کفر: تفاوت میان نسخه‌ها

'''کفر''' به معناى «پوشاندن و پنهان كردن چیزى» است و [[کافر]] به كسى گفته مى‌شود كه [[خدا]] یا [[پیامبر]] (صلی الله علیه وآله) یا [[شریعت]] یا هر سه را منكر شود. '''كفر''' یکی از برجسته‌ترین واژگان کلیدی در [[قرآن کریم]] است. این واژه نقش مهمی در نظام دینی قرآن با بار معنایی منفی دارد و نه تنها مفهومی است که همه صفات منفی دیگر بر محور آن می‌گردد، حتی با نگاهی گذرا در قرآن کریم به این نکته رهنمون می‌شویم که نقش مفهوم کفر چنان در همه جا جاریست که انسان حضور آن را در همه عبارات و آیاتی که رفتار آدمی سر و کار دارد حس می‌کند.

معناى لغوى «كفر»، پوشش و پوشاندن است. از این رو مردم عرب شب را «كافر» مى‌گویند؛ زیرا اشیاء را مى‌پوشاند و پنهان مى‌كند و نیز به كشاورز كه بر زمین بذر مى‌پاشد و بذرها را در آن پنهان مى‌سازد.

برگ‌هایى نیز كه میوه‌هاى درخت را مى‌پوشانند «کافور» خوانده مى‌شوند<ref>مفردات، ۴۳۳</ref>

كفر در اصطلاح دینى تعریف‌هاى متعدّدى دارد: یكى، باور نداشتنِ آنچه باید باورش كرد؛ همانند [[توحید]] و [[نبوّت]] و [[معاد]] و ضروریّات دین<ref>الایمان و الكفر فى الكتاب و السّنّة، ۴۹</ref>

دیگر، انكار آگاهانه سخن پیامبر (ص) و آنچه آورده است <ref>قواعد المرام، ۱۷۱؛ ارشاد الطّالبین، ۴۴۳</ref>.

تعریف جامع كفر عبارت است از: انكار الوهیّت، توحید، [[رسالت]] و ضروری دین- با التفات به ضرورى بودن آن- اگر به انكار رسالت بینجامد <ref>لعروة الوثقى، ۱/ ۵۴</ref>.

كفر، نقیض ایمان است و ماهیّت آن عبارت است از عناد و میل بر پوشانیدن حقیقت<ref>فرهنگ مطهّر، ۶۶۳</ref>

قرآن كریم كفر را به معنایى غیر از آنچه گذشت نیز به كار گرفته است. در این معنا، كفر نه تنها مذموم نیست كه از واجبات بس سترگ است: «فَمَنْ یَكْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَ یُؤْمِنْ بِاللَّهِ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقى‌ ...»<ref>بقره/ ۲۵۶</ref>

در اینجا كفر به معناى ردّ [[طاغوت]] و [[ایمان]] به خدا است. از این آیه‌ بر مى‌ آید كه مؤمن باید به باطل كفر بورزد و به حق ایمان آوَرَد <ref>آشنایى با قرآن، ۲/ ۷۸.</ref>

متکلمان اقسام متعدّدی برای کفر بر شمرده‌اند:

کفر انکار بدین معنا است که کسی به قلب و زبان، خدا و [[رسول خدا]] (صلی الله علیه وآله) را انکار کند.

کفر جحود خود بر دو قسم است:

کفر که در لغت به معنای پوشاندن می‌باشد از منظر فقهای امامیه دارای مراتبی است که یکی از مراتبش کفر جحودی قرار دارد. انکاری که ناشی از جحد و درک حقیقت باشد بدان کفر جحودی گفته می‌شود. در نوشتار ذیل گفتار برخی از فقیهان شیعه را در این زمینه بیان می‌کنیم.

ایشان نخست به معانی چهار‌گانه کفر در قران پرداخته و می‌نویسد: –

   

ورابعها: کفر البراءة، کقوله سبحانه حکایة عن إبراهیم ( علیه السلام ) ( کفرنا بکم ) ( ممتحنه4 ) أی: تبرّأنا منکم، وقوله سبحانه حکایة عن إبلیس وتبرّیه من أولیائه من الإنس یوم القیامة ( إنّی کفرت بما أشرکتمون من قبل ) <ref>( ابراهیم 22 )</ref> أی: تبرّأت.

مفاد گفتار مذکور این است که کفر در قرآن در معانی چهار‌گانه: کفر جحودی کفر نعمت کفر بسبب ترک اوامر الهی و کفر برائت بکار رفته است.

