محمره: تفاوت میان نسخه‌ها

این طایفه در هر جایی به لقبی معروف بوده‌اند: در [[اصفهان]] «خرمیه» و در [[قزوین]] و [[ری]] «[[مزدکیه]]» و «[[سنباذیه]]» و در دینور و [[نهاوند]] «محمّره» و در آذربایجان «[[قولیه]]» خوانده می‌‌شدند<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 394 با اصلاح ویرایشی.</ref>. در برخی از منابع، محمّره نام دیگری برای [[اسماعیلیه|اسماعیله]] بیان شده و آمده است: اسماعیلیه را به سبب آنکه به باطن کتاب قائل بودند، باطنیه و به سبب آنکه به حمدان قرمط منسوب بودند، [[قرامطه]] و به سبب آن که محرمات را مباح می‌دانستند،«[[حرمیه]]» و به سبب آن که به هفت شریعت معتقد بودند، ـ شرایع [[آدم]]، [[نوح]]، [[ابراهیم]]، [[موسی]]، [[عیسی]]، محمد و مهدی ـ [[سبعیه]] نامیده می‌شدند. نام دیگر ایشان [[بابکیه]] است به این دلیل که گروهی از ایشان از بابک خرّم‌دین پیروی کردند. ایشان همچنین به محمّره نیز ملقب بودند چرا که در روزگار بابک، لباس سرخ می‌پوشیدند.<ref>خوانساری محمد باقر، روضات الجنات فی احوال العلماء و السادات، ج8، ص 64</ref> همچنین آورده‌اند که قسم دوم از خرمیه، [[خرمدینیه]] (به زاء منقوطه) است که در بستر دولت اسلام ظاهر شدند. آنان دو فرقه بابکیه و [[مازیاریه]] بوده و هر دو نیز به محمّره معروف بودند<ref>بغدادی عبد القاهر، الفرق بین الفرق، ص: 285</ref>،<ref>اسفرایینی شهفور، التبصیر فی الدین، ص: 136</ref>.