حرم حسین بن علی (سیدالشهدا): تفاوت میان نسخه‌ها

بنابراین، بر اساس قول مشهور، نخستین کسانی که بر قبر امام حسین و [[اصحاب]] آن‌حضرت بنا ساختند افرادی از قبیله‌ی بنی‌اسد بودند. به همین دلیل بنی‌اسد بر قبائل عرب افتخار می‌کردند که بر پیکر حضرت‌شان نماز خوانده و ایشان را دفن کردند<ref>طبری، عماد الدین حسن بن علی‏، کامل بهائی‏، ج 2، ص 356، تهران، مرتضوی‏، چاپ اول، 1383ش.</ref>.

بر اساس روایاتی که در مورد نحوه‌ی زیارت قبر امام حسین و فرزندان و یاران آن‌حضرت وارد شده است، می‌توان چگونگی ساخت بارگاه ایشان را ترسیم نمود:

کلمه‌ی «قبه» به معنای خانه و یا اتاق دایره‌وار<ref>فیومی، احمد بن محمد، المصباح المنیر، ص 487، قم، منشورات دار الرضی، چاپ اول، بی‌تا.</ref> کوچک است<ref> ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، محقق، مصحح، میر دامادی، جمال الدین،‏ ج 1، ص 659، بیروت، دار الفکر للطباعه و النشر و التوزیع، دار صادر، بیروت، چاپ سوم، 1414ق.</ref>. بر اساس زیارت‌نامه‌های وارده، در زمان امام صادق قبر امام حسین دارای سقف و قبه بود؛ چراکه [[امام صادق]] فرمود: «…فَإِذَا أَتَیتَ الْبَابَ فَقِفْ خَارِجَ الْقُبَّهِ وَ ارْمِ بِطَرْفِک نَحْوَ الْقَبْرِ…»<ref> المزار الکبیر، ص 429.</ref>؛ (زمانی که خواستی به زیارت امام حسین بروی، وقتی به کنار درب رسیدی، در خارج از قبه توقف کرده و به طرف قبر نگاه کن). سپس امام در ادامه فرمود: «أَ أَدْخُلُ أَیهَا الْمَلَائِکهُ الْمُحْدِقُونَ بِهَذَا الْحَرَمِ، الْمُقِیمُونَ بِهَذَا الْمَشْهَدِ. ثُمَّ أَدْخِلْ رِجْلَک الْیمْنَی الْقُبَّهَ وَ أَخِّرِ الْیسْرَی…»<ref> همان، ص 430.</ref>.

کلمه‌ی «حائر» از ریشه‌ی «حیر» به معنای مکانی است که آب در آن‌جا سرگردان باشد<ref>حمیری، نشوان بن سعید‌، شمس العلوم و دواء کلام العرب من الکلوم‌، محقق، عمری، حسین بن عبد الله، اریانی، مطهر بن علی، عبد الله‌، یوسف محمد، ج 3، ص 1644، دمشق، دار الفکر، چاپ اول، 1420ق.</ref>. به منطقه‌ای که مزار امام حسین( در داخل آن قرار داشت، حائر گفته می‌شد<ref>یاقوت حموی، شهاب الدین ابو عبد الله، معجم البلدان، ج 2، ص 208، بیروت، دار صادر، چاپ دوم، 1995م.</ref>. بر اساس زیارت‌نامه‌ای که امام صادق به [[صفوان]] تعلیم داد، زائر امام حسین ابتدا باید قبل از ورود به منطقه حائر، اعمالی را انجام داده و سپس از در ورودی آن منطقه – که گویا دیواری دور آن کشیده شده بود – وارد شده و رویش را به سمت قبه کرده و بخش دیگری از زیارت را بخواند و سپس وارد قبه شده و بعد از اتمام زیارات موجود در آن به منطقه حائر برگردد و …<ref>المزار الکبیر، ص 430.</ref>.