محدث بحرانی در ادامه نسبت به معنای کفر نسبت به منکران امامت می‌گوید کفر بکار رفته در روایات نسبت به اینان کفر جحودی می‌باشد:

... فاعلم أنّ الکفر الذی ورد فی الأخبار فی حقّ هؤلاء الفجّار هو القسم الأوّل من هذه الأقسام، وهو کفر الجحود، حیث أنّهم قد جحدوا أضرّ ضروریّات الدین المحمّدی، وأنکروه کما هو على صفحات وجوههم واضح جلیّ، وهو الولایة وحبّ أهل بیت العصمة والهدایة...- انتهی-<ref>الشهاب الثاقب ص 168</ref>  

همانگونه در کلام ایشان آمده است ولایت اهل بیت از ضروری ترین ضروریات اسلام بوده و کفر منکران از نوع کفر جحودی خواهد بود: وجحدوا بها و استیقنتها انفسهم ظلما و علوا(قران کریم)

ایشان معیار کفر را استحلال حرام و جحود در برابر حقیقت می‌داند. جحد هم زمانی است که انسان در برابر حقیقت روشن و قطعی بایستد و حاضر به پذیرش آن نباشد:

...ولا یخرجه إلى الکفر إلَّا الجحود والاستحلال <ref>کتاب الطهاره (طبع جدید)ج 3ص 450</ref>

ایشان در ادامه جهت تایید معنای مذکور برای کفر به صحیحةِ زرارة استشهاد می‌کند:  

عن أبی عبد الله ( علیه السّلام ) قال:‌لو أنّ العباد إذا جهلوا وقفوا ولم یجحدوا لم یکفروا <ref>الكافي 2: 388/ 19، وسائل الشيعة 1: 32، كتاب الطهارة، أبواب مقدّمة العبادات، الباب 2، الحديث 8.</ref>

الف - بدون دلیل چیزی را انکار کند  

ب- حق را بعد از شناخت و آگاهی از آن انکار نماید  

از دیدگاه ایشان اسلام و ایمان از منظر قران و سنت دارای مراتب بوده و نمی‌توان کسانی را که در مرتبه نازله آن قرار دارند از دائره اسلامیت خارج دانست:  

وفی آیة ( فَمَنْ یُرِدِ الله أَنْ یَهْدِیَه یَشْرَحْ صَدْرَه لِلإِسْلامِ )  

وفی روایة الإسلام ما ظهر من قول أو فعل، وهو الذی علیه جماعة الناس من الفرق کلَّها.وفی أخرى والإسلام: شهادة أن لا إله إلَّا الله، والتصدیق برسول الله ( صلَّى الله علیه وآله وسلَّم وفی ثالثة إنّ الله خلق الإسلام فجعل له عرصة، وجعل له نوراً، وجعل له حصناً، وجعل له ناصراً إلى آخره وفی رابعة الإسلام عریان، فلباسه الحیاء، وزینته الوفاء، ومروّته العمل الصالح، وعماده الورع، ولکلّ شیء أساس، وأساس الإسلام حبّنا أهلَ البیت.

لأنسبنّ الإسلام نسبة لم ینسبه أحد قبلی، ولا ینسبه أحد بعدی إلَّا بمثل ذلک: إنّ الإسلام هو التسلیم، والتسلیم هو الیقین، والیقین هو التصدیق، والتصدیق هو الإقرار، والإقرار هو العمل، والعمل هو الأداء.. إلى آخره.

ایشان در ادامه به مراتب ایمان در روایات اشاره نموده و می‌فرماید:

وکذا للإیمان مراتب، لو حاولنا ذکرها خرجنا عمّا هو مقصدنا الآن، وبإزاء کلّ مرتبة من مراتب الإسلام والإیمان مرتبة من مراتب الکفر والشرک، فراجع أبواب أُصول " الکافی " وغیره، کباب وجوه الکفر، وباب وجوه الشرک <ref>کتاب الطهاره ج 3ص 432-434</ref>

همه اینها نشانه آن است که حکم به تکفیر و تنجیس کسانی که اظهار و اقرار به شهادتین می‌کنند مخالف قران و سنت و نیز ارتکاز مسلمانان می‌باشد.

[http://lib.eshia.ir/26356/1/90/%D9%85%D8%AA%D9%83%D9%84%D9%91%D9%85%D8%A7%D9%86 پژوهشکده تحقیقات اسلامی، کتاب فرهنگ شیعه، ۹۰-۹۱]   

   

[http://lib.eshia.ir/26356/1/385/%D9%84%D8%BA%D9%88%D9%89 پژوهشکده تحقیقات اسلامی،فرهنگ شیعه،ص۳۸۵]

{{پانویس}}