۸۵٬۹۲۰
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'می آید' به 'می‌آید'
جز (جایگزینی متن - 'می رسد' به 'می‌رسد') |
جز (جایگزینی متن - 'می آید' به 'می‌آید') |
||
| خط ۴۳: | خط ۴۳: | ||
=ولادت= | =ولادت= | ||
[[متکلم]]، مورخ و جغرافی دان بزرگ اسلامی ابوالحسن علی بن حسین مسعودی در نیمه دوم قرن سوم هجری حدود سال (260 هـ . ق) <ref>تاریخ دقیق ولادت مسعودی مشخص نیست. آن چه مسلم است این که وی در سال‌های نیمه دوم قرن سوم هجری متولد شده است و از روی نشانه ها چنین به دست | [[متکلم]]، مورخ و جغرافی دان بزرگ اسلامی ابوالحسن علی بن حسین مسعودی در نیمه دوم قرن سوم هجری حدود سال (260 هـ . ق) <ref>تاریخ دقیق ولادت مسعودی مشخص نیست. آن چه مسلم است این که وی در سال‌های نیمه دوم قرن سوم هجری متولد شده است و از روی نشانه ها چنین به دست می‌آید که سال تولد او حدود (260 هـ . ق) بوده است؛ زیرا وی در سال (300 هـ . ق) عازم سفری پژوهشی به بلاد مختلف اسلامی شد و بنابر تصریح شرح حال نویسان، وی در آن زمان مردی کامل بوده است و از طرفی او در حدود همان سال (300 هـ . ق) با برخی از بزرگان اسلام و اهل کتاب به مناظره و مباحثه علمی پرداخته است و مسلم است که عزم سفری طولانی و پرحادثه و توانایی علمی جز از یک مرد کامل که در حدود 40 سالگی محقق می شود ـ صورت نمی پذیرد. بنابر این می توان حدث زد که مسعودی، حدود سال (260 هـ . ق) متولد شده است</ref> در شهر بابل <ref> بابل یکی از شهرهای باستانی کشور عراق است که پیشینه تاریخی آن به 2350 سال قبل از میلاد می‌رسد. این شهر همواره آباد و مورد توجه پادشاهان و در نظر مردم مکانی مقدس به حساب می آمده است. بابل هم اکنون در شمال شهر حله و در 12 کیلومتری آن و نیز در 90 کیلومتری جنوب شهر بغداد قرار گرفته است و خالی از سکنه بوده و تنها خرابه های آن به صورت آثار باستانی موجود است.از سخنانی مسعودی بر می‌آید که شهر بابل در چند قرن اول حیات اسلام، آباد بوده و سکنه فراوان داشته و تا آن زمان هنوز مورد توجه عام و خاص بوده است. (العراق قدیماً و حدیثاً، سعید عبدالرزاق حسنی، انتشارات دار الکتب، بیروت، ص 81. العقائد الفرق الدینیه، ص 12، هادی حسین حمود، المکتبه الوطنیه، بغداد). </ref> عراق به دنیا آمد و دوران کودکی خود را در آن جا سپری کرد. <ref>اعیان الشیعه، ج8، ص 221؛ اثبات الوصیه، ص 5؛ العقائد و الفرق الدینیه، ص 12؛ ریحانه الادب، ج5، ص 307؛ جامع الرواه، ج1، ص 574، محمد اردبیلی، مجمع الرجال، ج3 و 4، ص 185؛ عنایت الله قهپایی، موسسه مطبوعاتی اسماعیلیان و ... .</ref> | ||
=گنجینه تحصیلات= | =گنجینه تحصیلات= | ||
| خط ۶۰: | خط ۶۰: | ||
تحصیلات مسعودی را می توان به دو مرحله تقسیم کرد: | تحصیلات مسعودی را می توان به دو مرحله تقسیم کرد: | ||
