میرزا محمدحسن شیرازی: تفاوت میان نسخه‌ها

پس از فوت [[شیخ مرتضی انصاری]] شوشتری در سال ۱۲۴۳، [[مرجعیت]] عامه شیعه به او منتقل شد و نزدیک به ۳۰ سال در این مقام به رفع مشکلات مردم و اداره [[حوزه‌های علمیه]] مشغول بود. سید محمدحسن حسینی شیرازی مرجع عام شیعه در سن ۸۲ سالگی در [[سامرا]] درگذشت. آرامگاه او در یکی از حجرات صحن [[حرم علی بن ابی‌طالب]] در شهر [[نجف]] قرار دارد.  

هوش سرشار میرزای شیرازی از همان آغاز زندگی، دایی ارجمندش را برآن داشت تا در تربیتش، کوشش بیشتری کند. میرزا محمدحسن در چهارسالگی پای به [[مکتب خانه]] نهاد و پس از به پایان رساندن درس‌های آغازین، در شش سالگی، وارد حوزه علمیه شد. حافظه قوی این کودک، اساتید او رابه شگفتی واداشته بود. وی در دوران نوجوانی، کتاب مهم و فقهی [[شرح لمعه]] را در حوزه علمیه شیراز تدریس می‌کرد. سرانجام میرزای بزرگ، به سفارش استادش، شیخ محمد تقی، در سن 18 سالگی برای ادامه تحصیل، به سوی [[اصفهان]] بار سفر بست و در مدرسه صدر، حجره ای گرفت و از محضر استادانی چون [[شیخ محمدتقی اصفهانی]] صاحب [[حاشیه بر معالم]] ،[[سیدحسن مدرس]] و [[حاج محمدابراهیم کلباسی]] بهره برد و از خرمن علم ودانش آن بزرگواران، خوشه ها چید.

میرزای شیرازی پس از ده سال تعلیم و تعلم در [[حوزه علمیه اصفهان|حوزه اصفهان]]، آهنگ سفر به [[عتبات عالیات]] کرد و در سال 1259ه. ق، وارد کربلا و سپس نجف شد. او می‌رفت تا در کنار مرقد مطهر [[امیرمؤمنان ]] و سرور و سالار شهیدان، [[حسین بن علی (سید الشهدا)|اباعبداللّه الحسین(علیه‌السلام)]]، نایافته‌های خود را بیابد و غرق دریای دانش و معنویت آن نورهای پاک گردد. میرزای بزرگ، در این مسیر، از یاری استادان بزرگ و سرشناس [[حوزه علمیه نجف]] و کربلا همچون صاحب جواهر، [[آیت اللّه سید ابراهیم قزوینی]]، [[محمد حسین کاشف‌الغطاء|آیت اللّه شیخ حسن کاشف الغطا]] و نیز [[شیخ مرتضی انصاری|شیخ اعظم]]، آیت اللّه‌العظمی [[شیخ انصاری|شیخ مرتضی انصاری]] رحمهم الله، بهره‌های فراوان برد.

از جمله مربیانی که در شکل گیری شخصیت کم‌نظیر میرزای شیرازی تاثیرگذار بوده‌اند، شیخ مرتضی انصاری است. میرزا با پشتکار فراوان، در درس‌های شیخ شرکت می‌کرد و از نزدیکان علمی شیخ به حساب می‌آمد، تا آن جا که شیخ مرتضی انصاری، بارها گفته بود: من درس را برای سه نفر می‌گویم؛ میرزا محمدحسن، [[میرزا حبیب اللّه (رشتی)]] و [[آقا حسن تهرانی]] (نجم آبادی).

شیوه تدریس، تربیت و رفتار نیک میرزای بزرگ با شاگردانش، سبب شد که هر یک از شاگردان وی، چون خورشیدی فروزان، تاریکی ها را شکسته و گوشه ای از این دنیا را به عطر جانْ بخش دانش و درایت و معنویت خویش، عطرآگین سازند. دست‌های پربرکت و مهربان این استاد بزرگ، چه روح‌های بلندی را تربیت کرد و چه قله‌های سربرکشیده ای از دانش و عمل را به وجود آورده است! از جمله شاگردان برجسته میرزای شیرازی، می‌توان از: آیت اللّه [[میرزا محمدتقی شیرازی]]، معروف به میرزای کوچک یا میرزای دوم، آیت اللّه حاج شیخ [[عبدالکریم حائری یزدی]] (مؤسس [[حوزه علمیه قم]])، آیت اللّه [[میرزا محمد حسین نائینی|میرزا حسین نائینی]]، آیت اللّه [[سید محمد کاظم یزدی|سیدمحمدکاظم یزدی]] و آیت اللّه [[شیخ فضل اللّه نوری]] نام برد.

