۸۵٬۸۱۰
ویرایش
جز (جایگزینی متن - '[[امام صادق' به '[[جعفر بن محمد (صادق)') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
(۵ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:مباهله با آیه تطهیر.jpg|جایگزین=جریان مباهله|بندانگشتی|]] | [[پرونده:مباهله با آیه تطهیر.jpg|جایگزین=جریان مباهله|بندانگشتی|]] | ||
'''مباهله،''' مدخلی است که به تبیین چگونگی این واقعه و جریان میپردازد و بحث و مناظرهٔ بین [[مسیحیان]] و [[محمد بن عبدالله (خاتم | '''مباهله،''' مدخلی است که به تبیین چگونگی این واقعه و جریان میپردازد و بحث و مناظرهٔ بین [[مسیحیان]] و [[محمد بن عبدالله (خاتم الانبیا)|پیامبر اسلام]] را بازگو و به روشنی حقانیت اسلام و [[اهل بیت|اهلبیت (علیهمالسلام)]] را بیان مینماید. | ||
== تعریف مباهله == | == تعریف مباهله == | ||
'''«مباهله»''' در لغت به معنی ملاعنه و نفرین متقابل است<ref>ابن منظور؛ لسان العرب؛ ج ۱۱ ، ص ۷۲.</ref> و در اصطلاح به این معناست که دو تن یا دو گروه بر علیه یکدیگر دعای بد کنند. پس هر کدام ظالم باشد [[خداوند]] متعال وی را رسوا گرداند و نقمت و عذاب خود را بر وی فرستد و ذریه او را مستأصل کند و هلاک گرداند<ref>احمد بن یحیی بلاذری؛ فتوح البلدان؛ ترجمه محمد توکل؛ ص ۹۵.</ref>. این واژه در تاریخ اسلام به '''«جریان مباهله»''' [[محمد بن عبدالله (خاتم | '''«مباهله»''' در لغت به معنی ملاعنه و نفرین متقابل است<ref>ابن منظور؛ لسان العرب؛ ج ۱۱ ، ص ۷۲.</ref> و در اصطلاح به این معناست که دو تن یا دو گروه بر علیه یکدیگر دعای بد کنند. پس هر کدام ظالم باشد [[خداوند]] متعال وی را رسوا گرداند و نقمت و عذاب خود را بر وی فرستد و ذریه او را مستأصل کند و هلاک گرداند<ref>احمد بن یحیی بلاذری؛ فتوح البلدان؛ ترجمه محمد توکل؛ ص ۹۵.</ref>. این واژه در تاریخ اسلام به '''«جریان مباهله»''' [[محمد بن عبدالله (خاتم الانبیا)|پیامبر اسلام]] و [[مسیحیان]] نجران<ref>«نجران» شهر کوچکی است میان عدن و [[حضرموت]] در ناحیه کوهستانی.</ref> اشاره دارد. پس از آنکه مناظرهٔ آن حضرت با آنان سودی نبخشید و ایمان نیاوردند، حضرت پیشنهاد مباهله را مطرح کرده و آنان پذیرفتند ولی در روز موعود حاضر به «مباهله» نشدند. | ||
به اعتقاد [[شیعیان]] این ماجرا علاوه بر حقانیت دعوت پیامبر، فضیلت همراهان آن حضرت را نیز اثبات میکند؛ براین اساس، طبق آیه ۶۱ [[سوره آلعمران]] که به ماجرای مباهله اشاره دارد، [[علی بن ابی طالب|علی بن ابیطالب (علیهالسلام)]] به منزلۀ نفس و جان پیامبر قلمداد شده است. | به اعتقاد [[شیعیان]] این ماجرا علاوه بر حقانیت دعوت پیامبر، فضیلت همراهان آن حضرت را نیز اثبات میکند؛ براین اساس، طبق آیه ۶۱ [[سوره آلعمران]] که به ماجرای مباهله اشاره دارد، [[علی بن ابی طالب|علی بن ابیطالب (علیهالسلام)]] به منزلۀ نفس و جان پیامبر قلمداد شده است. | ||
خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
