۸۵٬۸۱۰
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'بنیانگذار' به 'بنیانگذار'
جز (جایگزینی متن - 'نامگذاری' به 'نامگذاری') |
جز (جایگزینی متن - 'بنیانگذار' به 'بنیانگذار') |
||
| خط ۴۱: | خط ۴۱: | ||
* ابن عماد حنبلی که از بزرگان [[اهل‌سنت]] است، حوادث [[کربلا]] و [[عاشورا]] را نقل می‌کند و سپس می‌نویسد: «قاتل الله فاعل ذلک وأخزاه ومن أمر به أو رضیه …» خداوند بکشت کسی را که امام علیه‌السلام را کشت و خاندان [[اهل بیت (علیهم السلام)|اهل‌بیت علیه‌السلام]] را به اسارت برد و راضی به این عمل بوده است<ref>شذرات الذهب، ج ۱ ص ۶۶.</ref>. | * ابن عماد حنبلی که از بزرگان [[اهل‌سنت]] است، حوادث [[کربلا]] و [[عاشورا]] را نقل می‌کند و سپس می‌نویسد: «قاتل الله فاعل ذلک وأخزاه ومن أمر به أو رضیه …» خداوند بکشت کسی را که امام علیه‌السلام را کشت و خاندان [[اهل بیت (علیهم السلام)|اهل‌بیت علیه‌السلام]] را به اسارت برد و راضی به این عمل بوده است<ref>شذرات الذهب، ج ۱ ص ۶۶.</ref>. | ||
* آلوسی، متوفی ۱۲۷۰، یکی از علمای اهل‌سنت است که نه تنها خصومت خاصی با تشیع دارد، بلکه گاه از «[[وهابیت]]» که نه [[شیعه]] است و نه [[سنی]]، بلکه یک تشکیلات | * آلوسی، متوفی ۱۲۷۰، یکی از علمای اهل‌سنت است که نه تنها خصومت خاصی با تشیع دارد، بلکه گاه از «[[وهابیت]]» که نه [[شیعه]] است و نه [[سنی]]، بلکه یک تشکیلات بنیانگذاری شده توسط [[انگلستان|انگلیس]] برای نابودی اسلام است نیز دفاع کرده است، در پاسخ عده‌ای که برای خلاصی از وجدان درد در طرفداری یزید مدعی شدند او توبه کرده است، می‌نویسد: «الظاهر أنه لم یَتُب، و احتمال توبته أضعف من إیمانه، و یلحق به ابن زیاد و ابن سعد و جماعه فلَعنهُ اللّهِ عز و جل علیهم أجمعین، و عَلی أنصارِهم و أَعوانهم و شیعتهم و مَن مال إِلیهم إلی یومِ الدین ما دمعتْ عین علی أبی عبداللّه الحسین». | ||
ظاهر این است که یزید توبه نکرده است و احتمال توبه او ضعیف تر از ایمانش است و و ابن زیاد و ابن سعد ملحق به او هستند و تا چشمی برای امام حسین اشک می ریزد خدا یزید و اتباع او را لعنت کند<ref>روح المعانی فی تفسیر القرآن العظیم، ج ۱۳، ص: ۲۲۸.</ref>. | ظاهر این است که یزید توبه نکرده است و احتمال توبه او ضعیف تر از ایمانش است و و ابن زیاد و ابن سعد ملحق به او هستند و تا چشمی برای امام حسین اشک می ریزد خدا یزید و اتباع او را لعنت کند<ref>روح المعانی فی تفسیر القرآن العظیم، ج ۱۳، ص: ۲۲۸.</ref>. | ||