نزول قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

'''نزول قرآن کریم''' در شب [[بعثت]] [[پیامبر]] و در [[غار حرا]] هنگامی که آن حضرت مشغول [[عبادت]] بود انجام  شد و به عقیده اکثر علمای [[شیعه]]، بعثت [[حضرت محمد (ص)|پیامبر (صلی الله علیه)]] در روز 27 [[ماه رجب]]، پنج سال پس از تجدید بنای [[کعبه]]، اتفاق افتاد و پیامبر اکرم(صلی الله علیه) در این هنگام، چهل سال داشتند (610 یا 611 م.). پس آنچه مسلم است این است که در شب بعثت پیامبر [[سوره علق]] از [[قرآن کریم]] بر آن حضرت نازل شده است و شروع نزول قرآن از این تاریخ بوده است اما درباره کیفیت نزول تمام قرآن دو گونه آیات در قرآن کریم وجود دارد:

درباره این که، کدام آیه یا سوره، برای اولین بار بر پیامبر(صلی الله علیه) نازل شده در میان صاحب‌نظران، اختلاف نظر وجود دارد. در این زمینه چهار نظر بیان شده است:

#{{متن قرآن |اِنّا اَنزَلنـهُ فی لَیلَةٍ مُبـرَکَةٍ |آیه = دخان |آیه = 3 }}

در این زمینه آیات قرآن بیانی ندارند. در روایات نیز شب‌های مختلفی به عنوان شب قدر معرّفی شده است. از جمله: شب [[نیمه شعبان]]، شب اول، هفدهم، نوزدهم، بیست و یکم، بیست و سوم، بیست و چهارم، بیست و پنجم و بیست و هفتم ماه رمضان<ref>طبرسى، مجمع البیان، مترجم: على کرمى، نشر فراهانى، چاپ اول، 80، ج 30، ص 1226. </ref>. با توجه به روایات این باب شب‌های بیست و یک و بیست و سه از تأکید بیشتری برخوردار می‌باشد. از [[امام جعفر صادق|امام صادق(علیه‌السلام)]] سؤال شد شب قدر کدام شب است؟ فرمودند: «آن را در یکی از دو شب بیست و یک و بیست و سه، جستجو کن»<ref>مکارم شیرازى، تفسیر نمونه، ج 27، دارالکتب الاسلامیه، چ ششم، 68، ص 189.</ref>.

=== رابطه نزول قرآن با بعثت پیامبر(صلی الله علیه) ===

به طور کلی درباره همزمانی یا عدم همزمانی آغاز نزول قرآن با شروع بعثت پیامبر(صلی الله علیه) دو دیدگاه در بین صاحب‌نظران وجود دارد:

قرآن کریم در این مرحله، تفصیل یافته و اوصاف جدیدی به خود گرفته است: «کِتابٌ اُحکِمَت ءایـاتُهُ ثُمَّ فُصِّلَت»، «وقُرءانـًا فَرَقنـاهُ» و «لِسانٌ عَرَبیٌّ مُبین»<ref> هود / 2؛ اسراء / 106؛ شعراء / 105.</ref>. در این مرحله، هدف از نزول قرآن، قراءت، تلاوت، ابلاغ، هدایت، تعقل، تذکّر، شفا، رحمت، تعلّم، اتّباع و... می‌باشد.