مرحله اول، از ابتدای نوجوانی تا قبل از سال (300 هـ . ق) عمده تحصیلات او در شهر بغداد صورت گرفته است و مرحله دوم، از سال (300 هـ . ق) تا سال 332 که مدام در سیر و سیاحت بوده است. این مرحله به منزله تکمیل یافته ها و پژوهش بیشتر در علوم مختلف به حساب | مرحله اول، از ابتدای نوجوانی تا قبل از سال (300 هـ . ق) عمده تحصیلات او در شهر بغداد صورت گرفته است و مرحله دوم، از سال (300 هـ . ق) تا سال 332 که مدام در سیر و سیاحت بوده است. این مرحله به منزله تکمیل یافته ها و پژوهش بیشتر در علوم مختلف به حساب می‌آید. وی در این سال‌ها نه مکان خاصی را مرکز تحصیل خود قرار داد و نه استاد مشخصی؛ بلکه در هر شهری از شهر های جهان اسلام که وارد می شد از شرق گرفته تا غرب آن، مثل: عراق، ایران، [[هند]]، [[مصر]] و ... هر استاد و دانشمندی را می یافت مدتی نزد او توقف کرده از دانش او بهره می برد. | ||
ویژگی تحصیلی مسعودی در این مرحله از تحصیلات، کثرت استادان، تنوع دانش ها و جامعیت در آن ها است؛ چه این که با بیشتر استادان و دانشمندان [[شیعه]] و [[سنی]] با همه اختلاف نظرهایی که در مبانی اصول و فروع داشتند، ملاقات کرد، سخنان آنان را شنید و در مورد صحت و سقم آراء آنان به تعمق و تأمل پرداخت و با آزاد اندیشی نظر صواب را پذیرفته و سرمایه راه خود قرار داد. <ref>اعیان الشیعه، ج8، ص 220؛ ریحانه الادب، ج5، ص 307؛ اثبات الوصیه، ص 5؛ فرهنگ بزرگان اسلام و ایران، ص 351؛ تأسیس الشیعه، ص 254 و ... .</ref> | ویژگی تحصیلی مسعودی در این مرحله از تحصیلات، کثرت استادان، تنوع دانش ها و جامعیت در آن ها است؛ چه این که با بیشتر استادان و دانشمندان [[شیعه]] و [[سنی]] با همه اختلاف نظرهایی که در مبانی اصول و فروع داشتند، ملاقات کرد، سخنان آنان را شنید و در مورد صحت و سقم آراء آنان به تعمق و تأمل پرداخت و با آزاد اندیشی نظر صواب را پذیرفته و سرمایه راه خود قرار داد. <ref>اعیان الشیعه، ج8، ص 220؛ ریحانه الادب، ج5، ص 307؛ اثبات الوصیه، ص 5؛ فرهنگ بزرگان اسلام و ایران، ص 351؛ تأسیس الشیعه، ص 254 و ... .</ref> | ||
| خط ۶۸: | خط ۶۸: | ||
از جمله آن جویندگان علم، علی بن حسین مسعودی است که بغداد را به قصد ملاقات با دانشوران و عالمان و دریافت حقایق تاریخی ترک کرد و عازم سفر شد. با این که وی بسیاری از حقایق و معارف دینی را در بغداد فراگرفته بود، با تشویق استادان بغداد به خاطر علاقه فراوان به تاریخ، جغرافیا و کلام، همانند بزرگان دیگر همچون واقعی، [[بلاذری]]، [[یعقوبی]] و [[ابوریحان بیرونی]] عازم سفر شد. | از جمله آن جویندگان علم، علی بن حسین مسعودی است که بغداد را به قصد ملاقات با دانشوران و عالمان و دریافت حقایق تاریخی ترک کرد و عازم سفر شد. با این که وی بسیاری از حقایق و معارف دینی را در بغداد فراگرفته بود، با تشویق استادان بغداد به خاطر علاقه فراوان به تاریخ، جغرافیا و کلام، همانند بزرگان دیگر همچون واقعی، [[بلاذری]]، [[یعقوبی]] و [[ابوریحان بیرونی]] عازم سفر شد. | ||