در این آیه، «مباهله» به معنی نفرین کردن دو نفر نسبت به همدیگر است. به این صورت که وقتی استدلالات منطقی سودی نداشت، افرادی که با هم دربارهٔ یک مسأله مهم دینی گفتگو دارند، در یک جا جمع میشوند و به درگاه خدا تضرع میکنند و از او میخواهند که دروغگو را رسوا سازد و مجازات کند<ref>ناصرمکارم شیرازی؛ پیام قرآن؛ ج ۹، ص ۲۴۲.</ref>. در حدیثی از رسول خدا روایت شده که حضرت فرمود: «خداوند عزوجل به من خبر داده که پس از مباهله عذاب بر گروه باطل نازل میشود و حق را از باطل مشخص میسازد»<ref>حمد بن محمد بن نعمان؛ الارشاد؛ ج ۱، ص ۱۶۷.</ref>. | در این آیه، «مباهله» به معنی نفرین کردن دو نفر نسبت به همدیگر است. به این صورت که وقتی استدلالات منطقی سودی نداشت، افرادی که با هم دربارهٔ یک مسأله مهم دینی گفتگو دارند، در یک جا جمع میشوند و به درگاه خدا تضرع میکنند و از او میخواهند که دروغگو را رسوا سازد و مجازات کند<ref>ناصرمکارم شیرازی؛ پیام قرآن؛ ج ۹، ص ۲۴۲.</ref>. در حدیثی از رسول خدا روایت شده که حضرت فرمود: «خداوند عزوجل به من خبر داده که پس از مباهله عذاب بر گروه باطل نازل میشود و حق را از باطل مشخص میسازد»<ref>حمد بن محمد بن نعمان؛ الارشاد؛ ج ۱، ص ۱۶۷.</ref>. | ||
از روایاتی که در منابع اسلامی نقل شده است، استفاده میشود که مباهله اختصاص به زمان پیامبر ندارد و در تمامی زمانها قابل اجرا است. در حدیثی از [[جعفر بن محمد (صادق | از روایاتی که در منابع اسلامی نقل شده است، استفاده میشود که مباهله اختصاص به زمان پیامبر ندارد و در تمامی زمانها قابل اجرا است. در حدیثی از [[جعفر بن محمد (صادق)|امام صادق (علیهالسلام)]] نقل شده که ایشان فرمود: اگر سخنان حق شما را مخالفان نپذیرفتند، آنها را به مباهله دعوت کنید<ref>ناصرمکارم شیرازی؛ تفسیر نمونه؛ ج ۲، ص ۵۸۹.</ref>. | ||
== رویداد مباهله == | == رویداد مباهله == | ||
خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
== مناظرهٔ پیامبر با مسیحیان و نزول آیه مباهله == | == مناظرهٔ پیامبر با مسیحیان و نزول آیه مباهله == | ||
[[پرونده:مباهله.jpg|جایگزین=جریان مباهله|بندانگشتی|]] | [[پرونده:مباهله.jpg|جایگزین=جریان مباهله|بندانگشتی|]] | ||
[[مسیحیان]] در حقانیت دین خود با [[محمد بن عبدالله (خاتم | [[مسیحیان]] در حقانیت دین خود با [[محمد بن عبدالله (خاتم الانبیا)|رسول خدا (صلیالله علیه وآله وسلم)]] به مجادله نشستند<ref>ابن خلدون، عبدالرحمان، تاریخ ابن خلدون؛ ص ۴۶۱.</ref>. مسیحیان نجران میگفتند: [[حضرت عیسی|عیسی (علیهالسلام)]] خداست و گروهی او را پسر خدا میدانستند و دسته سوم، قائل به [[تثلیث]] «یعنی به سه خدا قائل بودند؛ پدر، پسر، [[روحالقدس]]» ابن هشام مینویسد: «مسیحیان به پیامبر گفتند: اگر عیسی (علیهالسلام) پسر خدا نیست پس پدرش کیست؟. .. آیات قرآنی نازل شد و خلقت او را همانند خلقت آدم ابوالبشر معرفی کرد»<ref>حمیری، ابن هشام، سیرة رسول الله، ترجمه سید هاشم رسولی محلاتی؛ ج ۱، ص ۳۸۲ و۳۸۳.</ref>. | ||
مجادله و بحث بین مسیحیان نجران و پیامبر ادامه یافت. پیامبر اکرم با ادلهای روشن و براهینی قاطع گفتارهای باطل آنان را رد میکرد و به سؤالات آنها پاسخ میگفت. اما مسیحیان همچنان حق را انکار میکردند و بر عقاید باطل خویش اصرار میورزیدند. در این هنگام این آیه نازل شد. | مجادله و بحث بین مسیحیان نجران و پیامبر ادامه یافت. پیامبر اکرم با ادلهای روشن و براهینی قاطع گفتارهای باطل آنان را رد میکرد و به سؤالات آنها پاسخ میگفت. اما مسیحیان همچنان حق را انکار میکردند و بر عقاید باطل خویش اصرار میورزیدند. در این هنگام این آیه نازل شد. | ||
