confirmed، مدیران
۳۲٬۹۹۳
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۸۰: | خط ۸۰: | ||
# | # | ||
# آشکار شدن قدرت [[مذهب]] به وسیله بسیج گسترده مردمی و مقاومت در مقابل برنامه های نامشروع شاه<ref> ر. ک . پارسانیا، حمید. حدیث پیمانه، پژوهشی در انقلاب اسلامی، چاپ دوم، (قم): معاونت امور اساتید و دروس معارف اسلامی، ۱۳۷۶، ص. ص. ۳۰۵ - ۳۰۳.</ref>. | # آشکار شدن قدرت [[مذهب]] به وسیله بسیج گسترده مردمی و مقاومت در مقابل برنامه های نامشروع شاه<ref> ر. ک . پارسانیا، حمید. حدیث پیمانه، پژوهشی در انقلاب اسلامی، چاپ دوم، (قم): معاونت امور اساتید و دروس معارف اسلامی، ۱۳۷۶، ص. ص. ۳۰۵ - ۳۰۳.</ref>. | ||
=فرایند قیام پانزده خرداد ۱۳۴۲= | |||
اولین شعله های آتش مخالفت با سیاست‌های ضد اسلامی و غیر مردمی رژیم شاه، پس از تصویب [[لایحه انجمن‌های ایالتی و ولایتی]] برافروخته شد؛ زیرا براساس این تصویبنامه که به صورت غیر قانونی و به هنگام تعطیلی [[مجلس های شورای ملی]] و [[سنا]]، در هیات دولت [[اسدالله علم]] تهیه، تنظیم و تصویب شده بود، رسمیت [[دین اسلام]] از قانون اساسی کشور لغو میشد. نمایندگان انجمن‌های مذکور، در مراسم تحلیف به جای [[قرآن مجید]] به کتاب آسمانی سوگند یاد میکردند و بدین ترتیب، زمینه های حقوقی و قانونی به قدرت رسیدن بهائیان و عوامل اسرائیل در ایران فراهم میشد، اما رژیم شاه به دلیل مخالفت گسترده نیروهای مذهبی، مجبور به لغو رسمی این تصویبنامه شد. | |||
با این حال، اعتراض به رژیم شاه ادامه یافت و با اعلام رفراندوم "[[انقلاب سفید]]"! اوج گرفت. برای خاموشی صدای مخالفین، نیروهای مسلح و عوامل امنیتی رژیم شاه به [[مدرسه فیضیه]] [[قم]] که در آن مجلس بزرگداشت [[شهادت]] [[امام صادق]] برپا بود، حمله کردند، این واقعه خونین و حوادث بعدی، مانند دستگیری طلاب و اعزام آنان به سربازی، بر آتش خشم مردم دامن زد. سخنرانی پرشور و تاریخی حضرت امام خمینی، در عصر عاشورای ۱۳۸۳ (۱۳ خرداد ۱۳۴۲) که در آن شدید ترین حملات خود را متوجه شخص شاه، آمریکا و اسرائیل نمود و آنها را عامل بدبختی مملکت دانست، تاب و توان رژیم شاه را به پایان رساند. این رژیم، در یک حرکت انفعالی، اقدام به دستگیری و انتقال امام به تهران نمود. پخش خبر دستگیری آن حضرت، موج اعتراض اقشار گوناگون مردم ایران را به گونهای باور نکردنی برانگیخت. | |||
جمعیت انبوهی از مردم ایران، در شهرهای [[تهران]]، قم، [[مشهد]]، [[شیراز]]، [[اصفهان]]، [[تبریز]]، [[ورامین]] و . . . به تظاهرات و راهپیمایی پرداختند، این راهپیمایی با شدت هرچه تمامتر به خاک و خون کشیده شد و تعداد زیادی از تظاهرکنندگان به شهادت رسیدند، رژیم شاه برای چندمین بار توانست، با کشتار مردم ایران حاکمیت خود را برای پانزده سال دیگر تضمین کند. حاکمیتی که با خفقان مطلق و استبداد کامل همراه بود. حاکمیتی که به بهای کشتار قابل توجهی از فرزندان این ملت و [[تبعید]] رهبر قیام به دست آمده بود. | |||
=پانویس= | =پانویس= | ||