِ جوینی حدود یازده سال به طول انجامید. وی بخشی از این مدت را در بغداد به مناظره با علما گذراند<ref>ابن‌عساکر، همانجا.</ref>. همچنین چهار سال، از ۴۵۱ تا ۴۵۴، در [[مکه]] و [[مدینه]] مجاور شد و به تدریس و فتوا و جمع کردن آرای مذاهب پرداخت و لقب امام‌الحرمین از همین‌رو بر او اطلاق شده است <ref>ابن‌خلّکان، ج ۳، ص ۱۶۸؛ ابن‌عماد، ج ۳، ص ۳۵۹.</ref>. با بر سر کار آمدن الب‌ارسلان سلجوقی<ref>حک: ۴۵۵ـ۴۶۵.</ref> و وزارت خواجه نظام‌الملک، اوضاع دگرگون شد و جوینی در ۴۵۵ یا کمی بعد از آن به نیشابور بازگشت. | دورانِ سختِ جوینی حدود یازده سال به طول انجامید. وی بخشی از این مدت را در بغداد به مناظره با علما گذراند<ref>ابن‌عساکر، همانجا.</ref>. همچنین چهار سال، از ۴۵۱ تا ۴۵۴، در [[مکه]] و [[مدینه]] مجاور شد و به تدریس و فتوا و جمع کردن آرای مذاهب پرداخت و لقب امام‌الحرمین از همین‌رو بر او اطلاق شده است <ref>ابن‌خلّکان، ج ۳، ص ۱۶۸؛ ابن‌عماد، ج ۳، ص ۳۵۹.</ref>. با بر سر کار آمدن الب‌ارسلان سلجوقی<ref>حک: ۴۵۵ـ۴۶۵.</ref> و وزارت خواجه نظام‌الملک، اوضاع دگرگون شد و جوینی در ۴۵۵ یا کمی بعد از آن به نیشابور بازگشت. | ||
خواجه مدرسه نظامیه نیشابور را برای او بنیان گذارد <ref>ابن‌عساکر، همانجا.</ref> و او بیست سال، تا آخر عمر، در این مدرسه تدریس کرد. آوازه علمی جوینی چنان بود که از [[خراسان]] و جرجان و [[عراق]]، طالبان دانش به نیشابور می‌آمدند و در حوزه درسی او حدود سیصد تن، از جمله گروهی از بزرگان و دانشمندان، حاضر می‌شدند<ref>سبکی، ج ۵، ص ۱۷۱ـ۱۷۳.</ref>. به نوشته برخی منابع، او در هنگام مرگ، بالغ بر چهارصد شاگرد داشت<ref>رجوع کنید به ابن‌عساکر، ص ۲۱۸؛ابن‌خلّکان، ج ۳، ص ۱۷۰.</ref>. | خواجه مدرسه نظامیه نیشابور را برای او بنیان گذارد <ref>ابن‌عساکر، همانجا.</ref> و او بیست سال، تا آخر عمر، در این مدرسه تدریس کرد. آوازه علمی جوینی چنان بود که از [[خراسان|خراسان]] و جرجان و [[عراق]]، طالبان دانش به [[نیشابور]] می‌آمدند و در حوزه درسی او حدود سیصد تن، از جمله گروهی از بزرگان و دانشمندان، حاضر می‌شدند<ref>سبکی، ج ۵، ص ۱۷۱ـ۱۷۳.</ref>. به نوشته برخی منابع، او در هنگام مرگ، بالغ بر چهارصد شاگرد داشت<ref>رجوع کنید به ابن‌عساکر، ص ۲۱۸؛ابن‌خلّکان، ج ۳، ص ۱۷۰.</ref>. | ||
== بزرگان هم دوره ابوالمعالی == | == بزرگان هم دوره ابوالمعالی == | ||
ابواسحاق شیرازی او را «امام | [[ابواسحاق شیرازی]] او را «امام امامان<ref>ابن‌جوزی، ج ۱۶، ص ۲۴۵.</ref>»، «نزهت روزگار<ref>سبکی، ج ۵، ص ۱۷۲.</ref>» و شیخ‌الاسلام صابونی «قرهالعین اسلام<ref>همان، ج ۵، ص ۱۷۳.</ref>» خوانده‌اند. او زعامت شافعیان و تولیت اوقاف را نیز برعهده داشت<ref>ابن‌عساکر، ص ۲۱۵.</ref> و در ۲۵ [[ماه ربیع الثانی|ربیع‌الاخر]] ۴۷۸ در بشتنقان، در نزدیکی نیشابور، که روزهای آخر عمر خود را به علت بیماری در آنجا می‌گذراند، درگذشت و در [[نیشابور]] به خاک سپرده شد<ref>(ابن‌عساکر، ص ۲۱۷؛ابن‌خلّکان، ج ۳، ص ۱۶۹؛سبکی، ج ۵، ص ۱۸۱.</ref>. | ||
