اهل‌بیت در مصر (مقاله): تفاوت میان نسخه‌ها

<ref>منبع: فرهنگ کوثر 1382 شماره 58</ref>

پیامبراکرم(ص) فرمود: پای‌بند محبت ما اهل‌بیت باشید زیرا هرگاه کسی با عشقِ به ما، به ملاقات خدا برود به شفاعت ما وارد بهشت می‌رود. <ref>(طبرانی، المعجم الاوسط، ج3ص122، حدیث 2251)</ref>

سرزمین مصر، کانون نشو و نما و ناحیه‌‏ای برای فعالیت‏های تبلیغی فرستادگان الهی به شمار می‌رود. پیامبرانی چون: ابراهیم، یوسف، موسی و مسیح به هنگام سکونت در مصر یا عبور از این کشور، دهها اثر و نشانه از خود برجای گذاشته‏‌اند که مقدّس و متبرّک بوده و مورد احترام و توجّه اهالی این سامان است.

مصر مورد توجّه رسول اکرم(ص) نیز بود و بنا به توصیه‏‌های مؤکّد آن حضرت، مسلمانان در خوش رفتاری و برخورد مسالمت ‏آمیز با مصریان مراقب بودند و مأموریت داشتند با اهالی آن، طریق نیک و خوش را پیش گیرند؛ به آنها با دیده احترام نگریسته، خویشاوند خود بدانند. از آنجا که «هاجر»، همسر [[حضرت ابراهیم|حضرت ابراهیم خلیل]] علیه‏السلام و مادر [[حضرت اسماعیل]] از مردم این کشور بود و یکی از همسران رسول خدا(ص) یعنی [[ماریه قبطیه]] با این دیار پیوستگی داشت، اهالی مصر با مسلمانان پیوند پیدا کرده بودند.

در زمان حکومت [[امام علی|حضرت علی]] علیه‏السلام جز منطقه ‏ای به نام خربتا تمام سرزمین مصر تحت سیطره آن امام بود. <ref>(المواعظ و الاعتبار بذکر الخطط والآثار، (خطط مقریزی) ج 1؛ النجوم الزاهرة فی ملوک مصر والقاهره، ابن تغری بُردی)</ref> بعد از سقوط امویان و روی کار آمدن عباسیان، فرزندان حسن بن علی علیهماالسلام مردم مصر را به بیعت با خویش فراخواندند. علی بن محمد بن عبداللّه، نخستین علوی بود که به مصر گام نهاد و خالد بن سعید، عهده‏دار فراخواندن مردم به بیعت با او گردید. این مرد از شیعیان خاصّ علی علیه‏السلام بود.

پیروان اهل‏بیت(ع) در مصر حضوری مؤثّر داشتند تا اینکه فرمان [[متوکّل عباسی]] مبنی بر اخراج خاندان ابی ‏طالب از این سرزمین، صادر گردید. بزرگان علوی مخفی شدند؛ اما امیر وقت [[یزید بن عبداللّه]] در جست وجوی آنان بر آمد و ایشان را مجبور به مهاجرت به عراق نمود. با مرگ متوکّل و روی کار آمدن مستنصر، وی فرمانی برای والی و مردم مصر فرستاد و طی آن، هشدار داد:

هیچ کس حق ندارد با علویان معامله کند و علویان مجاز نخواهند بود در مصر مسافرتی انجام دهند و اگر میان یکی از این افراد با دیگران اختلافی روی داد، بدون دلیل و مدرک، ادّعای مخالفش مورد قبول خواهد بود.

در عاشورای سال 350ق. بین سربازان و عده‏ای از مردم، در جوار مرقد کلثوم علوی درگیری رخ داد. دلیل نزاع، این بود که زائران مشغول ندبه و زاری و بیان مصائب اهل‏بیت بودند. با وقوع این حادثه قوای دولتی، شیعیان را در تنگنایی سخت قرار دادند و در یک حیله تبلیغاتی چون به کسی می‏رسیدند و از او می‏پرسیدند: دایی تو کیست؟ اگر نمی‏گفت: معاویه، او را عریان نموده و به شدیدترین وضع شکنجه می‏نمودند. در زمان اخشیدیان (گروهی از فرمانروایان مصر) به محض اینکه نشانی از شیعیان به دست می‏آمد و یا فریادی بلند می‏شد، ضرب و شتم، آزار و طردشان شروع می‏شد.

با سقوط سلسله اخشیدی و روی کار آمدن [[فاطمیان]]، تشیّع در مصر به نقطه اوج خود رسید و آداب و رسوم و شعائر شیعه جلوه‏ای جالب یافت. از مأذنه‏های مساجد ذکر «حیّ علی خیرالعمل» به گوش می‏رسید. در این دوره مسلمانان مجاز بودند برتری خاندان عترت را در مراسم و مجالس ویژه مطرح نمایند. بر کتیبه و سر درِ مکان‏های عمومی نوشته می‏شد: «بهترین انسان پس از رسول خدا(ص)، امام علی(ع) است». و همگان مشتاق بودند تا با فرهنگ و معارف خاندان عترت آشنا شوند. البته طرفداران اهل سنّت از سوی فاطمیان تحت فشار قرار نگرفتند و کسی آنان را مجبور به ترک مذهبشان نکرد و آن روش مذمومی که فرمانروایان قبلی در مورد شیعیان با خشونت و خونریزی و اختناق اعمال می‏نمودند، به هیچ عنوان اجرا نگردید؛ بلکه خود مردم با شوق و رغبت به سوی مذهب تشیّع روی آوردند. <ref>(خطط مقریزی، ج 1، ص 270 ـ 272)</ref>

فاطمیان برای شکوفایی علمی و فرهنگی، گسترش معارف و درخشندگی فکری بسیار کوشیدند و از دانشمندان و مشاهیر علوم گوناگون، حمایت کردند. اوضاع اقتصادی و اجتماعی مردم بهبود یافت. ناصرخسرو قبادیانی، که در زمان فاطمیان از مصر دیدن کرده، از زندگی توأم با آسایش و آرامش مصریان گزارشی ارائه نموده است. <ref>(سفرنامه ناصرخسرو، به کوشش دکترنادروزین‏پور)</ref> سرزمین مصر برای نخستین بار در طول تاریخِ پرفراز و نشیب خود، به مرکز عزّت و عظمت مبدّل گردید و قلمرو فاطمیان از دورترین نقاط سواحل اقیانوس اطلس تا کرانه فرات امتداد یافت. مردم محروم و کم بضاعت، تحت حمایت حکومت مرکزی قرار گرفتند. تعداد مساجد و اماکن مذهبی در شهرها و روستاها رو به فزونی گذاشت و برای عمران و آبادانی آنها مبالغ و موقوفاتی در نظر گرفته شد. جشن‏ها و اعیاد اسلامی به طور گسترده برگزار می‏گردید و طی آنها بذل و بخشش و پذیرایی‏های مفصّلی انجام می‏گرفت و هدایایی بین حاضران توزیع می‏گشت. در عصر فاطمیان در روز «عاشورا» بازارها و مراکز کسب و فعالیت تعطیل می‏شد و دسته‏های سوگواری با رونق و شکوه خاصّی به عزاداری برای سالار شهیدان و حماسه آفرینان نینوا می‏پرداختند. <ref>(شیعه در مصر، صالح الوردانی، ترجمه قاسم مختاری، ص 35 ـ 44)</ref>