عسکریه: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (جایگزینی متن - 'ي' به 'ی')
خط ۱: خط ۱:
'''عسکریه‏''' فرقه ‏اى از شیعیان «[[امامیه]]» بودند که می گفتند که حضرت امام حسن عسکرى (ع) مهدى قائم است و در غیبت به سر می برد. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 333</ref> ف<ref>خر رازی، اعتقادات فرق المسلمين و المشركين، به اهتمام على سامى النشار، قاهره ، ص 50.</ref>
'''عسکریه‏''' فرقه ‏اى از شیعیان «[[امامیه]]» بودند که می گفتند که حضرت امام حسن عسکرى (ع) مهدى قائم است و در غیبت به سر می برد. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 333</ref> ف<ref>خر رازی، اعتقادات فرق المسلمین و المشركین، به اهتمام على سامى النشار، قاهره ، ص 50.</ref>
شیخ صدوق از  آنان به عنوان واقفیه نام برده و نوشته است: [[واقفیه]] مدعی بودند که امام حسن عسکری (علیه‌السّلام) غیبت اختیار کرده است.
شیخ صدوق از  آنان به عنوان واقفیه نام برده و نوشته است: [[واقفیه]] مدعی بودند که امام حسن عسکری (علیه‌السّلام) غیبت اختیار کرده است.
آن ها اصل غیبت را صحیح می دانستند، اما در مصداق قایم دچار اشتباه شده  گمان می کردند که امام یازدهم قائم است؛ که البته با وفات حضرت این ادعا باطل شد. <ref>شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج 1، ص 40</ref>
آن ها اصل غیبت را صحیح می دانستند، اما در مصداق قایم دچار اشتباه شده  گمان می کردند که امام یازدهم قائم است؛ که البته با وفات حضرت این ادعا باطل شد. <ref>شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج 1، ص 40</ref>

نسخهٔ ‏۱۸ فوریهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۱:۵۰

عسکریه‏ فرقه ‏اى از شیعیان «امامیه» بودند که می گفتند که حضرت امام حسن عسکرى (ع) مهدى قائم است و در غیبت به سر می برد. [۱] ف[۲] شیخ صدوق از آنان به عنوان واقفیه نام برده و نوشته است: واقفیه مدعی بودند که امام حسن عسکری (علیه‌السّلام) غیبت اختیار کرده است. آن ها اصل غیبت را صحیح می دانستند، اما در مصداق قایم دچار اشتباه شده گمان می کردند که امام یازدهم قائم است؛ که البته با وفات حضرت این ادعا باطل شد. [۳]

پانویس

  1. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 333
  2. خر رازی، اعتقادات فرق المسلمین و المشركین، به اهتمام على سامى النشار، قاهره ، ص 50.
  3. شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج 1، ص 40