درباره واژه نزول و مشتقات آن در قرآن، آیات مختلفی وجود دارد. در برخی از این آیات نزول قرآن به صورت مطلق ذکر شده است: «کِتابٌ اَنزَلناهُ اِلَیکَ»<ref>ص / 29.</ref> در برخی دیگر از نزول تدریجی قرآن سخن رفته است: «کِتابٌ اُحکِمَت آیاتُهُ ثُمَّ فُصِّلَت»<ref>هود / 11. </ref> و «وهُوَ الَّذی اَنزَلَ اِلَیکُمُ الکِتابَ مُفَصَّلاً»<ref>انعام / 114.</ref>. بنابر ادعا برخی از صاحب‌نظران، آیاتی از قرآن اشاره به نزول دفعی و مجموعی قرآن دارند: «اِنّا اَنزَلناهُ فی لَیلَةِ القَدر» و «ولا تَعجَل بِالقُرءانِ مِن قَبلِ اَن یُقضی اِلَیکَ وحیُهُ»<ref>طه / 114.</ref>، «لا تُحَرِّک بِهِ لِسانَکَ لِتَعجَلَ بِه»<ref>قیامت / 16 و 17.</ref>. دلالت این آیات بر نزول دفعی بدین قرار است:

با توجه به این آیات و آیات مشابه دیگر، درباره نوع نزول قرآن دیدگاه‌های متفاوتی در بین صاحب‌نظرانِ علوم قرآنی مطرح شده است. برخی می‌گویند قرآن ابتدا به صورت دفعی و یک‌پارچه در شب قدر از لوح محفوظ بر آسمان دنیا ([[بیت المعمور]] یا [[بیت العزّة]]) و یا بر قلب پیامبر(صلی الله علیه) نازل شد و از آنجا در طول مدت رسالت آن حضرت، توسط [[جبرئیل|جبرییل امین]] دوباره بر پیامبر نازل گشته است.

در کنار این اقوال، برخی دیگر توجیهاتی درباره نزول دفعی قرآن بیان داشته‌اند که در اینجا به سخن شیخ صدوق و [[علامه طباطبایی]] اشاره‌ای می‌شود: شیخ صدوق می‌گوید: منظور از نزول دفعی قرآن بر پیامبر در شب قدر، علم و آگاهی یافتنِ آن حضرت به محتوای کلی قرآن است<ref>معرفت، علوم قرآنى، نشر التمهید، چاپ اول، 78، ص 71.</ref>. علامه طباطبایی می‌فرماید: «قرآن کریم دارای دو وجود است: وجود ظاهری تفصیل یافته در قالب الفاظ و عبارات است. وجود بسیط که از هرگونه تجزیه، تفصیل و الفاظ خالی می‌باشد. وجود باطنی قرآن، در شب قدر بر قلب آن حضرت نازل شد، سپس به تدریج وجود ظاهری آن، در مدت رسالت پیامبر نازل گردید<ref>همان، ص 72.</ref>.»

برخی تصور کرده‌اند که واژه «انزال» از باب افعال به معنای نزول دفعی است و واژه «تنزیل» از باب تفعیل به معنای نزول تدریجی است<ref>صالحى نجف‏آبادى، حدیث‏هاى خیالى در مجمع البیان، نشر کویر، چ دوم، 82، ص 334.</ref> و همچنین روایاتی که در آنها به این تفصیل نزول دفعی و تدریجی آمده باعث پیدایش این دو دیدگاه شده است.

در لغت، هر دو واژه از ماده نزول به معنی فرود آمدن است. در کتبِ لغت، معنای دفعی از معانی باب افعال ذکر نشده است<ref> علوم العربیّه، سید هاشم حسینى تهرانى، ج 1، نشر مفید، چ پنجم، ج 66، ص 44.</ref>. در معانی باب تفعیل، از معنای تکثیر و مبالغه نام برده شده است<ref>همان، ص 57.</ref>. لذا انزال و تنزیل هر دو متعدی ماده نزول هستند و فرقی باهم ندارند. استفاده معنی دفعی یا تدریجی از آن دو نیاز به قرینه خاص در هر مورد دارد<ref>صالحى نجف‏آبادى، پیشین، ص 335.</ref>.