جوینی روش تدریس نخبه‌پرورانه‌ای داشت، به گونه‌ای که شاگردان گزیده او در تمامی اوقات روز و شب فرصت داشتند با استاد در هر مسئله‌ای گفتگو کنند و او با گشاده‌رویی و سعه صدر، به بررسی عقلی و تحلیل مسائل اعتقادی و برانگیختن شوق تأمل و تحقیق در مسائل ایمانی، حتی در گفتگوهای عام، می‌پرداخت<ref>رجوع کنید به سبکی، ج ۵، ص ۱۷۷ـ۱۷۹.</ref>. | جوینی روش تدریس نخبه‌پرورانه‌ای داشت، به گونه‌ای که شاگردان گزیده او در تمامی اوقات روز و شب فرصت داشتند با استاد در هر مسئله‌ای گفتگو کنند و او با گشاده‌رویی و سعه صدر، به بررسی عقلی و تحلیل مسائل اعتقادی و برانگیختن شوق تأمل و تحقیق در مسائل ایمانی، حتی در گفتگوهای عام، می‌پرداخت<ref>رجوع کنید به سبکی، ج ۵، ص ۱۷۷ـ۱۷۹.</ref>. | ||
| خط ۴۳: | خط ۴۳: | ||
== شاگردان == | == شاگردان == | ||
در مقام علمی و استادی او همین بس که [[ابوحامد غزالی]] عمدتاً پرورده حوزه درسی او بود<ref>ابن‌عساکر، ص ۲۲۳؛سبکی، ج ۶، ص ۱۹۶.</ref>. با وجود فضای تعقل و نظرورزی در حوزه درسی جوینی، که در درس | در مقام علمی و استادی او همین بس که [[ابوحامد غزالی]] عمدتاً پرورده حوزه درسی او بود<ref>ابن‌عساکر، ص ۲۲۳؛سبکی، ج ۶، ص ۱۹۶.</ref>. با وجود فضای تعقل و نظرورزی در حوزه درسی جوینی، که در درس [[کلام]]، خلاف و بررسی استدلالی آرای مذهب فقهی و نیز در مناظرات علمی وی با بزرگان دوره خود جلوه داشت<ref>رجوع کنید به سبکی، ج ۵، ص ۱۷۱، ۱۷۶ـ۱۷۷.</ref>، علاقه به عوالم معنوی و موضع مساعد نسبت به تصوف هم در او به چشم می‌خورد<ref>رجوع کنید به همان، ج ۵، ص ۱۸۰، ۱۸۹.</ref> و این عجیب نیست چون جوینی به خانواده‌ای تعلق داشت که بعضاً [[تصوف|صوفی]] بودند<ref>رجوع کنید به یاقوت حموی، ذیل «جوین».</ref>. خود او گاه وقتی از زهد و احوال صوفیان سخن می‌گفت مخاطبان را به رقت می‌آورد<ref>رجوع کنید به سبکی، ج ۵، ص ۱۸۰.</ref>. | ||
== آثار == | == آثار == | ||
جوینی در [[فقه]]، [[اصول فقه]] و [[کلام]] آثار فراوانی به جای گذاشت. مهم‌ترین اثر او در علم اصول، کتاب الورقات فی اصول الفقه، بارها چاپ شده است، از جمله در ضمن مجموع متون اصولیه لاشهر مشاهیر علماء المذاهب الاربعه در [[دمشق|دمشق]] (بدون تاریخ) و همچنین در حاشیه کتاب شرح تنقیح الفصول فی الاصول احمدبن ادریس قَرافی، که در ۱۳۰۶ در [[قاهره|قاهره]] منتشر شده است. لئون برشه این کتاب را به فرانسه برگرداند و در ۱۳۰۹ ش/ ۱۹۳۰ در [[تونس|تونس]] منتشر کرد. | جوینی در [[فقه]]، [[اصول فقه]] و [[کلام]] آثار فراوانی به جای گذاشت. مهم‌ترین اثر او در علم اصول، کتاب الورقات فی اصول الفقه، بارها چاپ شده است، از جمله در ضمن مجموع متون اصولیه لاشهر مشاهیر علماء المذاهب الاربعه در [[دمشق|دمشق]] (بدون تاریخ) و همچنین در حاشیه کتاب شرح تنقیح الفصول فی الاصول احمدبن ادریس قَرافی، که در ۱۳۰۶ در [[قاهره|قاهره]] منتشر شده است. لئون برشه این کتاب را به فرانسه برگرداند و در ۱۳۰۹ ش/ ۱۹۳۰ در [[تونس|تونس]] منتشر کرد. | ||
