سلمان بن ناصر بن عمران نیشابوری: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ابوالقاسم انصاری''' متوفای سال 511 هجری قمری یا 512 هجری قمری نام او سلمان بن ناصر بن عمران نیشابوری، شاگرد امام الحرمین [[محمد جوینی اشعری]] است. کنیه اش ابوالقاسم انصاری است و القاب او عبارتند از: أستاذ الإمام، ناصرالسنة، إمام المتکلمین و سیف النظر. نسب او به نیشاپور می‌رسد. یک عالمی [[مسلمان]] از علمای [[اهل سنت]] مرام او اشعری و مکتبش شافعی است. از برجسته ترین علمای [[تصوف]] و ​​علم [[کلام]] او به علوم کلام، اصول دین، تصوف، [[تفسیر|تفسیر]] و [[حدیث‌|علم حدیث]] اهتمام ویژه ای داشت. از برجسته ترین شیوخ وی می‌توان به ابوالمعالی جوینی و [[ابوالقاسم قشیری]] و از برجسته ترین شاگردان وی [[ابوالفتح شهرستانی]] و [[ضیاءالدین ابوالقاسم رازی]] (پدر فخرالدین رازی) اشاره کرد. وی بین نیمه دوم قرن پنجم هجری تا اوایل قرن ششم در زمان خلافت [[عباسیان]] که سلطه آنان نزدیک به پنج قرن ادامه داشت<ref>أبو قاسم الأنصاری، الغنیة فی الکلام، إعداد: مصطفى حسنین عبدالهادی، دارالسلام للطباعة والنشر والتوزیع والترجمة، المجلد الأول، ص: 27</ref>، زندگی می‌کرد و مرگ او در سال 511 یا512 ذکر کرده‌اند.

در دورانی که ابوالقاسم انصاری زندگی می‌کرد دولت فاطمی بر [[مغرب]] و [[مصر]]، [[بنی امیه]] بر قرطبه، دولت غزنوی بر کشورهای [[افغانستان]]، پنجاب و [[خراسان]] از ولایات فارس حکومت می‌کرد. در مورد منطقه ای که انصاری در آن زندگی می‌کرد یعنی نیشاپور که از سرزمین های تمدن ماوراءالنهر محسوب می شد، تا سال 429 هجری قمری تحت سلطه دولت غزنوی و سپس دولت سلجوقی آن را به سلطه خود درآورد. سلطان محمود بن سبکتین غزنوی که در سال 421 هجری درگذشت و بنا بر وصیتش پسر او محمد جانشینش شد<ref>أبو قاسم الأنصاری، الغنیة فی الکلام، إعداد: مصطفى حسنین عبدالهادی، دارالسلام للطباعة والنشر والتوزیع والترجمة، المجلد الأول، ص: 28-29</ref>.

سلمان بن ناصر بن عمران بن محمد بن إسماعیل بن إسحاق بن یزید بن زیاد بن میمون ابن مهران، أبوالقاسم الأنصاری النیشابوری. این نامگذاری محتمل تراست. ولی تعدادی از کسانی که انصاری را در تراجم ذکر کرده‌اند با آن مخالف هستند. برخی از آنها به جای: "سلمان" او را "سلیمان" می‌دانند. شاید این به دلیل تصحیح نسخه کتاب‌هایی است که نام او در آن "سلیمان" ذکر شده است. به دلیل تعداد زیادی از تراجم که او را "سلمان" نام برده اند، و همچنین نزدیک بودن دو نام در شکل که باعث می‌شود تلقی سلمان به سلیمان منتفی نماند و آنچه تأیید می کند که نام او سلمان است این که ابن قاضی شهبه در تراجم انصاری ذکر کرده و معتقد است نام او سلمان است سپس نام او را با تقطیع حروف ذکر کرده و می‌گوید: سلمان به فتح سین. که احتمال نام سلیمان را رد می کند. تفاوت دیگر در نام او این است که نسخه مکتوب الغنیه نام مستعار متفاوتی را ذکر کرده است. از آنجا که نام مستعار وی در نسخه خطی ابوالفتح است، و این نیز ممکن است کنیه یکی از کاتبان یا یکی از صاحبان نسخه باشد. زیراابوالفتح لقب پسرش ناصر بن سلمان الانصاری نیشابوری است و هیچ یک از کسانی که نام ابوالقاسم را آورده اند این نام مستعار را ذکر نکرده‌اند<ref>أبو قاسم الأنصاری، الغنیة فی الکلام، إعداد: مصطفى حسنین عبدالهادی، دارالسلام للطباعة والنشر والتوزیع والترجمة، المجلد الأول، ص: 37-38</ref>.

محل تولد و پرورش ابوالقاسم انصاری را در نیشابور ذکر کرده‌اند و این موضوع در میان تمامی تراجم نویسان که از او نام برده اند مورد اتفاق است. فقط زرکلی در اعلامش او را ارغیانی از ارغیان در اطراف نیشابور ذکر کرده که البته منبع این گفته زرکلی مشخص نیست <ref>أبو قاسم الأنصاری، الغنیة فی الکلام، إعداد: مصطفى حسنین عبدالهادی، دارالسلام للطباعة والنشر والتوزیع والترجمة، المجلد الأول، ص: 28</ref>.

و گاهی به علت استادی بر شیخ شهرستانی که مشهورترین شاگردانش بود. او را شیخ شهرستانی گویند<ref>أبو قاسم الأنصاری، الغنیة فی الکلام، إعداد: مصطفى حسنین عبدالهادی، دارالسلام للطباعة والنشر والتوزیع والترجمة، المجلد الأول، ص: 38-39</ref>.