در آیات قرآن کریم نیز این دو واژه در معانی متعددی به کار رفته است: در آیات ذیل «انزال» در معنی تدریج استفاده شده است: «وکَذلِکَ اَنزَلناهُ آیاتٍ بَیِّناتٍ» <ref>حج/16</ref>، «واَنزَلَ مِنَ السَّماءِ ماءً»<ref>بقره / 22</ref> واژه «تنزیل» در معنی نزول دفعی به کار رفته است: «لَولا نُزِّلَ عَلَیهِ القُرءانُ جُملَةً واحِدَةً»<ref>فرقان / 32</ref>، «تَنزیلٌ مِن رَبِّ العالَمین»<ref>واقعه / 80</ref>، «ونَزَّلناهُ تَنزیلا»<ref>اسراء / 106</ref>

در آیات دیگر انزال و تنزیل هر دو به یک معنا استعمال شده‌اند و آن معنی واحد، مطلق نزول مورد نظر است: «واَنزَلنا اِلَیکَ الذِّکرَ» <ref>نحل / 44</ref>، «وقالوا یـاَیُّهَا الَّذی نُزِّلَ عَلَیهِ الذِّکرُ»<ref>حجر / 6</ref>. اگر در این دو آیه، انزلنا را به معنی نزول دفعی و «نزّل» را به معنی نزول تدریجی بگیریم، ترجمه آیه چنین خواهد شد: «ما قرآن را به طور دفعی بر تو نازل کردیم، تا تو قرآن را که به طور تدریجی نازل شده است برای مردم تفسیر کنی.»؛ و حال آن که این ترجمه صحیح نیست.

صریح آیه 32 فرقان: «وقالَ الَّذینَ کَفَروا لَولا نُزِّلَ عَلَیهِ القُرءانُ جُملَةً واحِدَةً...» نزول دفعی آن را رد می‌کند<ref>همان، ص 55.</ref>. بر این اساس روایاتی که حاکی از نزول دفعی قرآنند، بدلیلِ مخالفت با صریح این آیه کنار گذاشته می‌شوند. شیخ مفید در پاسخ به ادّعای نزول دفعی قرآن می‌گوید: این سخن مضمونِ خبر واحدی است که نه موجب علم و نه موجب عمل است. این که قسمتی از قرآن به دنبال اسباب نزولی که حادث می‌شوند، نازل گشته است برخلاف مضمون حدیث مزبور دلالت دارد<ref>معرفت، علوم قرآنى، مؤسسه التمهید، ص 68.</ref>. زیرا این گونه آیات مشتمل است بر حکم آن حوادث و ذکر آنچه اتفاق افتاده است و این ممکن نیست، مگر اینکه نزولِ این آیات بعد از تحقق اسباب نزول باشد. در بیان دیدگاه نزول تدریجی، ابتدا ذکر یک مثال خالی از فایده نیست. اگر شخصی که مشغول حفر قناتی است، هنگامی که آب قنات بیرون می‌آید، بگوید: آب قنات [[روز جمعه]] بیرون آمد، آیا معنای این سخن او این است که همه آب قنات روز جمعه بیرون آمد؟ یا اینکه در عرف زبان و محاورات عقلاً و عموم مردم می‌گویند: یعنی شروع خروج آب روز جمعه بوده است. بنابراین وقتی خداوند می‌فرماید: «ما قرآن را در شب قدر نازل کردیم.» یعنی شروع نزول قرآن در شب قدر بوده است.

آیه شریفه «وقالَ الَّذینَ کَفَروا لَولا نُزِّلَ عَلَیهِ القُرءانُ جُملَةً واحِدَةً...»<ref>فرقان / 32</ref>؛ خداوند در پاسخ سؤال [[کافران]] که پرسیدند: چرا قرآن بر رسول خدا به طور یکجا نازل نشد، در مقام انکار برنیامد و نفرمود: چنین نیست و قرآن به طور یکجا نیز بر رسول خدا نازل شده است؛ بلکه در مقام اثبات برآمد و فرمود: همان طور است که می‌گویید؛ قرآن به طور دفعی نازل نشده است<ref>جعفر نکونام، پیشین، ص 56.</ref>.