نکته قابل توجهی که از آثار به جامانده از مسعودی نیز به دست | نکته قابل توجهی که از آثار به جامانده از مسعودی نیز به دست می‌آید این است که وی دارای ثروت شخصی بسیار بوده است و مخارج سفرش را خود تأمین می کرده است؛ زیرا علاوه بر سفر با چهارپایان، با کشتی نیز بسیار سفر کرده و مشخص است که اجرت کشتی در آن زمان بسیار گران بوده است؛ از طرفی هیچ دلیل یا قرینه ای وجود ندارد تا نشان دهد او از پادشاه یا حاکمی برای شروع یا ادامه سفر خود مستمری دریافت کرده باشد و همین مسأله اعتماد به گفته ها و گزارشات او را بیشتر می کند. <ref> امام حسین ـ علیه السلام ـ و ایران، ص 333</ref> | ||
علی بن حسین مسعودی به شهر های [[ایران]] مثل [[فارس]]، [[کرمان]]، [[قزوین]] و سواحل دریای خزر سفر کرد و سپس به [[آسیای مرکزی]] رفت و از آن جا عازم هند شد و از مناطق آن جا دیدن نمود. وی پس از آن از طریق دریا به چین و کشورهای آسیای جنوبی و جنوب شرقی مثل سیلان (سری لانکای کنونی) و مالزی رفت و در بازگشت از راه دریا به [[عمان]] و [[عربستان]] رسید و در ادامه، به [[ترکیه]] و [[سوریه]] سفر کرد. در نهایت وی در سال (332 هـ . ق) به مصر رسید و در همان جا ماندگار شد. <ref> تأسیس، الشیعه، ص 254؛ صحیفه (ضمیمه روزنامه جمهوری اسلامی) ش 27، ص 50؛ اثبات الوصیه، ص 6؛ اعیان الشیعه، ج8، ص 222...</ref> | علی بن حسین مسعودی به شهر های [[ایران]] مثل [[فارس]]، [[کرمان]]، [[قزوین]] و سواحل دریای خزر سفر کرد و سپس به [[آسیای مرکزی]] رفت و از آن جا عازم هند شد و از مناطق آن جا دیدن نمود. وی پس از آن از طریق دریا به چین و کشورهای آسیای جنوبی و جنوب شرقی مثل سیلان (سری لانکای کنونی) و مالزی رفت و در بازگشت از راه دریا به [[عمان]] و [[عربستان]] رسید و در ادامه، به [[ترکیه]] و [[سوریه]] سفر کرد. در نهایت وی در سال (332 هـ . ق) به مصر رسید و در همان جا ماندگار شد. <ref> تأسیس، الشیعه، ص 254؛ صحیفه (ضمیمه روزنامه جمهوری اسلامی) ش 27، ص 50؛ اثبات الوصیه، ص 6؛ اعیان الشیعه، ج8، ص 222...</ref> | ||
| خط ۷۴: | خط ۷۴: | ||
=تألیفات= | =تألیفات= | ||
علی بن حسین مسعودی نویسنده ای پرکار است و آثار بسیاری بر جای گذاشته است که شامل ده ها کتاب مهم می شد. او در «مروج الذهب» و «التنبیه و الاشراف» نام بیش از 30 اثر خود را می آورد. از بررسی فهرست آن آثار به دست | علی بن حسین مسعودی نویسنده ای پرکار است و آثار بسیاری بر جای گذاشته است که شامل ده ها کتاب مهم می شد. او در «مروج الذهب» و «التنبیه و الاشراف» نام بیش از 30 اثر خود را می آورد. از بررسی فهرست آن آثار به دست می‌آید که حوزه علاقه او علم کلام و تاریخ بوده است. وی بیشتر آثار کلامی خود را قبل از سال (332 هـ . ق) و در دوره اول زندگی خود نوشته است و در سال 332 هـ . ق که در مصر اقامت داشته بیشتر به تألیف کتاب های تاریخی روی آورده است. این آثار تاریخی ثمره سال‌ها رنج و زحمت و تحمل مشکلاتی بود که او در طول سفر های طولانی به بلاد مختلف [[جهان اسلام]] و برخی کشورهای غیر [[مسلمان]] به دست آورده است و آنان عبارتند از: | ||
#اخبار الزمان و من اباده الحدثان من الامم الماضیه و الاجیال الخالیه و الممالک الداثره. | #اخبار الزمان و من اباده الحدثان من الامم الماضیه و الاجیال الخالیه و الممالک الداثره. | ||