همان طور که ذکر شد هیچ یک از کسانی که به ابوالقاسم انصاری در تراجم پرداخته اند سال تولد وی را ذکر نکرده‌اند اما-بر اساس برخی شواهد-می‌توان قضاوت کرد که ابوالقاسم انصاری در اوایل دهه چهارم قرن پنجم (430 هجری قمری) متولد شد. شواهد این مدعا عبارتند از<ref>أبو قاسم الأنصاری، الغنیة فی الکلام، إعداد: مصطفى حسنین عبدالهادی، دارالسلام للطباعة والنشر والتوزیع والترجمة، المجلد الأول، ص: 39-40</ref>: اول: شاگردی انصاری در کرسی درس فضل الله میهنی، که در سال 440 هجری درگذشت. و بر اساس این موضوع تولدانصاری باید حداقل قبل از سال 434 هجری قمری باشد. دوم: ذهبی اشاره دارد که ابوالقاسم انصاری در سن بالا درگذشته است و این نشان می‌دهد که انصاری پیر بوده است و شاید به هشتاد سال رسیده باشد. از آنجا که سن بالا فراتر از هفتاد سال است، و این نشان‌دهنده تقدم در تاریخ تولد انصاری است.

ابوالقاسم انصاری شاگرد تعدادی از علمای برجسته عصر خود در علوم مختلف بود. علومی‌مانند حدیث، تصوف و کلام که در ادامه به توضیح آن پرداخته می‌شود<ref>أبو قاسم الأنصاری، الغنیة فی الکلام، إعداد: مصطفى حسنین عبدالهادی، دارالسلام للطباعة والنشر والتوزیع والترجمة، المجلد الأول، ص: 40-42</ref>.

انصاری شاگرد [[ابوالقاسم قشیری]] بود. عبدالکریم بن هوزان بن عبدالملک بن طلحة ابن محمد أبوالقاسم القشیری النیشابوری، که در سال 448 هجری قمری به [[بغداد]] آمد، از ثقات بود اصول را بر مذهب [[اشعری]] مى‌دانست و فروع را بر مذهب [[شافعی]]. تولد وی را در ماه ربیع الاول سال 376 هجری قمری ذکر کرده‌اند و در سال 465 هجری قمری درگذشت. به نظر می‌رسد که رابطه انصاری با ابوالقاسم قشیری بیشتر از رابطه شاگرد با استاد بوده است؛ بلکه رابطه مرید و خادم با مربی و مرشد بود. انصاری مدتی به ابوالقاسم قشیری خدمت کرد و استفاده خوبی از دانش وی کرد.

ابوالمعالی الجوینی: مشهورترین استاد انصاری که از او دانش کسب کرده ابوالمعالی بوده است. وی امام الحرمین، ابوالمعالی جوینی، عبدالملک بن عبدالله بن یوسف است: وی در سال 478 هجری قمری درگذشت. آثار او عبارتند از: الشامل در اصول دین، الإرشاد إلى قواطع الأدلة در اصول اعتقاد، العقیدة النظامیة در علم کلام، البرهان در[[اصول فقه]] و... .جوینی تأثیر زیادی بر شاگردش ابوالقاسم انصاری داشت. با یک مقایسه ساده بین الغنیهدر علم کلام و نوشته‌های کلامی جوینی به ویژه الارشاد و الشامل قدرت تأثیر جوینی بر شاگرد وی آشکار می‌شود. انصاری حتی مقالات جوینی را شرح کرده است و بهترین دلیل بر این مدعا آن که او صد و پنجاه و چهار بار صراحتاً از جوئیتی در الاهیات الغنیه نقل قول کرده است.

ابوالفتح شهرستانی: محمد بن عبدالکریم بن احمد، ابوالفتح شهرستانی، وی در سال 479 هجری قمری متولد شد و در سال 548 هجری قمری درگذشت. از مهمترین آثار او عبارتند از: نهایة الإقدام در علم کلام، الملل والنحل، تاریخ الحکماء، تلخیص الأقسام لمذاهب الأنام در علم کلام، المصارعات، الإرشاد إلى عقائد العباد، و... .

ابن السمعانی: أبوالسعد عبدالکریم بن محمد بن منصور بن محمد بن عبدالجبار، تاج الإسلام، قوام الدین، أبوالسعد ابن أبی‌بکر ابن أبی المظفر ابن أبی منصور السمعانی. از اهالی مرو که او را امام الائمه نام برده اند. سیوطی در طبقات المفسرین نقل می کند که ابوالقاسم انصاره برای او اجازه ای صادر کرده است<ref>أبو قاسم الأنصاری، الغنیة فی الکلام، إعداد: مصطفى حسنین عبدالهادی، دارالسلام للطباعة والنشر والتوزیع والترجمة، المجلد الأول، ص: 42-45</ref>.  

<br>- شرح الغنیة فی فروع الشافعیة لابن سریج<ref>حاجی خلیفة، کشف الظنون 1212/2</ref><br>- فروع فقه الشافعیة<ref>إسماعیل باشا البغدادی، هدیة العارفین 208/1</ref><br>- کتاب الطهارات فی الفقه<ref>کشف الظنون 1434/2</ref><br>- کتاب الضحایا<br>- کتاب فی التفسیر <ref>تاریخ دمشق 477/21، ویحسن لفت النظر إلى أن بیان الحق، المشهور بأبی القاسم النیسابوری - کشهرة الأنصاری - له کتاب فی التفسیر بعنوان وضح البرهان، حتى لا ینسب الکتاب خطأ إلى الأنصاری</ref><br>