لبنان: تفاوت میان نسخه‌ها

===حزب الله===

به تدریج توطئه‌های داخلی علیه حزب‌الله و گروه مقاومت شکل گرفت اما با درایت مقامات این جنبش آنها یکی پس از دیگری خنثی شدند اما مهم‌ترین توطئه‌ای که علیه این جنبش با هدف خلع سلاح و حذف آن از عرصه تحولات سیاسی لبنان رخ داد پس از ترور [[رفیق بهاءالدین حریری|رفیق حریری]] در سال 2004 صورت گرفت. بدنبال این ترور انگشت اتهام غرب و همپیمانان داخلی آن به طرف سوریه و نیروهای مقاومت نشانه رفت و قطعنامه 1701 شورای امنیت به تصویب رسید. در این قطعنامه بر خروج نیروهای سوری و خلع سلاح تمام گروه‌های لبنانی تصریح شده است.

در پی شکست توطئه‌های آمریکا و اسرائیل علیه مقاومت اسلامی لبنان و تقویت بیش از بیش جایگاه این جریان سرانجام [[رژیم صهیونیستی]] تصمیم به حمله گرفت و در تابستان 2006 به لبنان حمله کرد اما مقاومت 33 روزه نیروهای مقاومت اسلامی جنوب بار دیگر بزرگ‌ترین شکست ارتش صهیونیستی را رقم زد و [[تل‌آویو]] مجبور شد با خفت و خواری به جنگ 33 پایان دهد و پذیرفت که در این جنگ شکست خورده است و به شروط حزب‌الله تن داد. از جمله اینکه در جریان تبادل اسیران و اجساد نظامیان اسرائیلی با نیروهای لبنان، حزب‌الله موفق شد تمام لبنانی‌های در بند رژیم صهیونیستی را آزاد کند. این پیروزی‌ها و موفقیت‌ها سبب شد تا جایگاه حزب‌الله و مقاومت هر روز مستحکم‌تر شود بطوریکه ائتلاف 14  مارس مجبور شد از موضع خود درباره خلع سلاح مقاومت دست بکشد و در مذاکرات آشتی ملی گروه‌های لبنانی که در سال 2007 در [[قطر]] برگزار شد آن را نادیده بگیرد[https://fa.alkawthartv.com/news/88796 (برای اطلاع بیشتر به سایت الکوثر مراجعه کنید)].

درهمین راستا، راهبرد سیاسی را در کنار راهبرد نظامی در دستور کار خودقرار داد که نتیجه آن اصلاح در کادر رهبری و اخراج شیخ صبحی طفیلی از شورای رهبری حزب بود که همچنان بر مواضع رادیکال پای می فشرد<ref>همان، ص 199</ref>.همچنین به آزادی گروگان های خارجی کمک کرد که همراه باشناسایی و به رسمیت شناخته شدن حزب الله از سوی دولت و حفظ سلاح در جنوب بود.بدین ترتیب حزب الله به مشارکت در نظام سیاسی لبنان پرداخت.

تأثیر دیگر تغییر سیاست در ایران آن بود که حزب الله نیز همزمان باایران، سیاسیت درهای باز را به اجرا گذاشت. چنان که به ایجاد رابطه بااهل سنت، مسیحیان و دروزی ها مبادرت ورزید و به مذاکره با احزاب سیاسی مختلف لبنان پرداخت. آن گونه که تجمع از احزاب لبنانی را نیزسامان داد<ref>همان، ص 236</ref>. سید حسن نصر الله نیز پس از اخراج اسرائیل از جنوب لبنان، آن را پیروزی همگان بر شمرد و تمام مردم لبنان را در آن شریک دانست.

در برخی مناطق، ادغام مسیحیان و مسلمانان در سال‌های اخیر افزایش یافته است، و نسل جوان تر شروع به فراموشی بی اعتمادی گروه های مذهبی به هم متأثر از جنگ داخلی لبنان کرده است که در سال 1990 به پایان رسید. با این وجود، در برخی مناطق، گروه های مذهبی همچنان از هم جدا و به هم ظنین هستند. برخی از بخش‌های جامعه مسیحی لبنان، از سوی جمعیت رو به رشد مسلمان، به ویژه پس از هجوم بیش از 1.5 میلیون پناهنده از همسایه این کشور، سوریه، که بیشتر آنها مسلمان سنی هستند، احساس خطر می کند.

اخیراً، پست ریاست جمهوری که متعلق به مسیحیان است، بیش از دو سال به دلیل اختلافات سیاسی خالی بود. این بن بست سیاسی با انتخاب میشل عون به عنوان رئیس جمهور در 31 اکتبر 2016 پایان یافت.

عون برای دستیابی به قدرت، با یک سیاستمدار مسیحی مارونی رقیب، سمیر جعجع، آشتی کرد. این دو نفر سابقه دشمنی طولانی باهم داشتند که به جنگ داخلی منتهی شد و اختلافات سیاسی آنها منجر به جناح بندی های سیاسی بر مسئله سوریه شد. عون با ائتلاف طرفدار اسد، 8 مارس، و جعجع با اتحاد 14 مارس که طرفدار مخالفان بود همراه شد. در یک حرکت شگفت انگیز، در ماه ژانویه 2016، جعجع از ریاست جمهوری عون حمایت کرد؛ این رویداد پس از مشاجره جعجع با سعدالحریری، سیاستمدار سنی مسلمان، روی داد که از یک سیاستمدار مسیحی مارونی دیگر با نام سلیمان فرنجیه برای پست ریاست جمهوری حمایت می کرد. الحریری در نهایت معامله ای با عون انجام داد که تحت آن الحریری موافقت کرد تا در ازای به دست آوردن پست نخست‌وزیری از ریاست جمهوری عون حمایت کند.

روابط نزدیک میان عون و جعجع و انتخاب عون برای ریاست جمهوری موجب امیدواری بیشتری برای انسجام بیشتر در جامعه مسیحی لبنان شد که می تواند به تقویت قدرت سیاسی آنها کمک کند.

امروزه که کمتر از بیست سال از آن زمان می‌گذرد موسسات بدون کمک دولت به همهٔ تعهدادتش عمل کرد و جز سالن اجتماعات همهٔ مؤسسات را تاسیس کرد و سال‌هاست که آن‌ها به کار‌هایشان ادامه می‌دهند.  

• تجربه‌اندوزی از جنگ و گذر از تعلق‌های تنگ فرقه‌ای و حرکت به سوی بنای هویت فراگیر ملی