عقد اخوت: تفاوت میان نسخه‌ها

اخوت به معنای برادری است وعقد اخوت یا صیغه اخوت هم پیوندی است که بین دونفر بسته می‌شود و برای خودش آدابی دارد. عقد اخوت می تواند دو تا دوست را که هیچ پیوند خونی وفامیلی با هم ندارند تبدیل به دو برادر کند. یعنی حقوقی را برگردن طرفین بگذارد و یک جوری دوستی و رفاقت را ثبت رسمی و دائمی کند.

دو نفر که از نظر روحی وفکری نزدیک هستند و احساس می کنند که می توانند این رفاقت را سال ها ادامه دهند، می توانند طرفین این عقد بی مهریه و هزینه باشند!

برقراری این پیوند، اتفاق جالبی است که می تواند رخ دهد و نتایج مناسبی داشته باشد. اما با هر کس نباید عقد اخوت بست. یعنی یک طورهایی باید عاقلانه به موضوع نگاه کرد و احساسی نمی‌شود عمل کرد. چون این دو نفرباید یک عمر این رابطه ی محکم را حفظ کنند و از طرفی هم نباید طوری شود که به رفاقت های افراطی و رفیق بازی منجرشود. خیلی ها دوستی های افراطی دوران نوجوانی را خطرناک می دانند. ولی عقد اخوت چیزی فراتر ازاین حرفها است و اگر درست جا بیفتد و اجرا شود، آثار تربیتی فوق العاده ای خواهد داشت.

معلوم نیست که چرا هر وقت حرف از دوستی و رفاقت و برادری به میان می آید. یاد نوجوان ها و جوان ها می افتیم. انگار آدم بزرگ‌ها دل ندارند و رفاقت سرشان نمی‌شود. این اتفاق می تواند در بین آدمها با هر سن و سالی بیفتد و مثلاً در ایام خاصی در[[مساجد]] و هیأتها عقد اخوت دسته جمعی خوانده شود.