معروف بن خربوذ

مَعروفِ بنِ خَرَّبوذ از اصحاب امام باقر (علیه‌السلام) و امام صادق (علیه‌السلام)، از اصحاب اجماع و از اولین فقهای شیعهاست و چون در مکّه ولادت یافت به مکّی اشتهار دارد. معروف از راویانی است که هم نزد شیعه و هم اهل سنت توثیق شده است.

نسب

مَعروفِ بنِ خَرَّبوذ مکی، از موالی آل عثمان بن عفان بود[۱] که از همین روی او را قرشی نیز خوانده‌اند. [۲] سفیان بن عیینه نام پدر وی را مُسکان ذکر کرده ولی مِزّی این نظر را درست نمی‌داند[۳]معروف در نیمه دوم سده اوّل هجری در شهر مکّه متولد و دوران نوجوانی و جوانی را در همان شهر گذراند. شیخ طوسی در کتاب رجالش یک بار او را از اصحاب امام چهارم (علیه‌السلام) و گاهی امامان پنجم و ششم(علیه‌السلام) دانسته است.[۴] و بنابر تحقیق سید ابوالقاسم خویی چنین چیزی بعید نیست و سخن شیخ دقیق‌تر از دیگران است به این معنا که معروف زمان امام سجاد (علیه‌السلام) را درک کرده است، ولی در آن زمان جایگاه علمی‌اش در عصر امام باقر و امام صادق را نداشته است.[۵]

جایگاه رجالی

معروف بن خربوذ از اصحاب اجماع و از آن دست راویانی است که بین شیعه و اهل سنت بر وثاقت او اتفاق است. رجال‌شناسان شیعه نظیر برقی، کشی طوسی، [۶]، شیخ طوسی [۷] مامقانی [۸] ،و خویی [۹] و بسیاری از دیگر علما در کتاب‌های خود بر ثقه بودن وی تاکید کرده‌اند. به همین ترتیب نیز عالمان رجال اهل سنت مانند ابن حجر ابن حجر، [۱۰]، ابن حبان و ذهبی [۱۱] نیز او را توثیق کرده‌اند. کشی، معروف را در شمار گروهی از یاران امام باقر (علیه‌السلام) و حضرت صادق (علیه‌السلام) می‌داند که همه فقیهان و عالمان شیعی، بر بزرگی و فقاهت آنان اجماع و اتفاق دارند و همه به والایی و منزلت آنان احترام می‌‎گذارند.[۱۲] در عین حال کشی در مذمت وی روایتی نقل کرده است که البته بسیاری از علما مانند احمد بن موسی آل‌ طاووس ، مامقانی و ابوالقاسم خویی، یا از لحاظ سندی به آن اشکال کرده‌اند.[۱۳] و یا آن را از نظر دلالت بر تضعیف معروف بن خربوذ، ناکارآمد می‌دانند. [۱۴]

مشایخ و راویان

نام معروف بن خربوذ در سند بیش از ۱۱ روایت آمده است، وی به طور مستقیم از امام سجاد، امام باقر و امام صادق (علیه‌السلام) و علاوه بر این از ابوالطفیل عامر بن واثله، حکم بن مستورد [۱۵] و نیز بشیر بن تیم و محمد بن عمرو بن عتبه، روایت نقل کرده است. افراد بسیاری نیز از وی روایت نقل کرده‌اند که برخی از آنان عبارتند از:

  • ابوداود طیالسی؛
  • عبید بن معاذ؛
  • حنان بن سَدیر الصیرفی؛
  • وکیع بن جراح؛
  • عبدالله بن سنان؛
  • مالک بن عطیه؛
  • ربیع مسلی؛
  • عثمان بن رشید.[۱۶]

درگذشت

درباره تاریخ، مکان و نحوه وفات معروف بن خربوذ اطلاعاتی در منابع تاریخی و رجالی وجود ندارد و نویسندگان به آن نپرداخته‌اند. تنها ذهبی در کتاب (تاریخ الاسلام و وفیات المشاهیر و الاعلام)، تاریخ وفات وی را بین سال‌های ۱۴۱ - ۱۶۰قمری ذکر می‌کند [۱۷]؛ از گزارش‌های کشی درباره معروف نیز استنباط می‌شود که وی تا سال‌های پس از دستگیری عبدالله محض در سال ۱۴۴ ق، زنده بوده است.[۱۸]

پانویس

  1. ابن حجر، تهذیب التهذیب، ج۱۰، ص۲۳۰.
  2. طوسی، رجال، ص۳۱۱.
  3. عزیزی و دیگران، راویان مشترک، ج۲، ص۸۷۱.
  4. طوسی، رجال، صص ۳۱۱، ۱۴۵، ۱۲۰.
  5. خویی، معجم‌الرجال، ج۱۸، ص۲۳۰.
  6. اختیار معرفه الرجال، ج۲، ص۴۷۱.
  7. طوسی، رجال، صص ۳۱۱، ۱۴۵، ۱۲۰
  8. مامقانی، تنقیح المقال، ج۳، ص۲۲۷.
  9. خویی، معجم‌الرجال، ج۱۸، ص۲۲۸.
  10. تهذیب التهذیب، ج۱۰، ص۲۳۰
  11. ذهبی، میزان الاعتدال، ج۴، ص۱۴۴.
  12. طوسی، اختیار معرفه الرجال، ج۲، ص۵۰۷.
  13. حسن بن زین الدین (صاحب معالم)، التحریر الطاووسی، ص۵۶۱.
  14. مامقانی، تنقیح المقال، ج۳، ص۲۲۸. خویی، معجم‌الرجال، ج۱۸، ص۲۲۸.
  15. خویی، معجم‌الرجال، ج۱۸، ص۲۳۱-۲۳۰.
  16. سبحانی موسوعه الطبقات الفقها، ج۱، ص۵۳۱.
  17. ذهبی، تاریخ الاسلام، ج۹ (حوادث وفیات ۱۴۱-۱۶۰ق)، ص۶۲۴.
  18. طوسی، اختیار معرفه الرجال، ج۲، ص۴۷۲.

منابع

  1. http://www.drmostafavi.blogfa.com/post/749#:~:text
  2. ابن حجر، احمد بن علی، تهذیب التهذیب، دارصادر.
  3. ابومنصور، حسن بن زین الدین(صاحب معالم)، التحریر الطاووسی، مکتبه آیت الله العظمی مرعشی نجفی، قم، ۱۴۱۱ق.
  4. خویی، ابوالقاسم، معجم الرجال الحدیث، دارالزهرا، بیروت.
  5. ذهبی، محمد بن احمد، تاریخ الاسلام و وفیات المشاهیر و الاعلام، دارالکتاب العربی، ۱۴۱۱ق.
  6. ذهبی، محمد بن احمد، میزان الاعتدال فی نقد الرجال، دارالمعرفة، بیروت، لبنان.
  7. سبحانی، جعفر، موسوعه طبقات‌الرجال، موسسه امام صادق، قم، ۱۴۱۸ ق.
  8. طوسی، ابی جعفر، اختیار معرفه الرجال (رجال کشی)، موسسه آل البیت لاحیاء التراث.
  9. طوسی، ابی جعفر، الرجال الطوسی، موسسه نشر اسلامی، ۱۴۱۵ق.
  10. عزیزی، حسین و پرویز رستگار و یوسف بیات، راویان مشترک، بوستان کتاب، قم، ۱۳۸۰ش.
  11. مامقانی، عبدالله، تنقیح المقال، مطبعه المرتضویه، نجف اشرف، ۱۳۵۲ق، افست انتشارات جهان، تهران.==

پانویس