مزار [[حضرت ابوالفضل (ع)|حضرت ابوالفضل]] نیز با چند صد متر فاصله نسبت به دیگر مزارها قرار دارد و بر اساس [[روایات]]، در زمان [[ائمه]] نیز دارای سایبان و سقیفه‌ای<ref>از ریشه‌ی «سقف» به معنای هر مکانی که دارای سقف باشد. ر. ک: ازهری، محمد بن احمد، تهذیب اللغه، ج 8، ص 314، بیروت، دار احیاء التراث العربی‏، چاپ اول، 1421ق.</ref> بود و علاوه بر آن، این سایبان دارای در ورودی نیز بوده است.

حرم و قبه‌ی حسینی از زمان بنی‌امیه تا بنی ‌عباس به همان حال باقی ماند، برخی منابع متأخر گزارش کرده‌اند که [[هارون الرشید]] این بارگاه ‌را تخریب کرده و درخت سدری که در کنار آن بود را نیز از بین برد و زائری که به زیارت قبر امام می‌رفت را می‌کشت. وی هم‌چنین [[اسلم]] را که [[یهودی]] الاصل بود و بعدها [[اسلام]] آورده بود را برای ممنوعیت زیارت منطقه مأمور کرد<ref>کرکی حائری‏، سید محمد، تسلیه المجالس و زینه المجالس‏، ج 2، ص 473 – 474، قم، مؤسسه المعارف الإسلامیه، چاپ اوّل‏، 1418ق.</ref>.

از آن پس اصلاحات و تغییراتی به وسیله‌ی پادشاهان [[شیعه]] و دیگران در ساختمان حرم شریف امام به عمل آمد. در سال 767 قمری به امر [[سلطان اویس ایلخانی]]، و در سال 786 قمری به دستور فرزندش احمد بن اویس تغییراتی در حرم صورت گرفت. در سال 930 [[شاه اسماعیل صفوی]] صندوق پرارزشی که به طرزی نو و زیبا ساخته شده بود برای گذاشتن روی قبر شریف هدیه کرد. بازسازی و تعمیر گنبد توسط [[سلطان مراد]]، چهارمین [[پادشاه عثمانی]] در سال 1048 قمری صورت گرفت. در سال 1135 همسر [[نادر شاه]] مبالغ بسیاری برای تعمیر بارگاه حسینی ارسال داشت. بعد از تخریب بارگاه امام توسط [[وهابیون]]، تعمیر و طلاکاری گنبد شریف در سال 1232 به دستور [[فتحعلی شاه]] انجام شد<ref> همان.</ref>.

در سال 1216 [[سعود بن عبدالعزیز بن محمد بن سعود وهابی نجدی]]، لشکری از اعراب [[نجد]] را گردآورد و برای تخریب حرم امام حسین مجهّز ساخت. به نوشته‌ی برخی از مورخان اروپایی سپاهی بیش از چهارصد سوار آماده کرد و به منظور نبرد رهسپار عراق نمود و کربلا را به محاصره درآورد. در روز هجدهم [[ذی الحجه]] و [[عید غدیر]] که اکثر مردم جهت زیارت امیرالمؤمنین به [[نجف اشرف]] رفته بودند، سپاهیان [[سعودی]] از فرصت استفاده کرده به تاخت‌‏وتاز پرداخته و بر روی مردم شمشیر کشیدند. تا آن‌جا که گویند تعداد بسیاری از اهالی شهر(حدود چهار پنج هزار نفر) را به قتل رساندند که در میان آنها پیرمردان و کودکان و زنان نیز دیده می‌شد. تنها تعداد اندکی که یا از چنگ آنان گریختند و یا در گوشه‌‏ای خود را پنهان کرده بودند، توانستند از این معرکه به جان سالم به در برند. آنان به قتل و کشتار مردم پرداختند و حرم مطهر امام را مورد چپاول قرار دادند و آنچه را که از فرش و قندیل و دیگر وسائل و اشیای گران‌قیمتی که در آن‌جا یافتند به غارت بردند. و ضریح امام را از جا کندند، و اسبان خود را در صحن مطهر امام آوردند و از چوب درهای حرم آتش برپا کردند و به بلاد خود بازگشتند<ref>همان، ص 629.</ref>.