شیعه در آمریکا: تفاوت میان نسخه‌ها

====[[شیعیان در آمریکا]] ====

پس از جنگ جهانی دوم، این قانون تعدیل شد و آسیایی ها، و از جمله مسلمانان و شیعیان، توانستند به آمریکا مهاجرت کنند. اینک بزرگ ترین جمعیت شیعی در آمریکا در شهر دیترویت میشیگان، با سیصد هزار آمریکایی عرب تبار، ساکن است. در جنوب شرقی این شهر، یکی از بزرگ ترین مساجد آمریکا، یعنی مرکز اسلامی دیترویت، در سال 1920 میلادی ساخته شد. <br>

<br>

این مرکز، نزدیک کارخانه ماشین سازی فورد آمریکا ساخته شده است زیرا بیشترین مهاجران عرب، در بدو ورود به آمریکا در آن کارخانه مشغول به کار شدند. رهبر فعلی این گروه، شخصی به نام «امام حسن قزوینی» است که در کربلا متولد شده و تقریباً ده سال نیز در حوزه علمیه قم مشغول به تحصیل بوده و در سال 1992 به آمریکا مهاجرت کرده است. در بالای سردر ورودی این مسجد، عکس بزرگی از او به چشم می‌خورد.<br>

<br>

<br>

گفتنی است که شیعیان مهاجر، تنها عرب تبار نیستند، بلکه ایرانی ها، پاکستانی ها و دیگر ملیت های غیرعرب نیز در میان آنان وجود دارند. به طور کلی، نکته مهم درباره شیعیان مهاجر، آن است که این گروه، غالباً فعالیت سیاسی ندارند و بیشتر مایل هستند خود را با فرهنگ و آداب آمریکا تطبیق دهند. آنان می خواهند مانند آمریکایی ها زندگی کنند و آمریکا را نه برای تبلیغات دینی، بلکه صرفاً برای کسب معاش و به عنوان محلی مناسب برای زندگی انتخاب کرده اند هر چند نیازهای مربوط به دینشان، از جمله مراسم ازدواج، طلاق و تدفین مردگان، آنان را به سوی مراکز اسلامی می کشاند. معمولا این گونه مراکز اسلامی، محلی برای تجمع همولایتی ها، تدریس و یادگیری زبان مادری و... می‌باشند. <br>

<br>

<br>

<br>

<br>

گروه هایی مانند سلطنت طلبان ایرانی، که با رضا پهلوی در کالیفرنیا همکاری می کنند، برخی از پیروان نهضت آزادی، پیروان خط امام(ره) و حتی منافقان نیز اکنون از فعالان سیاسی مهاجران شیعه در آمریکا هستند.

غیر از مراکزی که مدیریت آنها با اشخاص روحانی است، مراکزی نیز وجود دارند که اداره آنها با اشخاصی است که هیچ سنخیتی با اسلام و شیعه ندارند، بلکه ضد علمای اسلام و از لحاظ سیاسی، ضد دولت ایران هستند. معمولا سرپرستی این گونه مراکز، با پزشک یا مهندس فعالی است که خود پیش نماز هم می شود، بدون آنکه اطلاعی از اسلام و فقه داشته باشد. این گونه مراکز، از نظر سیاسی، کاملا لیبرال هستند. خانم ها از نظر حجاب، در این مراکز (و فقط در محدوده این مراکز) به یک روسری اکتفا می کنند و حتی در برخی موارد، پیش نمازی را هم بر عهده می‌گیرند!<br>

<br>

<br>

گروه دوم، آمریکایی های سیاه پوست و سفیدپوستی هستند که از راه های گوناگون، از جمله با تبلیغات تصوف، شیعه شده اند. تصوف در آمریکا بیشتر از طریق «فرقه نعمت اللهی دکتر نوربخش» و «فرقه شیخ فضل الله حائری عراقی» تبلیغ می‌شود.<br><br>

<br>

پیروان و مریدان دکتر نوربخش خانقاه های متعددی در شهرهای آمریکا و اروپا ایجاد کرده اند و به طور کلی، بر خلاف مریدان شیخ فضل الله به انجام احکام ظاهری دین تقیدی ندارند. شیخ فضل الله، رهبر گروه دیگر صوفیان، داستان جالبی دارد. وی که روحانی زاده ای از اهالی نجف و مهندس نفت است، تبلیغات خود را در کالیفرنیا آغاز کرد.<br><br>

<br>

<br>

شیخ فضل الله روزی به موذن مسجد دستور داد که پس از «اشهد ان محمداً رسول الله» عبارت «اشهد ان علیاً ولی الله» و «اشهد ان علیاً حجه الله» را سر دهد. پس از نماز مغرب و عشا، شیخ در میان مریدانش، که حیرت زده به دور او جمع شده بودند، اعلام کرد که شیعه است و چون در حال تقیه بوده است، نمی توانسته آن را ابراز کند. او ادامه داد که اینک آنان مرکز خودشان را دارند و کسی نمی تواند مزاحم آنان شود و بنابراین تقیه لازم نیست.<br>

<br>

<br>

گروه های شیعی دیگری نیز در آمریکا فعال هستند، از جمله گروه خوجه ها در کونیز نیویورک که به علت فعالیت های انتشاراتی شان مشهور هستند. آنان کتاب Tahrike Tarsile Quranرا چاپ کرده اند. عضو بسیار فعال این گروه، «عون علی خلفان» است که ترجمه انگلیسی قرآن را از شاکر و ترجمه میراحمد علی را برای اولین بار در سال 1988 چاپ کرد.<br>