سوره حمد: تفاوت میان نسخه‌ها

'''سوره حمد''' یا سوره فاتحه نخستین سوره [[قرآن کریم]]، ملقب به ام الکتاب، از [[سوره‌های مکی]] و در جزء یک قرار دارد. این سوره از سوره‌های «قصار» است که در عین اختصار، بنا بر روایات، در معنا بزرگ و اساس [[قرآن]] است. سورهٔ فاتحه در [[نمازهای واجب]] و [[مستحب]] خوانده می‌شود و محتوای اصلی آن، توحید و سپاس [[خداوند]] است.  

«سوره نور»؛ قرآن كريم از كتب آسمانی با تعبير نور ياد مي‌كند<ref>سورۀ مائده، آيه 44</ref> و هدف آنها را نورانی كردن انسانها مي‌داند بنابراين، سوره‌ای كه عصارۀ كتابِ نور است<ref>سورۀ ابراهيم، آيه 1</ref> ، خود نيز نوری باهر و نوراني‌كننده انسانهاست<ref>تفسير تسنيم ، ج1، ص 259</ref>.

«سوره سؤال»؛ به خاطر وجود الفاظ دعا و سؤال از خداوند متعال است<ref>ترجمۀ الإتقان فی علوم القرآن،ج 1، ص 192</ref>.

إِيَّاكَ نَعْبُدُ وَ إِيَّاكَ نَسْتَعِينُ ، توحيد در عبادت و توحيد در نقطه اتكاء انسانها را بيان مى كند.

اهْدِنَا الصِّراطَ الْمُسْتَقِيمَ ، بيانگر نياز و عشق بندگان به مساله هدايت و نيز توجهى است به اين حقيقت كه هدايتها همه از سوى او است.

[[محمّدبن‌مسعودعياشی]] نقل مي‌كند كه رسول‌اكرم(ص) به جابر فرمود: «اى جابر آيا بهترين سوره اى را كه خدا در كتابش نازل كرد به تو نياموزم؟ جابر عرض كرد: آرى پدر و مادرم فدايت باد يا رسول اللَّه به من ياد ده. پس رسول اكرم سوره حمد را كه امّ الكتاب است به او آموخت سپس فرمود: اى [[جابر]] دوست دارى از فضيلت آن براى تو بگويم؟ گفت: بلى پدر و مادرم فدايت، حضرت فرمود: اين سوره [[شفاء]] هر درد و بيمارى است جز مرگ».

[[اميرالمؤمنين]] از رسول‌اكرم نقل مي‌كند كه خداوند به من فرمود: «وَ لَقَدْ آتَيْناكَ سَبْعاً مِنَ الْمَثانِی وَ الْقُرْآنَ الْعَظِيمَ <ref>سورۀ حجر،آيه 87.</ref>» (اى محمّد همانا ما هفت آيه با ثنا و قرآن با عظمت را براى تو فرستاديم) حضرت مي‌گويد: خدا سوره حمد را در برابر همه قرآن قرار داد و بر نازل كردن آن به خصوص بر من منت نهاد بعد فرمود: فاتحة الكتاب شريف‌ترين چيزى است كه در گنجينه هاى عرش است. خداوند محمّد را بدان اختصاص و شرافت داد و هيچكدام از پيامبران را با او در اين جهت شريك ننمود. جز سليمان كه به او از اين سوره (بسم اللَّه ....) داده شد. همانطور كه قرآن از زبان [[بلقيس]] اين چنين حكايت مي‌كند: «إِنِّی أُلْقِی إِلَی كِتابٌ كَرِيمٌ إِنَّهُ مِنْ سُلَيْمانَ وَ إِنَّهُ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ» (نامه اى گرامى به من داده اند از جانب [[سليمان]] و بنام خداى رحمن و رحيم است).

سوره ای است که بين خدا و بندگانش تقسيم شده است<ref>مجمع البيان،ج1، ص88.</ref>.

[[اهل سنت]] معتقدند که کلمه آمين بعد از فاتحه مستحب است<ref>أنوار التنزيل و أسرار التاويل،ج1 ص32، الجامع لأحكام القرآن، ج 1، ص 129، الدر المنثور فی تفسير المأثور، ج 1، ص 16.</ref> ، ولی [[اماميه]] آنرا جايز نمی داند بلکه آنرا بدعت و حرام و مبطل نماز می داند<ref>الفقية(للصدوق)،ج1 ص 390، المقنعة(للشيخ المفيد)، ص 105، تفسير کنز الدقائق و بحر الغرائب،ج1 ص87.</ref>.