رجعت: تفاوت میان نسخه‌ها

متاسفانه این اعتقاد، هماره از طرف مخالفان، کمتر مورد نقد منصفانه قرار گرفته و مورد طعن، استهزاء و گاهی هتاکی و بی حرمتی واقع شده است.

رجعت، مصدر ثلاثی مجرّد از باب «رَجَعَ، یرجِعُ، رُجُوعاً» است. این واژه، به بازگشتن و برگشتن اطلاق می‌شود. رجعت، به معنای بازگشت به مبدأ است و مبدأ می‌تواند محل، حالت، عمل، گفتار یا هر چیزی باشد که حرکت از آن آغاز می‌گردد. فیومی می‌نویسد: «الرَّجعه بالفتح بمعنی الرّجوع رَجعت با فتح، به معنای بازگشت می‌باشد» و رجعت، به معنای یک بار بازگشتن می‌باشد «و الرّجعه، المرّه الواحده».

«عقیده شیعه در رجعت، بر اساس پیروی از اهل بیت علیهم السلام چنین است: خداوند عده‌ای از کسانی را که در گذشته از دنیا رفته‌اند، به همان اندام و صورتی که داشته‌اند، زنده کرده و به دنیا برمی‌گرداند. به برخی از آنان عزت می‌دهد وپاره ای را ذلیل و خوار خواهد کرد و حقوق حق پرستان را از باطل پرستان می‌گیرد و داد ستم دیدگان را از ستم گران می ستاند و این جریان یکی از رویدادهایی است که پس از قیام مهدی آل محمد به وجود می‌آید. کسانی که پس از مردن به این جهان باز می‌گردند یا از ایمان بالا برخوردارند یا افرادی در نهایت درجه فساد و آن گاه دوباره می‌میرند». <ref>محمدرضا مظفر، عقاید الامامیه، ترجمه علیرضا مسجدجامعی، سازمان چاپ و انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، ص 294.</ref>

ازمجموع آیات، روایات و سخنان دانشمندان بزرگ شیعه می‌توان به دست آورد که رجعت عالمی است با ویژگی‌های خاص که نه همچون عالم دنیاست و نه چون عالم آخرت و در عین حال، عالم برزخ نیز نیست.

«رجعت از مراتب روز قیامت است؛ اگر چه در کشف و ظهور پایین‌تر از قیامت است و دلیل پایین‌تر بودن آن از قیامت، عبارت است از امکان راه یافتن فساد و شر درآن (فی الجمله)؛ به خلاف قیامت (که هیچ گونه فساد و شری درآن راه نخواهد یافت) و به همین دلیل، روز ظهور حضرت مهدی (عج) نیز گاه ملحق به قیامت شده است؛ به خاطر ظهور و غلبه تامه حق؛ اگر چه روز ظهور حضرت نیز پایین‌تر از روز رجعت است» <ref>تفسیر المیزان، ج 2، ص 109.</ref>

اگر چه برخی این اعتقاد را جزء اعتقادات ضروری شیعه دانسته، منکران آن را از دایره تشیع بیرون دانسته‌اند؛ <ref>شیخ طوسی، رسالة العقاید الجعفریه، ص 250؛ الحر العاملی، الایقاظ، ص 67؛ فخرالدین طریحی اسدی، مجمع البحرین.</ref> ولی عده‌ای نیز هستند که آن را جزء ضروریات مذهب شیعه ندانسته‌اند؛ <ref>جعفر سبحانی، اللهبات علی هدا الکتاب و السنة و العقل، ج 4، ص 289.</ref> گرچه روایات فراوانی نظر نخست را تأیید کرده است.

درباره نقش اعتقاد به رجعت در زندگی شیعه، می‌توان گفت که بدون تردید همان گونه که انتظار فرج، عبادتی بس بزرگ است و نقش مهم و به سزایی در پویایی و تحرک جامعه ایفا می‌کند، اعتقاد به رجعت و بازگشت، هنگام ظهور حضرت مهدی (عج) نیز می‌تواند نقش مهم و به سزایی در نشاط دینی و امید در حکومت جهانی آن حضرت داشته باشد.

از این رو اهمیت اعتقاد به رجعت، کمتر از اعتقاد به مهدویت و انتظار فرج نیست.

بزرگان علمای شیعه برای اثبات این اعتقاد از تمامی دلایل عقلی و نقلی بهره جسته‌اند که در این جا تنها به برخی آنها اشاره می‌شود:

یکی از دلایل چهارگانه، قرآن است. از نظر شیعه، قرآن به مسئله رجعت پرداخته و ثبوت و وقوع آن را هم در امت‌های گذشته و هم در [[آخرالزمان]] و در [[آیات]] متعددی به صورت مفصل بیان کرده است.

