محقق حلی: تفاوت میان نسخه‌ها

محقق حلی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۳ ژوئیهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۷:۱۴

۴٬۷۶۱ بایت اضافه‌شده ، ‏۱۳ ژوئیهٔ ۲۰۲۱

بدون خلاصۀ ویرایش

Hoosinrasooli

confirmed، مدیران

۳۳٬۱۶۰

ویرایش

@@ خط ۴۲: / خط ۴۲: @@
 '''جعفر بن حسن بن یحیی حلی''' (۶۷۶-۶۰۲ ق) معروف به «محقق حلی» یا «محقق اول»، از فقهای بزرگ مکتب [[تشیع]] است. کتاب «شرایع الاسلام» او از مهمترین آثار فقهی است که بسیار مورد توجه و استفاده علمای بعد قرار گرفته است. عالمان بزرگی چون [[علامه حلی]]<ref>ر.ک:مقاله علامه حلی</ref> و ابن داوود حلی از شاگردان او هستند.
+=تولد و تحصیل=
+ابوالقاسم جعفر بن الحسن ملقب به نجم الدین در سال 602 هجری در شهر حله دیده به جهان گشود. عشق پدر و مادر به [[ائمه اطهار]] سبب شد که نام نوزاد را جعفر نهادند. پدر، خود در خانواده ای روحانی بزرگ شده بود و فاضلی ادیب و فقیهی پارسا و از بزرگان شهر به شمار می رفت.
+بنا بر نقل برخی از مورخان <ref> سید محسن امین، اعیان الشیعه، ج5، ص 392</ref> او علاوه بر [[علوم اسلامی]]<ref>ر.ک:مقاله علوم اسلامی </ref>، در ادبیات و شعر نیز مهارت ویژه ای داشت. گرچه فرزند خود، جعفر را از سرایندگی بازداشته و به آموختن فقه و علوم اسلامی تشویق می کرد، خود شاعر و سخن سرایی بزرگ بوده و پرهیز دادن فرزند از سرایندگی دلیل بر شاعر نبودن وی - آن هم در دوران جوانی و بعد از آن - نیست. وی ازشاگردان به نام فقیه محقق، محمد بن ادریس حلی مؤلف کتاب ارزشمند سرائر بوده است. پدر بزرگش، یحیی بن سعید، معروف به یحیی الاکبر نیز از فقهای صاحب نظر و فاضل قرن ششم هجری است که [[علامه سید محسن امین]] درباره ی وی می گوید:
+وی عالمی فاضل و محدثی معتبر و راست گو و از بزرگان فق های عصر خود بوده و هموست که شهید در شرح ارشاد خود در مبحث قضائ نمازهای فوت شده، او را از قائلین به توسعه ذکر می کند. <ref> سید محسن امین، اعیان الشیعه، ج10، ص 388</ref>
+شیخ آقا بزرگ نیز از وی به بزرگی یاد کرده و از [[مشایخ]] او، بزرگانی هم چون محمد بن شهر آشوب و عربی بن مسافر را ذکر می نماید. <ref>شیخ آقا بزرگ تهرانی، طبقات اعلام الشیعه، ص 338</ref> یحیی بن سعید دو پسر به نام های شیخ حسن و شیخ احمد داشته که هر یک از عالمان و فقیهان بزرگ حله بوده اند. خاندان یحیی بن سعید از خاندان های دانشمند و مورد احترام در حله قرن هفتم به شمار می روند.
+محقق پس از آن که ادبیات عرب را که زبان مادری اش بود، فرا گرفت در عنفوان جوانی به آموختن [[منطق]]، [[حکمت]]، ریاضیات، [[هیئت]]، [[کلام]] و سپس فقه و اصول پرداخت. وی از محضر اساتید بزرگ حوزه ی حله بهره ها جست و پس از اندک زمانی در رشته های گوناگون علمی به مقام استادی رسید و در فقه و اصول به دریافت اجازه ی [[اجتهاد]]<ref>ر.ک:مقاله اجتهاد</ref> از اساتید خود نائل آمد.
+نبوغ و استعداد سرشار و ژرف نگری محققانه و روانی گفتار وی، شاگردان علوم اسلامی را گردش جمع کرده و وی را از برجسته ترین اساتید حوزه [[حله]] به شمار آورد به گونه ای که بعد از رحلت استادش، در سال 645هجری مرجعیت عامه ی [[شیعه]] را به عهده گرفت و لقب محقق را برازنده ی خویش ساخت.
+ناگفته نماند که برخی از مورخان [[مرجعیت]] ایشان را از زمان رحلت استادش، سید فخاربن معد، در سال 630 هجری دانسته اند؛ بنابراین، ایشان بیش از سی سال، مرجعیت بلامنازع شیعیان و بالاترین مقام استادی حوزه حله را داشته است. مرجعیت جهانی ایشان را بدین دلیل معتقدیم که
+اولاً: [[حوزه علمیه]] حله در قرن هفتم و هشت و بخشی از قرن نهم معروف ترین حوزه ی علیمه ی عالم تشیع به شمار می رفت. چنان که عالمان بزرگی از نقاط مختلف در آن به تحصیل اشتغال داشتند و
+ثانیاً: معروف ترین کتاب های فقهی - اصولی قرن هفتم و هشتم را شاگردان این حوزه تألیف نموده اند. و محقق و سپس خواهرزاده او، علامه حلی، از علمای برجسته این حوزه بوده اند.
 =پانویس=