ملاصدرا: تفاوت میان نسخه‌ها

'''صدرالدین محمد بن ابراهیم شیرازی''' (م ۱۰۵۰ ق) معروف به صدرالمتألهین و ملاصدرا، فیلسوف بزرگ جهان اسلام و صاحب مکتب فلسفی حکمت متعالیه است. از او تألیفات عدیده‌ای که غالب آنها به شیوه فلسفی نگاشته شده است، برجای مانده است. کارهای او را می‌توان نمایش دهندهٔ نوعی تلفیق از هزار سال تفکر و اندیشهٔ اسلامی پیش از زمان او به حساب آورد. صدرالمتألهین در [[اصفهان]] تحصیل نمود و [[شیخ بهایی]] و میرداماد برجسته‌ترین اساتید او بودند. او همچنین مدتی را روستای کهک [[قم]] و در انزوا بسر برد که برجسته‌ترین آثار او و نیز تربیت شاگردانی همچون [[فیض کاشانی]] و [[فیاض لاهیجی]] حاصل این دوران از زندگی اوست. از آثار مشهور او می‌توان [[اسفار اربعه]]، تفسیر قرآن و [[شرح اصول کافی]] را نام برد.  

# آخرین فرزند صدرالمتألهین معصومه خاتون همسر علامه بزرگ میرزا قوام الدین تبریزی از شاگردان به نام صدرالمتألهین و حاشیه نویس کتاب اسفار است. او در تاریخ ۱۰۳۳ به دنیا آمد و ۱۰۹۳ وفات یافت. بانویی دانشمند و ادب دوست، حدیث‌شناس و عابد و زاهد و حافظ قرآن کریم بود که در محضر پدر و سپس خواهرانش زبیده و ام کلثوم علوم و معارف روز را فراگرفت<ref>اعیان الشیعه، ج۳، ص۸۳ (مستدرک)</ref>.

ملاصدرا پس از کسب درجهٔ [[اجتهاد]]، به تدریس در مدرسهٔ خواجه پرداخت، اما از آنجایی که نظریاتش در برخی مسائل فقهی با بیشتر دانشمندان قشری اصفهان متفاوت بود، او را به بدعت‌گذاری در [[دین]] متهم ساختند و خواهان اخراج او از مدرسه و در نهایت تبعید او از اصفهان شدند. بدین سان ملاصدرا از اصفهان [[تبعید]] شد. او راه مورچه خورت را در پیش گرفت و از آن‌جا راهی کهک قم گشت<ref>هانری کربن، ص ۱۳۸ و ۱۳۹</ref>. برخی از اتهام‌هایی که به وی می‌زدند در کتاب گفتگوی خرد آمده‌است. لذت از دیدگاه [[شیخ‌ اشراق]]، کانون ایرانی پژوهش‌گران فلسفه و حکمت

ملاصدرا در دوران تبعید به حوزه‌هایی رفت اما به او اجازه نمی‌دادند. جلوی او را می‌گرفتند و او را مرتد می‌خواندند. ملاصدرا به مدت ۵ یا ۷ سال در کهک قم و در تبعید زیست، اما هرگز کار تدریس و پژوهش را رها نکرد و در همان روستای کوچک و دورافتاده به برگزاری جلسات درس مبادرت نمود. دروس وی بیشتر دربارهٔ افکار و باورهای حکیمان و دانشمندان ایرانی مانند [[شهاب‌الدین سهروردی]]، [[ابوعلی سینا|ابن سینا]] و [[ابویعقوب الکندی]] و برخی از دانشمندان اندلسی همچون [[ابن عربی|ابن‌عربی]] و [[ابن رشد]] بودند<ref>کربن، هانری، صص ۱۴۶–۱۸۳</ref>. به روایتی دیگر، او در این مدت به ریاضت و عبادت پرداخت و مدتی را نیز در شهر قم سپری نمود<ref> پایگاه اطلاع‌رسانی بنیاد حکمت اسلامی صدرا</ref>.

