علی ناصر محمد: تفاوت میان نسخه‌ها

دو دوره ریاست جمهوری دموکراتیک خلق یمن را برعهده گرفت. دوره اول ریاست جمهوری وی از ۲۶ ژوئن ۱۹۷۸ تا ۲۷ دسامبر ۱۹۷۸ بود و دور دوم ریاست جمهوری وی از آوریل ۱۹۸۰ بعد از استعفای رئیس‌جمهور سابق [[عبدالفتاح اسماعیل الجوفی|عبدالفتاح اسماعیل]] و رفتن وی به تبعید در مسکو شروع شد، علی ناصر محمد سیاست عدم دخالت در امور [[عمان]] و یمن شمالی را در پیش گرفت. در ۱۳ ژانویه ۱۹۸۶ در عدن درگیریهای مسلحانه بین طرفداران علی ناصر محمد و عبدالفتاح اسماعیل که از تبعید برای بدست گرفتن مجدد حکومت به کشور برگشته بود شکل گرفت و منجر به یک جنگ داخلی یک ماهه گردید که در نتیجه آن هزاران نفر در این کشور کشته شدند و علی ناصر محمد از ریاست جمهوری برکنار گردید و همراه با ۶۰۰۰ نفر از طرفداران خود به جمهوری عربی یمن (یمن شمالی) گریخت و عبدالفتاح اسماعیل درخلال این درگیری‌ها به قتل رسید. این دوره ریاست جمهوری وی از ۲۱ آوریل ۱۹۸۰ شروع و در ۲۴ ژانویه ۱۹۸۶ خاتمه یافت، رئیس‌جمهور بعدی یمن که در سال ۱۹۸۶ به حکومت رسید علی سالم البیض بود.

علی ناصر محمد از زمان تأسیس حزب سوسیالیست و جبهه ملی یمن در سال ۱۹۷۸ عضو جبهه ملی و حزب سوسیالیست بود. در زمان جنگ داخلی بین دو یمن در سال ۱۹۹۴ وی و طرفدارانش به نیت انتقام از کسانی که علیه حکومت وی کودتا کردند در کنار نیروهای یمن شمالی به جنگ علیه جمهوری دموکراتیک خلق یمن برخاستند. در سال ۲۰۱۱ در اعتراضات و تظاهرات مردم در یمن، علی ناصر محمد یکی از چهره های مخالف حکومت [[علی عبدالله صالح]] بود و در مجلس شورای انتقالی یمن که ۱۷ عضو داشت برای مخالفت با حکومت استبدادی رئیس یمنی علی عبدالله صالح تشکیل و تأسیس شده بود شرکت کرد و عضو این مجلس انتقالی بود<ref>[https://abadis.ir/fatofa/%D8%B9%D9%84%DB%8C-%D9%86%D8%A7%D8%B5%D8%B1-%D9%85%D8%AD%D9%85%D8%AF/ علی ناصر محمد]</ref>.

اطلاعات زیادی از زندگی شخصی وی در دسترس نیست. او متولد 1939 یا 1940 است و اکنون حدود 75 سال سن دارد. پدرش یک دهقان بود. علی دروس ابتدایی و متوسطه را در اَبیَن به پایان رساند. سپس در خانه معلم عَدَن فارغ التحصیل شد و تا سال 1964 به حرفه معلمی مشغول بود. او شش پسر و دختر دارد: جمال، اروا، طارق، لمیأ، انس، میسان.

علی ناصر محمد از 1963 وارد گروه «ملی گرایان» شد، گروهی که بعداً به «جبهه آزادی‌بخش ملی» و نهایتاً «حزب سویالیست یمن» تغییر کرد. وقتی یمن جنوبی در سال 1967 میلادی از حاکمیت [[انگلیس]]، استقلال یافت، علی ناصر محمد به عنوان یکی از فعالان جبهه ملی گرایان به فرمانداری «سبع جزر» انتخاب شد. وی سپس فرماندار «لَحِج» شد، شهری در نزدیکی عدن، پایتخت یمن جنوبی که پیشتر علی ناصر محمد به تعلیم و تربیت کودکانِ آن نیز پرداخته بود. وی در سال 1969 به وزارت «الادارة المحلیه» ارتقا یافت و از سال 1971 تا 1980، وزارت دفاع یمن را اداره کرد. «الادارة المحلیه» وزارت خاصی است که در برخی کشورهای عربی وجود دارد و مسئولیت آن، مدیریت امور شهرها و خدمات اجتماعی است.