چون شاهین بلند پرواز آسمان فقاهت و فقیه یگانه، شیخ مرتضی انصاری رحمه الله به دیار دیگر پرگشود و آفتاب درخشان زندگی‌اشدر افق سال 1281 ه. ق افول کرد، مردم، جهت تعیین تکلیف مسأله تقلید، پیوسته به شاگردان شیخ مراجعه می‌کردند. همین امر سبب شد تا بهترین شاگردان شیخ، گرد هم آیند و چاره جویی کنند که پس از مشاوره، همگی بر مقدم بودن میرزای شیرازی اتفاق کردند.

میرزای شیرازی در خوش برخوردی، خوش سلیقگی و شیرینی گفتار، نمونه نداشت. در برخورد با هر کس، آن چنان که شایسته او بود، حقش را ادا می‌کرد. هیچ کس هنگام جداشدن از میرزا، جز با شادمانی و رضایت، ایشان را ترک نمی‌کرد. میرزا حتی بر مستحق ناسزا هم یک کلمه زشت نمی‌گفت. خطاکاران را جز به احسان، پاداش نمی‌داد، بلکه به نیکوترین زبان و همراه با تبسم، با او به گفتگو می‌نشست و این، همان خلق عظیمی است که از پیامبر عظیم‌الشأن اسلام به [[ارث]] برده بود.

میرزای شیرازی در خانواده، پدری بسیار مهربان بود که شخصیت فرزندان و دیگر اعضای خانواده را شناخته و با آنان، با احترام و محبت‌آمیز رفتار می‌کرد. هرگز فرزندانش، حتی بچه‌های کوچک را صدا نمی‌زد، مگر این که پیش از اسم یا پس از اسم آنها، کلمه «آقا» یا «خانم» را می‌افزود. میرزای بزرگ کوهی بود از دانش و [[تقوا]] که سراسر وجودش را ادب، احترام و فروتنی فراگرفته بود. مصداق فرموده مولای متقیان [[علی بن ابی طالب|علی(علیه‌السلام)]] بود که فرمودند: «آن گاه که آگاهی زیاد گردد، ادب افزون شود».

یکی از برجسته‌ترین خدمت ها و اقدام‌های ارزشمند و انقلابی میرزای شیرازی به ملت و کشور ایران، تحریم استعمال تنباکو در اوج خودکامگی ها و وطن فروشی‌های جاهلانه [[ناصر الدین شاه]] و درباریانش بود. میرزای بزرگ، با فتوایی کوتاه اما قاطع و تردیدناپذیر، مشت محکمی بر دهان استعمار و استعمارگران خارجی و دست نشاندگان داخلی آنان کوبید و نوشت: «بسم اللّه الرحمن الرحیم: [امروز]، استعمال تنباکو و توتون بِأَیِّ نحوٍ کان، در حکم [[محاربه]] با [[حجت بن حسن (مهدی)|امام زمان(عجل اللّه تعالی فرجه الشریف)]] است.»

در شب چهارشنبه، بیست و چهارم [[شعبان]] 1312 ه. ق، یکی دیگر از ستارگان آسمان فقاهت در خاموشی فرو رفت و تیرگی شب را دو چندان ساخت. افول این ستاره، انفجاری در دل ها پدید آورد که کوچک‌ترین نمودش، جاری شدن سیلاب اشک‌ها بود و به سر و سینه زدن دوست داران. آیت اللّه سیدمیرزا محمدحسن حسینی شیرازی، میرزای بزرگ، او که 82 سال از عمر گرانمایه‌اش را به پرتو افکنی در میان مسلمانان و به ویژه، [[مذهب شیعه|شیعیان]] سپری کرده بود، آن شب بعد از [[نماز عشا]]، دار فانی را وداع گفت و جان به جان آفرین تسلیم نمود. آن بزرگ‌مرد را پس از [[غسل]] و [[نماز]]، در جوار حرم نوارنی وملکوتی [[علی بن ابی طالب|امیرالمؤمنین علی(علیه‌السلام)]] در [[نجف اشرف]] به خاک سپردند. روحش شاد.

[[رده:محدثان شیعه]]

[[رده:منادی وحدت]]