confirmed، مدیران
۳۲٬۹۹۳
ویرایش
←بزرگان هم دوره ابوالمعالی
(←اساتید) |
|||
| خط ۳۶: | خط ۳۶: | ||
== بزرگان هم دوره ابوالمعالی == | == بزرگان هم دوره ابوالمعالی == | ||
ابواسحاق شیرازی او را «امام امامان» <ref>ابن‌جوزی، ج ۱۶، ص ۲۴۵.</ref>، «نزهت روزگار» <ref>سبکی، ج ۵، ص ۱۷۲.</ref> و شیخ‌الاسلام صابونی «قرهالعین اسلام» <ref>همان، ج ۵، ص ۱۷۳.</ref> خوانده‌اند. او زعامت شافعیان و تولیت اوقاف را نیز برعهده داشت <ref>ابن‌عساکر، ص ۲۱۵.</ref> و در ۲۵ [[ماه ربیع الثانی|ربیع‌الاخر]] ۴۷۸ در بشتنقان، در نزدیکی نیشابور، که روزهای آخر عمر خود را به علت بیماری در آنجا می‌گذراند، درگذشت و در نیشابور به خاک سپرده شد <ref>(ابن‌عساکر، ص ۲۱۷؛ابن‌خلّکان، ج ۳، ص ۱۶۹؛سبکی، ج ۵، ص ۱۸۱.</ref>. | ابواسحاق شیرازی او را «امام امامان» <ref>ابن‌جوزی، ج ۱۶، ص ۲۴۵.</ref>، «نزهت روزگار» <ref>سبکی، ج ۵، ص ۱۷۲.</ref> و شیخ‌الاسلام صابونی «قرهالعین اسلام» <ref>همان، ج ۵، ص ۱۷۳.</ref> خوانده‌اند. او زعامت شافعیان و تولیت اوقاف را نیز برعهده داشت <ref>ابن‌عساکر، ص ۲۱۵.</ref> و در ۲۵ [[ماه ربیع الثانی|ربیع‌الاخر]] ۴۷۸ در بشتنقان، در نزدیکی نیشابور، که روزهای آخر عمر خود را به علت بیماری در آنجا می‌گذراند، درگذشت و در [[نیشابور]] به خاک سپرده شد<ref>(ابن‌عساکر، ص ۲۱۷؛ابن‌خلّکان، ج ۳، ص ۱۶۹؛سبکی، ج ۵، ص ۱۸۱.</ref>. | ||
جوینی روش تدریس نخبه‌پرورانه‌ای داشت، به گونه‌ای که شاگردان گزیده او در تمامی اوقات روز و شب فرصت داشتند با استاد در هر مسئله‌ای گفتگو کنند و او با گشاده‌رویی و سعه صدر، به بررسی عقلی و تحلیل مسائل اعتقادی و برانگیختن شوق تأمل و تحقیق در مسائل ایمانی، حتی در گفتگوهای عام، می‌پرداخت | جوینی روش تدریس نخبه‌پرورانه‌ای داشت، به گونه‌ای که شاگردان گزیده او در تمامی اوقات روز و شب فرصت داشتند با استاد در هر مسئله‌ای گفتگو کنند و او با گشاده‌رویی و سعه صدر، به بررسی عقلی و تحلیل مسائل اعتقادی و برانگیختن شوق تأمل و تحقیق در مسائل ایمانی، حتی در گفتگوهای عام، می‌پرداخت<ref>رجوع کنید به سبکی، ج ۵، ص ۱۷۷ـ۱۷۹.</ref>. | ||
ادعا شده است که در آخرین لحظات زندگی از این کار خود اظهار پشیمانی کرد <ref>رجوع کنید به ابن جوزی، ج ۱۶، ص ۲۴۵؛برای نقد این دعوی رجوع کنید به سبکی، ج ۵، ص ۱۸۵ـ۱۸۷.</ref>. وی تا پایان زندگی شوقِ آموختن داشت، به گونه‌ای که در سال‌های آخر عمر، عالمی نحوی را که به نیشابور آمده بود هر روز به خانه می‌برد و نزد او ادبیات می‌خواند <ref>سبکی، ج ۵، ص ۱۷۹.</ref>. | ادعا شده است که در آخرین لحظات زندگی از این کار خود اظهار پشیمانی کرد<ref>رجوع کنید به ابن جوزی، ج ۱۶، ص ۲۴۵؛برای نقد این دعوی رجوع کنید به سبکی، ج ۵، ص ۱۸۵ـ۱۸۷.</ref>. وی تا پایان زندگی شوقِ آموختن داشت، به گونه‌ای که در سال‌های آخر عمر، عالمی نحوی را که به نیشابور آمده بود هر روز به خانه می‌برد و نزد او ادبیات می‌خواند<ref>سبکی، ج ۵، ص ۱۷۹.</ref>. | ||
== شاگردان == | == شاگردان == | ||