نواب اربعه: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۳۶: خط ۳۶:


=پانویس=
=پانویس=
{{پانویس|2}}


[[رده:اصحاب امام زمان (عج)]]
[[رده:اصحاب امام زمان (عج)]]

نسخهٔ ‏۷ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۳۴

÷

Ambox clock.svg


نویسنده این صفحه در حال ویرایش عمیق است.

یکی از نویسندگان مداخل ویکی وحدت مشغول ویرایش در این صفحه می باشد. این علامت در اینجا درج گردیده تا نمایانگر لزوم باقی گذاشتن صفحه در حال خود است. لطفا تا زمانی که این علامت را نویسنده کنونی بر نداشته است، از ویرایش این صفحه خودداری نمائید.
آخرین مرتبه این صفحه در

نواب اربعه
نام نواب اربعه

نواب اربعه،‌ اصلاحی اسلامی است که بر چهار نائب خاص حجت بن الحسن در دوران غیبت اطلاق می‌شود. نایبان خاص امام مهدی(عج) در دوران غیبت صغرى، چهار تن از علماى پارسا و بزرگ شیعه (و بعضا از اصحاب با سابقه امامان پیشین) بودند. این افراد به «نواب اربعه» نامیده شده اند. این چهار نفر(عثمان بن سعید، محمد بن عثمان، حسین بن روح و علی بن محمد سَمُری) به‌مدت هفتاد سال، نیابت امام را عهده‌دار بودند و با داشتن وکلایی در دورترین شهرهای اسلامی، پیام‌ها و خواسته‏‌های شیعیان را به امام و پاسخ‌های امام را به آنان می‌رساندند. از دیگر وظایف نایبان خاص، این بود که تردیدها را درباره حضرت مهدی از بین ببرند و محل زندگی امام و مشخصات او را پنهان دارند.

نواب اربعه

نايبان خاص[۱]حضرت مهدى در دوران غيبت صغرى، چهار تن از اصحاب با سابقه امامان پيشين و از علماى پارسا و بزرگ شيعه بودند كه «نوّاب اربعه» ناميده شده‏اند. اينان به ترتيب زمانى عبارت بودند از:

  1. ابو عَمرو عثمان بن سعيد عَمرى،
  2. ابو جعفر محمد بن عثمان بن سعيد عَمرى،
  3. ابوالقاسم حسين بن روح نوبختى،
  4. ابو الحسن على بن محمد سَمَرى.

البته امام زمان(عج) وكلاى ديگرى نيز در مناطق مختلف مانند: بغداد، كوفه، اهواز، همدان، قم، رى، آذربايجان، نيشابور و... داشت كه يا به وسيله اين چهار نفر، كه در رأس سلسله مراتب وكلاى امام قرار داشتند، امور مردم را به عرض حضرت مى‏رساندند[۲] و از سوى امام در مورد آنان «توقيع» هايى[۳] صادر مى‏‌شده است[۴]. و يا - آن گونه كه بعضى از محققان احتمال داده‏اند - سفارت و وكالت اين چهار نفر، وكالتى عامّ و مطلق بوده ولى ديگران در موارد خاصى وكالت و نيابت داشته‏‌اند.[۵]. مانند: محمد بن جعفر اسدى، احمد بن اسحاق اشعرى قمى، ابراهيم بن محمد همدانى، احمد بن حمزة بن اليسع[۶]، محمد بن ابراهيم بن مهزيار[۷]، حاجز بن يزيد، محمد بن صالح[۸]، ابو هاشم داود بن قاسم جعفرى، محمد بن على بن بلال، عمر اهوازى، و ابو محمد و جنائى[۹].

پانویس

  1. در آن روزگار، به جاى «نيابت» و «نواب» بيشتر تعبير «سفارت» و «سفرأ» به كار برده مى‏شد.
  2. چنانكه طبق نقل شيخ طوسى، حدود ده نفر در بغداد به نمايندگى از طرف محمد بن عثمان فعاليّت مى‏كردند (الغيبة، ص 225).
  3. توقيع به معناى حاشيه نويسى است و در اصطلاح علماى شيعه به نامه‏ها و فرمانهايى كه در زمان غيبت صغرى از طرف امام به شيعيان مى‏رسيده توقيع گفته مى‏شود.
  4. صدر، المهدى،، ص .189.
  5. امين، سيد محسن، أعيان الشيعة، ج 2، ص .48.
  6. طوسى،، الغيبة، ص 257، .258
  7. كلينى،، اصول كافى،، ج 1، ص 518، ح .5.
  8. كلينى، همان كتاب، ص 521، ح 14 و .15.
  9. طبرسى،، اًعلام الورى، ص .444.