در کل باید اذعان کرد که علی ناصر محمد، نسبت به بسیاری از رهبران عرب دارای شخصیت ویژه‌ای بود. ذهنیتی عقلانی داشته و دارد، ولی در عین حال، انسانی زیرک است. اگر چه تحت برنامه حزب سوسیالیست بود اما به ابتکار خود نیز تکیه داشت. تلاش می‌کرد در مردم باشد و تا جای ممکن با آنها در ارتباط باشد. همین‌ها در کنار سابقه فرهنگی وی به‌ عنوان یک معلم، جاذبه خاصی به وی بخشیده بود و روز به روز موجب صعود وی در نردبام سیاست می‌شد.

علی ناصر محمد اگر چه سوسیالیست بود، اما با سوسیالیست‌های افراطی در حزب سوسیالیست یمن مخالف بود. او تلاش می‌کرد تفاوت خود با افراطیونی چون عبدالفتاح اسماعیل را از طرق مختلفی از جمله تقویت روابط دوستانه با مردم مسلمان و دول مذهبی [[خاورمیانه]] نشان دهد. او گاهی به صورت علنی در صفوف [[نماز جماعت]] شرکت می‌کرد که امری خارق عادت از یک سوسیالیست در آن دوره بود.

بنیان‌گذار انقلاب اسلامی در 28 مهر 1361 در پاسخ به پیام تبریک علی ناصر محمد به مناسبت آغاز سال قمری فرمودند: «با کمال تأسف، سال نو هنگامی فرا می‌رسد که مسلمانان جهان دچار انواع مصایب گردیده و هر روز توطئه تازه‌ای از طرف ابرقدرت‌ها، و بخصوص آمریکای جنایتکار، علیه آنان طراحی و به مرحله اجرا گذارده می‌شود. و حال بسیاری از سران کشورهای اسلامی نیز در برابر این توطئه‌ها برای همگان روشن است، که به جای اتحاد و تقویت یکدیگر برای مقابله با دشمنان، به جان یکدیگر افتاده و قراردادهای نظامی و پیمان‌های همکاری علیه جمهوری اسلامی... منعقد می‌کنند. از خدای تعالی رفع همه این نابسامانی‌ها و نگرانی‌ها را مسئلت دارم. والسلام علیکم و رحمة الله.»

تمام سفارت‌خانه‌ها به محض بروز کودتا خاک یمن را ترک کردند. تنها سفارت‌خانه های [[چین]]، شوروی، [[فرانسه]]، آلمان شرقی، فلسطین و ایران باقی ماندند. ایران موضعی بیطرف در کودتا اتخاذ کرد. پس از دو هفته از بروز کودتا، مسئولان سفارت ایران نیز تصمیم به خروج از یمن را گرفتند که نیروهای ارتشی حامی علی ناصر محمد در خروج دیپلمات‌ها و کارکنان ایرانی تمام امکانات خود را بکار گرفتند. با توجه به ارادت مردم و سربازان یمنی به ایران، سفارت کشور ما در طول کودتا از دستبرد آنان در امان ماند در حالی که سفارت‌خانه‌های اطراف به ویژه به دلیل احتیاج به مواد غذایی مورد غارت قرار گرفت.

[[حیدر ابوبکر العطاس]] در دوره علی ناصر محمد چندان مورد توجه نبود. اما شرایط به گونه‌ای پیش رفت که دو جناح حزب سوسیالیسم مجبور به توافق بر سر ریاست جمهوری وی برای پایان درگیری‌ها شدند. در واقع وی از عرضه و ایده خاصی برخوردار نبود تا یکی از دو جناح از حضور او احساس خطر کند. "[[علی سالم البیض]]" از تکنوکرات های معتدل نیز وی را در اداره امور کشور یاری می‌داد. همین گروه جدید بود که مذاکرات ادغام دو یمن شمالی و جنوبی را با جدیت پیگیری کرد. جمهوری متحد یمن امروزی در سال 1990 در این کشور به ریاست علی عبدالله صالح و پایتختی صنعا برپا شد. از سال 1990 میلادی با الحاق یمن جنوبی به شمالی، پایتختی عَدن نیز فراموش شد اما همچنان شهر دوم یمن از نظر سیاسی و اقتصادی باقی ماند.