۸۵٬۸۱۰
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (جایگزینی متن - 'در باره' به 'درباره') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
==تاریخچه== | ==تاریخچه== | ||
نفیسیه معتقد بودند که ابوجعفر محمد بن على که در زمان حیات پدرش درگذشت امام بود و جایز نیست امامى که امامتش ثابت شده بر کسى جز امام اشارت کند، ولى چون هنگام مردن محمد فرا رسید بر آن شد که براى جانشینى خود کسى را پیدا کند تا امامت را به پدرش بسپارد و شایسته نبود که امامت را به پدرش بسپارد و او را جانشین خود کند، زیرا امامت وى از طرف پدر و جدش تثبیت شده بود و جایز نبود با وجود پدرش امام على النقى (ع)، امر و نهى کند و کسى را برگزیند که با او در امر و نهى شریک باشد زیرا امامت بر وى پس از درگذشت پدرش ثابت مى گشت. ناچار راز امامت را با غلامى به نام نفیس که فردی باخرد و امین و | نفیسیه معتقد بودند که ابوجعفر محمد بن على که در زمان حیات پدرش درگذشت امام بود و جایز نیست امامى که امامتش ثابت شده بر کسى جز امام اشارت کند، ولى چون هنگام مردن محمد فرا رسید بر آن شد که براى جانشینى خود کسى را پیدا کند تا امامت را به پدرش بسپارد و شایسته نبود که امامت را به پدرش بسپارد و او را جانشین خود کند، زیرا امامت وى از طرف پدر و جدش تثبیت شده بود و جایز نبود با وجود پدرش امام على النقى (ع)، امر و نهى کند و کسى را برگزیند که با او در امر و نهى شریک باشد زیرا امامت بر وى پس از درگذشت پدرش ثابت مى گشت. ناچار راز امامت را با غلامى به نام نفیس که فردی باخرد و امین و خدمتگزار او بود در میان گذاشت و | ||
کتاب‌ها و دانش‌ها و افزار جنگ و آنچه را از روا و ناروا امت اسلام نیازمند بود به وى سپرد و به او وصیت کرد که هرگاه مرگ پدرش فرا رسد همه آنچه را که گفته به برادرش جعفر (کذاب) بسپارد. جز پدرش کسی از این راز آگاه نشد و این کار به آن جهت بود که به وی تهمتی نزنند و آن راز پوشیده بماند. چون ابو جعفر محمد درگذشت اهل خانه و کسانى که به ابو محمد حسن العسکرى (ع) گرایشى داشتند، آگاه شده راز او را دریافتند و از روى حسد به نفیس دشنام دادند و قصد آزارش را کردند. | |||
نفیس از این موضوع یعنی بطلان امر امامت ترسید و جعفر را طلبید و وصیت محمد را با وى در میان گذاشت و از امامت به او بازگفت و آنچه را که از | نفیس از این موضوع یعنی بطلان امر امامت ترسید و جعفر را طلبید و وصیت محمد را با وى در میان گذاشت و از امامت به او بازگفت و آنچه را که از کتاب‌ها و سلاح محمد بن على بود بدو سپرده بود به وى بازدارد. آنان گفتند که امر انتقال امامت در [[امامان شيعه|امامان شیعه]] سابقه دارد زیرا زمانی که [[حسين بن على (ع)|حسین بن على (ع)]] به سوى [[كوفه|کوفه]] رهسپار شد، کتاب‌ها و وصیت و سلاح و چیزهاى دیگرش را به ام سلمه (زن پیغمبر (ص)) سپرد و به او سفارش کرد که وقتی به مدینه بازگردد، آن‌ها را به حضرت [[على بن الحسين(ع)|على بن الحسین(ع)]] تحویل دهد و چون على بن الحسین (ع) از شام بازگشت ام سلمه امانت را به وی تحویل داد و امامت حضرت زین العابدین(ع) تثبیت شد و این جا نیز عین همین واقعه براى جعفر روى داد و «نفیس» مأمور شد که وصیت برادرش محمد را به وى بسپارد. این گروه امامت امام عسکرى را باور نداشتند و می‌گفتند که پدرش وى را امام نکرده و وصیت خود را نسبت به محمد تغییر نداده است و بدین جهت جعفر را امام دانستند و درباره او به گفتگو پرداختند. | ||
نفیسیه همچنین به امام حسن عسکرى (ع) | نفیسیه همچنین به امام حسن عسکرى (ع) نسبت‌هاى ناشایست مى دادند و هواخواهان امامتش را کافر مى شمردند و بالعکس درباره جعفر مبالغه مى کردند و وى را [[قائم آل محمد]] می‌خواندند و حتی بر [[علی بن أبي طالب(ع)|علی بن أبی طالب(ع)]] برترى مى دادند. سرانجام هواخواهان امامت حسن بن على بن العسکرى (ع) شبى «نفیس» را دستگیر کرده در حوض بزرگى که آب بسیار داشت انداختند تا آن که غرق شد. <ref>مشکور محمدجواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 447 با ویرایش مختصر</ref> <ref>نوبختی حسن بن موسی، فرق الشيعة، تحقیق محمدجواد مشکور، تهران، نشر مرکز انتشارات علمی و فرهنگی، ص 106- 108.</ref> <ref>اشعری قمی سعدبن عبد‌الله، المقالات و الفرق، تحقيق دكتر محمد جواد مشكور، تهران، سال 1963 میلادی، ص 112- 113- 114.</ref> <ref>دهلوی شاه عبدالعزیز، تحفه اثنى عشريه، چاپ سنگی، سال 1896 میلادی، ص 15.</ref> | ||
=پانویس= | =پانویس= | ||