تا قرن یازدهم شرح‌ها و منظومه‌های فراوانی درباره این کتاب به نگارش در آمد، از جمله ارشاد الفحول [[سعدالدین تفتازانی]] (متوفی ۷۹۱)، شرح‌های جلال‌الدین محمدبن احمد مَحَلّی (متوفی ۸۶۴) و محمدبن محمدبن عبدالرحمان<ref>ابن‌امام الکاملیه، متوفی ۸۷۴.</ref>. روش او در اصول فقه به بهترین وجه در کتاب البرهان فی اصول الفقه آمده است. بر اساس این کتاب می‌توان گفت او احتمالاً نخستین کسی است که علاقه به طراحی یک نظام اصول فقه در پایه [[ اشعری|مذهب اشعری]] داشته است<ref>د. اسلام، همانجا؛ نیز رجوع کنید به فاخوری و جر، ج ۱، ص ۱۸۷.</ref>. پیچیدگی و دیریابی مطالب کتاب باعث شده است سبکی<ref>ج ۵، ص ۱۹۲.</ref> آن را «لُغز[= معمای] الامه» بنامد. [[ابوزید عبدالرحمن بن محمد بن خلدون حضرمی|ابن‌خلدون]] <ref>ج۱: مقدمه، ص۵۷۶.</ref> این کتاب را در کنار المستصفی، کتاب اصولی غزالی، از بهترین کتاب‌های اصولی می‌داند که متکلمان نوشته‌اند. | تا قرن یازدهم شرح‌ها و منظومه‌های فراوانی درباره این کتاب به نگارش در آمد، از جمله ارشاد الفحول [[سعدالدین تفتازانی|سعدالدین تفتازانی]] (متوفی ۷۹۱)، شرح‌های جلال‌الدین محمدبن احمد مَحَلّی (متوفی ۸۶۴) و محمدبن محمدبن عبدالرحمان<ref>ابن‌امام الکاملیه، متوفی ۸۷۴.</ref>. روش او در [[اصول فقه|اصول فقه]] به بهترین وجه در کتاب البرهان فی اصول الفقه آمده است. بر اساس این کتاب می‌توان گفت او احتمالاً نخستین کسی است که علاقه به طراحی یک نظام اصول فقه در پایه [[ اشعری|مذهب اشعری]] داشته است<ref>د. اسلام، همانجا؛ نیز رجوع کنید به فاخوری و جر، ج ۱، ص ۱۸۷.</ref>. پیچیدگی و دیریابی مطالب کتاب باعث شده است سبکی<ref>ج ۵، ص ۱۹۲.</ref> آن را «لُغز[= معمای] الامه» بنامد. [[ابوزید عبدالرحمن بن محمد بن خلدون حضرمی|ابن‌خلدون]] <ref>ج۱: مقدمه، ص۵۷۶.</ref> این کتاب را در کنار المستصفی، کتاب اصولی غزالی، از بهترین کتاب‌های اصولی می‌داند که متکلمان نوشته‌اند. | ||
مهم‌ترین کتاب فقهی جوینی نهایه المطلب فی درایه المذهب است که از کتاب‌های مهم فقه شافعی نیز به‌شمار می‌آید. | مهم‌ترین کتاب فقهی جوینی نهایه المطلب فی درایه المذهب است که از کتاب‌های مهم فقه شافعی نیز به‌شمار می‌آید. | ||
| خط ۷۳: | خط ۷۳: | ||
ابن‌خلدون، که مبدع تمایز نهادن میان مقطع مقدّم و متأخر کلام اشعری است، جوینی و کتاب الارشاد او را نمونه اعلای طریقت متقدم می‌خواند. باور به جوهر فرد، خلا، عدم قیام عرض به عرض، عدم بقای عرض در دو زمان در کنار اصل باطل شدن مدلول به بطلان دلیل، از جمله شاخصه‌های کلامی این دوره است که باقلانی و جوینی شخصیت‌های بارز آن می‌باشند<ref>رجوع کنید به ابن‌خلدون، ج ۱: مقدمه، ص ۵۸۹.</ref>. جوینی در مرز طریقه متقدمان و متأخران قرار دارد و در واقع طلایه‌دار شیوه متأخران است<ref>رجوع کنید به جوینی، ۱۳۶۹، مقدمه، ص ف ـ ص.</ref> که غزالی آن را پایه‌گذاری کرد<ref>ابن‌خلدون، ج ۱: مقدمه، ص۵۹۰.