بشاریه
| بشّاریه | |
|---|---|
 | |
| نام | بشّاریه |
| موسس | بشّار شعیری کوفی |
| عقیده | انحراف در عقیده |
بشّاریه از «غُلاة» شیعه و پیرو بشّار شعیری کوفی بودند.
بشار شعیری
ابواسماعیل بشار شعیری کوفی، دهقان نیز خوانده می‌شد[۱] و چون کسب و کارش با شعیر (جو) بوده، به همین نام معروف شده است[۲]. او در دوره امام صادق (علیه‌السّلام) اعتقادات باطل را ترویج می‌کرد و حدود سال ۱۸۰ هجری قمری درگذشت. او مانند دیگر غُلاة آن زمان چون مغیره، ابوالخطاب، سری، بزیع، حمزه بریری و صائد نهدی به گزافه‌گویی پرداخت و از اهل‌بیت (علیه‌السّلام) در این عقاید باطل هزینه نمود. وی بر مبنای اعتقادات فرقه علیاویه بوده و در بخشی از عقاید غلو‌آمیز نیز معتقد به گزافه‌گویی‌های ابوالخطاب از سران غُلاة بوده است[۳].
عقاید
بشاریه معتقدند که امام علی (علیه‌السّلام) از خدایی بگریخت و در خانواده خاندان علوی هاشمی جای گرفت و محمد (صلّی‌الله علیه وآله) بنده و رسول او بود و چهار شخص را که علی (علیه‌السّلام) و فاطمه زهرا و حسن‌بن علی (علیه‌السّلام) و حسین (علیه‌السّلام) باشند، مظهر خداوند میدانست. او میگفت که حسن و حسین (علیهما‌السّلام) جعلی هستند و در حقیقت علی (علیه‌السّلام) است، زیرا او نخستین ایشان بود. آنان منکر پیامبری محمد (صلّی‌الله علیه وآله) بودند و میگفتند که محمد (صلّی‌الله علیه وآله) بنده علی (علیه‌السّلام) بود و علی (علیه‌السّلام) پروردگار است و با «مجسّمه» و «علیاویه» در تعطیل و تناسخ همداستان بودند. «علیاویه» می‌گویند چون بشّار شعیری منکر خدایی محمد (صلّی‌الله علیه وآله) شد و پیامبری سلمان را انکار نمود، به صورت مرغی مسخ شد که او را علیاء خوانند و او در دریا است و از این‌جهت این فرقه را «علیائیه» نیز می‌خوانند.
عقیده امام صادق درباره بشار شعیری
امام جعفر صادق (علیه‌السّلام) درباره بشّار فرمود که بشّار شعیری شیطان‌بن شیطان است که از دریا بیرون آمده تا مردم را بفریبد. سعد‌بن عبداللّه روایت میکند که ابوعبداللّه جعفربن محمد (علیه‌السّلام) به بشّار گفت که از پیش من دور شو خداوند تو را لعنت کند. امیدوارم که سقف هیچ خانه‌ای سایبان تو نشود.[۴].
پانویس
- ↑ ابن‌داود حلّی، رجال ابن‌داود، تهران، سال 1380 ق، ص ۳۰۳
- ↑ عمربن عبدالعزیز کشّی، رجال کشّی، مشهد، انتشارات دانشگاه مشهد، سال 1348 ش، ص ۳۹۸.
- ↑ محمد باقر مجلسی،بحار الانوار،بیروت، انتشارات موسسة الوفاء، سال ۱۴۰۴ ق، ج ۲۵، ص ۳۰۵.
- ↑ محمدجواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 ش، چ دوم، ص 102.