خط ۵۴: | خط ۵۴: | ||
در آیهٔ شریفه از [[اهل بیت|اهلبیت (علیهالسلام)]] تعبیر به «انفس» و «نساء» و «ابناء» شده است؛ یعنی از میان همه مردان و زنان و فرزندان فقط این بزرگواران به این تعابیر خوانده شدهاند و این از مناقب ارزشمند برای آنان است؛ به خاطر همین [[علی بن ابی طالب|حضرت علی (علیهالسلام)]] در روز تعیین جانشین برای [[عمر بن خطاب|خلیفه دوم]] با این منقبت بر اهل شوری استدلال کرد که: «شما را سوگند میدهم به خدا که هیچ کدام از شما به رسول در نسب نزدیکتر از من هست و غیر از من کسی دیگر در میان شما هست که اولاد او، اولاد رسول الله و نساء او، نساء رسول اللَه باشد»؟ گفتند: نه هیچ کدام از ما این منزلت ندارد<ref>میر حامد حسین، عبقات الانوار فی امامة الائمة الاطهار؛ ج ۱۷، ص ۷۴۶.</ref>. | در آیهٔ شریفه از [[اهل بیت|اهلبیت (علیهالسلام)]] تعبیر به «انفس» و «نساء» و «ابناء» شده است؛ یعنی از میان همه مردان و زنان و فرزندان فقط این بزرگواران به این تعابیر خوانده شدهاند و این از مناقب ارزشمند برای آنان است؛ به خاطر همین [[علی بن ابی طالب|حضرت علی (علیهالسلام)]] در روز تعیین جانشین برای [[عمر بن خطاب|خلیفه دوم]] با این منقبت بر اهل شوری استدلال کرد که: «شما را سوگند میدهم به خدا که هیچ کدام از شما به رسول در نسب نزدیکتر از من هست و غیر از من کسی دیگر در میان شما هست که اولاد او، اولاد رسول الله و نساء او، نساء رسول اللَه باشد»؟ گفتند: نه هیچ کدام از ما این منزلت ندارد<ref>میر حامد حسین، عبقات الانوار فی امامة الائمة الاطهار؛ ج ۱۷، ص ۷۴۶.</ref>. | ||
== آیۀ مباهله از دیدگاه روایات فریقین == | == آیۀ مباهله از دیدگاه روایات فریقین == | ||
اگر به منابع حدیثی و تفسیری [[مذهب شیعه|شیعه]] و [[اهل سنت و جماعت|اهلسنت]] نگاه کنیم، خواهیم دید که دربارۀ آیۀ شریفۀ مباهله، روایات بسیاری از پیامبر اسلام و [[اهل بیت | اگر به منابع حدیثی و تفسیری [[مذهب شیعه|شیعه]] و [[اهل سنت و جماعت|اهلسنت]] نگاه کنیم، خواهیم دید که دربارۀ آیۀ شریفۀ مباهله، روایات بسیاری از پیامبر اسلام و [[اهل بیت]] و [[صحابه|اصحاب]] و [[تابعین]] نقل شده است. | ||
در اینجا با نگاهی گذرا به منابع فریقین تعدادی از منابع متعدد این روایات را ارائه میدهیم: | در اینجا با نگاهی گذرا به منابع فریقین تعدادی از منابع متعدد این روایات را ارائه میدهیم: | ||
# صحیح مسلم، مسلم نیشابوری (متوفای 261 ق)، ص 1042، ح 32 (کتاب الفضائل باب فضائل علیبنابیطالب). | # صحیح مسلم، مسلم نیشابوری (متوفای 261 ق)، ص 1042، ح 32 (کتاب الفضائل باب فضائل علیبنابیطالب). | ||
خط ۸۹: | خط ۸۹: | ||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
* [[محمد بن عبدالله (خاتم | * [[محمد بن عبدالله (خاتم الانبیا)|حضرت محمد (صلیالله علیه وآله وسلم)]] | ||
* [[غدیرخم]] | * [[غدیرخم]] | ||
خط ۹۷: | خط ۹۷: | ||
== پانویس == | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
== منابع == | == منابع == | ||
* ر. ک: کتاب '''«الإرشاد فی معرفة حجج الله علی العباد»'''؛ نوشتۀ محمدبنمحمدبن نعمان. | * ر. ک: کتاب '''«الإرشاد فی معرفة حجج الله علی العباد»'''؛ نوشتۀ محمدبنمحمدبن نعمان. |