الله وردی خان حاکم ایالت فارس امپراتوری [[صفویه|صفوی]] در زمان شاه عباس هنگام ساخت مدرسه خان در شیراز، ملاصدرا را که توسط علمای اصفهان [[تکفیر]] و در کهک قم تبعید شده بود به شیراز دعوت کرد. او نامه‌ای بدین مضمون به ملاصدرا نوشت:  

الله‌وردی خان در وقف نامه مدرسه تصریح کرد که اختیار تدریس را به ملاصدرا واگذار می‌کنم تا اینکه هر درسی را که می‌خواهد در برنامه دروس مدرسه قرار دهد<ref>مولیانی، جایگاه گرجی‌ها در تاریخ و فرهنگ و تمدن ایران، ۲۴۹–۲۵۰</ref>.

الله‌وردی خان گرجی با این اقدام خود، دانشگاهی به مفهوم واقعی آن روز بنیان گذاشت، که در آن افزون بر حکمت، فقه، ادب، نجوم، علم حساب، هندسه، زمین‌شناسی، جانورشناسی، گیاه‌شناسی و شیمی تدریس می‌شد. ملاصدرا در پناه فرهنگ دوستی و آزاداندیشی الله وردی خان گرجی تألیفات فراوانی از خود بر جای گذاشت، اما مهم‌ترین حاصل عمر وی بنیاد نهادن حکمت متعالیه بود. بدین وسیله به عالم تشیع خدمتی عظیم نمود<ref>سامی، شیراز دیار سعدی و حافظ، ۳۵۰–</ref>.

در عصر صدرالمتاءلهین اصفهان ـ و پس از آن قزوین ـ پایتخت و مرکز علمی ایران بود و اکثر اساتید بزرگ در این شهرها اقامت داشتند و جاذبه ویژه‌ای برای دانش دوستان داشت.  

صدرالمتاءلهین ابتدا در محضر درس شیخ الاسلام شهر بهاءالحق والدین [[شیخ بهایی|محمد بن عبدالصمد عاملی]] ـ معروف به [[شیخ بهایی|شیخ بهائی]] ـ که در علوم نقلی مورد اعتماد و دانشمند زمان و برنای عصر خویش بود حاضر شد و سنگ بنای شخصیت علمی و اخلاقی ملاصدرا توسط این دانشمند جهاندیده کم‌نظیر و علامه رهرو ذیفنون عصر بنا نهاده شد و تکمیل این بنای معنوی را استاد دیگرش دانشمند سترگ و استاد علوم دینی و الهی و معارف حقیقی و اصول یقینی سید بزرگوار و پاک نهاد حکیم الهی و فقیه ربانی [[میرداماد|امیر محمد باقر بن شمس الدین]] مشهور به ـ [[میرداماد]] ـ عهده‌دار گشت. این نوجوان خوش استعداد و پر شور حدیث و درایه و [[رجال]] و [[فقه]] و [[اصول فقه|اصول]] را از شیخ بهائی و [[فلسفه]] و [[کلام]] و [[عرفان و تصوف اسلامی|عرفان]] و دیگر علوم ذوقی را از محضر میرداماد آموخت و علوم طبیعی و ریاضی و نجوم و هیئت را نیز از محضر این دو استاد و احتمالا نزد حکیم ابوالقاسم میر فندرسکی عارف زاهد و ریاضی دان بنام عصر فراگرفت<ref>زندگی‌نامه ملاصدرا (صدرالمتالهین) | مشاهیر تاریخ ما

به تعبیر [[علامه حسن زاده]] آملی کتاب اسفار اربعه امّ الکتاب مؤلفات ملاصدراست که در اواخر دوره اقامتش در کهک شروع به تألیف آن نموده و از نظر دامنه و گسترش مطالب بی‌گمان بر شفای بوعلی سینا و فتوحات مکیّهابن‌عربی مقدم است. این کتاب به یک معنا نقطه اتصال و حلقه جامع دایره المعارف مشائی ابن سینا و اقیانوس اسرار باطنیابن‌عربی است و به تعبیر دیگر، هم اوج هزار سال تفکر و تأمل دانشمندان و حکمای اسلامی است و هم شالوده بنای عقلانی تازه و اصیلی است که از متن معارف اسلامی سرچشمه گرفته است<ref>تاریخ فلسفه در اسلام، انتشارات سمت، ج۱، ص۴۹۶</ref>».