لطف‌الله صافی گلپایگانی: تفاوت میان نسخه‌ها

| نام‌های دیگر = آیت‌الله؛ آیت‌الله‌العظمی

| سال تولد = ۱۲۹۷ش.

| سال درگذشت = 1400ش.

'''آیت‌الله‌العظمی لطف‌الله صافی گلپایگانی'''، در [[گلپایگان]] چشم به جهان گشود. ایشان از [[مرجع تقلید|مراجع تقلید]] [[شیعه]] اهل [[ایران]] است که دارای فعالیت‌های متعدد و بسیاری در مبارزات پیش از [[انقلاب اسلامی ایران]] بر علیه نظام شاهنشاهی و نیز خدمات فراوان پس از پیروزی انقلاب می‌باشد. وی از منادیان [[وحدت]] و اتحاد میان [[شیعیان]] و [[اهل سنت]] در [[جهان اسلام]]، بر علیه دشمنان مشترک بودند.  

او بیست و سه ساله بود که عازم [[قم]] شد تا در حوزۀ علمیۀ قم به تحصیل تکمیلی دینی بپردازد. پس از چند سال هم به [[نجف]] رفت تا از محضر اساتید حوزه نجف استفاده کند. او در مدت اقامت یک‌ساله در نجف، در کلاس‌های اساتیدی هم‌چون آیات عظام شیخ محمدکاظم شیرازی، [[سید جمال‌الدین گلپایگانی]] و شیخ محمدعلی کاظمی حضور یافت و سپس مجدداً به قم بازگشت و شاگرد [[سید حسین بروجردی|آیت‌الله‌العظمی بروجردی]] [[مرجع تقلید]] شیعیان شد. او سپس مشاور ویژه و برجستۀ آیت‌الله‌العظمی بروجردی و از اصحاب خاص استفتاء ایشان شد. آن مرجع هم‌چنین پاسخ‌گویی به سؤالات مهم و حساسی از جمله فقه و کلام شیعی و نیز نگارش کتاب ارزشمندی درباره "مهدویت" را که "[[منتخب الاثر]]" نام گرفت، به او واگذار کردند.

آیت‌الله صافی گلپایگانی در سخنانی به مناسبت هفته وحدت در [[دیماه]] سال 1392 در زمینه ایجاد وحدت میان [[شیعیان]] و [[اهل سنت]] چنین بیان داشته‌اند که:

به نظر می‎رسد وحدت واقعی که در آن بینش‌ها و اندیشه ‎ها و عقاید در مسائل مورد اختلاف فرق، مانند مسائل مربوط به حوادث عصر صحابه و اختلافات آنها متحد شود و همه فرق به فرقه واحده ناجیه تغییر هویت بدهند، حداقل در شرایط فعلی و کوتاه مدت نشدنی است. اگر پیشنهاد وحدت این باشد که اهل سنّت همه شیعه یا شیعیان همه سنّی شوند نخواهد شد. البته در دراز مدت امید است که کوشش‌ها برای وحدت حقیقی و اقلاً کم کردن اختلافات با تمسّک به کتاب و عترت مؤثر واقع شود اما تا پیش از ظهور [[حجت بن الحسن (مهدی)|حضرت مهدی (عج)]] (که همه مسلمانان اتفاق دارند که اگر از دنیا باقی نماند مگر یک روز آن حضرت ظهور خواهد کرد و در ضمن هدف‌هایی که محقق می‎سازد اسلام را که دین جهانی است در تمام عالم استقرار می‎دهد) بعید به نظر می‎رسد که حتی وحدت مذهبی واقعی به طور کامل در بین مسلمین به وجود آید.

بنابراین می‎گوییم اگر‌چه هدف شیعه و بزرگان آنها از [[صحابه]] و [[تابعین]] و علمای بزرگ، مانند خواجه و علامه و [[شیخ مفید]] و سید مرتضی و صاحب عبقات و تشیید المطاعن و پی‎گیری آنها از مسأله [[امامت]] و مسائل دیگر تحصیل وحدت امّت و یا حداقل کم کردن و کنترل اختلافات بر اساس ظهور حق و افشای باطل است، زیرا وحدت صحیح و حقیقی با ادامه بحث و بررسی و روشن شدن اذهان عموم مسلمین که در طول قرون به واسطه اعمال سیاست‌های حاکم از درک حقایق و بحث پیرامون آنها محروم بوده‎اند فراهم می‌شود.