</ref> و در آثار افرادی چون [[شهرستانی]]، [[فخررازی]]، عضدالدین ایجی، سعدالدین تفتازانی و جرجانی ادامه یافت. اگر خصوصیت کلام دوره جدید را اهتمام به قیاس ارسطویی (سه حدی) در مقابل استدلال تمثیلی (دو حدی)، توجه به مباحث معرفت‌شناختی و نظریه احوال و نیز عنایت به مباحث فلسفی به‌ویژه اصل علیت بدانیم، می‌توان جوینی را در این مسیر پیشگام خواند<ref>(د. اسلام، چاپ دوم، ج ۳، ص ۱۱۴۶؛نیز رجوع کنید به ولفسون، ص ۱۵ـ۱۶.</ref>. | ابن‌خلدون، که مبدع تمایز نهادن میان مقطع مقدّم و متأخر کلام اشعری است، جوینی و کتاب الارشاد او را نمونه اعلای طریقت متقدم می‌خواند. باور به جوهر فرد، خلا، عدم قیام عرض به عرض، عدم بقای عرض در دو زمان در کنار اصل باطل شدن مدلول به بطلان دلیل، از جمله شاخصه‌های کلامی این دوره است که باقلانی و جوینی شخصیت‌های بارز آن می‌باشند<ref>رجوع کنید به ابن‌خلدون، ج ۱: مقدمه، ص ۵۸۹.</ref>. جوینی در مرز طریقه متقدمان و متأخران قرار دارد و در واقع طلایه‌دار شیوه متأخران است<ref>رجوع کنید به جوینی، ۱۳۶۹، مقدمه، ص ف ـ ص.</ref> که غزالی آن را پایه‌گذاری کرد<ref>ابن‌خلدون، ج ۱: مقدمه، ص۵۹۰.</ref> و در آثار افرادی چون [[شهرستانی]]، [[فخررازی]]، عضدالدین ایجی، سعدالدین تفتازانی و جرجانی ادامه یافت. اگر خصوصیت کلام دوره جدید را اهتمام به قیاس ارسطویی (سه حدی) در مقابل استدلال تمثیلی (دو حدی)، توجه به مباحث معرفت‌شناختی و نظریه احوال و نیز عنایت به مباحث فلسفی به‌ویژه اصل علیت بدانیم، می‌توان جوینی را در این مسیر پیشگام خواند<ref>(د. اسلام، چاپ دوم، ج ۳، ص ۱۱۴۶؛نیز رجوع کنید به ولفسون، ص ۱۵ـ۱۶.</ref>. | ||
== جستارهای وابسته == | |||
* [[سعدالدین تفتازانی|سعدالدین تفتازانی]] | |||
* [[ابوزید عبدالرحمن بن محمد بن خلدون حضرمی|ابن‌خلدون]] | |||
* [[اشعری]] | |||
== پانویس == | == پانویس == | ||
| خط ۷۸: | خط ۸۳: | ||
== منابع == | == منابع == | ||
[https://olama-orafa.ir/%D8%B2%D9%86%D8%AF%DA%AF%DB%8C%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87-%D8%B9%D8%A8%D8%AF%D8%A7%D9%84%D9%85%D9%8E%D9%84%D9%90%DA%A9%E2%80%8C-%D8%AC%D9%8F%D9%88%D9%8E%DB%8C%D9%86%DB%8C%E2%80%8C%D9%85%D8%AA%DA%A9/ برگرفته از سایت زندگی‌نامه عبدالمَلِک جُوَینی(متکلم بزرگ اشعری) - علماوعرفاhttps://olama-orafa.ir] | * [https://olama-orafa.ir/%D8%B2%D9%86%D8%AF%DA%AF%DB%8C%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87-%D8%B9%D8%A8%D8%AF%D8%A7%D9%84%D9%85%D9%8E%D9%84%D9%90%DA%A9%E2%80%8C-%D8%AC%D9%8F%D9%88%D9%8E%DB%8C%D9%86%DB%8C%E2%80%8C%D9%85%D8%AA%DA%A9/ برگرفته از سایت زندگی‌نامه عبدالمَلِک جُوَینی(متکلم بزرگ اشعری) - علماوعرفاhttps://olama-orafa.ir]olama-orafa.ir | ||
{{علمای اسلام}} | |||
[[رده:عالمان]] | [[رده:عالمان]] | ||
[[رده:عالمان اهل سنت]] | [[رده:عالمان اهل سنت]] | ||
[[رده:شخصیت‌ها]] | [[رده:شخصیت‌ها]] | ||