همان طور که اشاره شد، آن چه مشترک بین همه [[مسلمانان]] است، این است که آیات فراوانی از [[قرآن]]، وقوع زنده شدن برخی از مردگان در دنیا را خبر داده است که به سه مورد اشاره می‌شود:

[[رسول گرامی]] صلی الله علیه و اله می‌فرماید: هر آن چه در امت‌های گذشته رخ داده است در امت من نیز رخ خواهد داد. قاضی نور الله شوشتری، الصوارم المهرقه، انتشارات چاپخانه نهضت، 1367، ص 67. از این سخن نتیجه گرفته‌اند که از آن جایی که رجعت یکی از مهم‌ترین حوادث امت‌های گذشته است و تاکنون نیز تحقق نیافته، قطعاً در زمان آینده صورت خواهد گرفت.

علاوه برآیات نخست، آیات فراوانی در [[قرآن]] آمده که از نظر شیعه قابل تطبیق بر رجعت در آخرالزمان است که جهت اختصار تنها به یک مورد اشاره می‌شود:

در توضیح پیرامون همین [[آیه]]، روایات فراوانی از [[اهل بیت]] علیهم السلام نقل شده که ایشان این آیه را دلیل محکمی بر و قوع رجعت در دوران حکومت مهدی (عج) دانسته‌اند. <ref>ر. ک: علی بن ابراهیم قمی، تفسیر قمی، ج 2، ص 36.</ref>

روایات رجعت را نیز می‌توان همانند آیات به دو دسته کلی تقسیم کرد؛ دسته نخست روایاتی است که به تحقق رجعت در امت‌های گذشته اشاره کرده است که عمدتاً در ذیل آیات مربوط به رجعت ذکر شده‌اند و دسته دوم روایاتی است که به وقوع رجعت در آخر الزمان و در آستانه برپایی قیامت اشاره می‌کند که در این دسته، علاوه بر روایاتی که ذیل آیات ذکر شده، روایات مستقلی نیز به چشم می‌خورد که به یک مورد اشاره می‌گردد.

علاوه بر این روایات، دعاها و زیارت نامه‌های متعددی در دست است که به نحوی مسئله رجعت را مورد اشاره قرار داده است.

علاوه بر ادله نقلی (آیات و روایات) و حکم عقل، علمای شیعه به اجماع و اتفاق نظر علما و بزرگان نیز استدلال کرده‌اند. در موارد فراوانی گفته شد که دانشمندان شیعه در این موضوع هم نظر هستند. و حتی برخی دلیل اصلی بر رجعت را اجماع علمای شیعه دانسته‌اند.

«... و برای این که رجعت (تنها) به ظواهر اخبار منقوله اثبات نشده تا تأویل در آن راه پیدا کند؛ زیرا تکیه در اثبات رجعت بر اجماع شیعیان امامیه است؛ اگر چه اخبار وروایات این باب نیز آن را تأیید و معاضدت می‌کند ...». <ref>مجمع البیان، ج 7 - 8 ص 367.</ref>

از مجموع روایات به دست می‌آید که مؤمنین محض و کافرین محض رجعت می‌کنند والبته روایات فراوانی به صورت ویژه، خبر از رجعت افراد خاصی داده است که به صورت اختصار می‌توان به برخی اشاره کرد:

- در روایاتی رجعت برخی از [[منافقان]] و کفار نیز ذکر شده است. <ref> همان، ص 39.</ref>

از روایاتی که به صورت پراکنده به زمان رجعت اشاره کرده‌اند این نتیجه حاصل می‌شود که رجعت از هنگام ظهور حضرت مهدی (عج) آغاز شده تا قبل از قیامت و رستاخیز کبری ادامه خواهد داشت.

آیا کسانی که در زمان رجعت زنده می‌شوند، مکلف به تکالیف شرعی هستند؟

در این موضوع روایات به دو دسته تقسیم می‌شود؛ بخشی می‌گوید تنها هدف از رجعت، مشاهده دولت [[مهدی]] (عج) و لذت بردن ازدیدن حکومت جهانی عدل است؛ ولی در روایات فراوانی نیز گفته شده که ایشان جهت یاری حضرت مهدی (عج) و حاکمیت پس از ایشان، رجعت می‌کنند و بدیهی است که در این صورت تکلیفی برای آنها وجود خواهد داشت و در مقابل انجام آن تکالیف دارای پاداش خواهند بود.

در روایات حکمت‌هایی برای رجعت ذکر شده که عبارتند از:

{{پانویس}}