زکات: تفاوت میان نسخه‌ها

«زکات» در لغت یعنى نموّ، «زَکا الزَّرْعُ» یعنى زراعت رشد کرد و پاک شد. آری، بریدن شاخه‌های درخت انگور در ظاهر کوتاه کردن درخت است، ولی در واقع، سبب رشد آن می‌شود.

در [[شرع اسلام]]، زکات اسم صدقۀ واجب از مال است. و زکات‌دهندگان به وسیله دادن زکات نزد خداى سبحان پاک مى گردند و قول خداوند متعال به همین معنا اشاره دارد که فرمود: خُذْ مِنْ امْوالِهِمْ صَدَقَةً تُطَهِّرُهُمْ وَ تُزَکیهِمْ بِها... ؛ <ref>سوره توبه، آیه ۱۰۳</ref> از دارایی‌هایشان صدقه (زکات) بستان تا بدان وسیله آنان را پاک و منزه سازى. <ref> احکام روزه، نعمت الله یوسفیان، ص ۶۳</ref>  

زکات، یکى از عباداتى است که پرداخت آن به [[قصد قربت]] نیاز دارد و اثر تربیتى عمیقى در روح انسان مى‌گذارد. لذا [[قرآن کریم]] بعد از آن که دستور گرفتن زکات را به [[پیامبر اکرم]] مى‌دهد، در بیان فلسفه آن مى‌فرماید: تو با این کار، آنها را پاک مى‌کنى و رشد و نمو مى‌دهى؛ خُذ من اموالهم صدقة تطهّرهم و تزکیهم بها؛ <ref> سوره توبه، آیه ۱۰۳</ref> آنها را از رذایل اخلاقى، از دنیاپرستى و دنیادوستى پاک مى‌کنى و نهال نوع دوستى و سخاوت و توجه به حقوق مستمندان را در آنها پرورش مى‌دهى. اگر مسلمانان این فریضه الهى را برپا کنند، فقر و بدبختى از میان جوامع اسلامى از بین مى‌رود.

رسول خدا (ص) مى‌فرماید: «الزَّکاةُ قَنْطَرَةُ الْاسْلامِ فَمَنْ ادَّاها جازَ الْقَنْطَرَةَ وَ مَنْ مَنَعَهَا احْتَبَسَ دُوْنَها وَ هِىَ تُطْفِىءُ غَضَبَ الرَّبِّ؛ زکات، پل اسلام است هر کس آن را بپردازد از پل عبور کرده و هر کس آن را نپردازد در زیر آن پل زندانى مى شود و زکات خشم پروردگار را فرو مى نشاند». <ref> بحارالانوار، ج ۷۴، ص ۴۰۵</ref>

از [[امام باقر(ع)]] <ref>ر. ک:مقاله امام باقر (ع)</ref> نقل شده است که خداوند تبارک و تعالى نماز و زکات را قرین یکدیگر ساخته و فرموده است: وَأَقیمُوا الصَّلاةَ وَ آتَوُا الزَّکاةَ؛ به یاد دارید نماز را و بپردازید زکات را، پس آن کس که نماز را به پا مى دارد ولى زکات را نمى پردازد، گویى که نماز را هم به پا نداشته است. <ref>وسائل الشیعه، محمد بن حسن، حر عاملى، ج ۹، ص ۲۲</ref>

[[امام صادق(ع)]] <ref>ر. ک:مقاله امام صادق(ع)</ref> درباره زکات مى‌فرماید: همانا خداوند زکات را جهت آزمایش ثروتمندان و یارى فقیران قرار داد و اگر مردم زکات اموال خود را بپردازند، مسلمانى فقیر و نیازمند باقى نخواهد ماند و به آنچه که خداوند واجب نموده بى نیاز خواهد شد؛ و مردم فقیر، محتاج، گرسنه و عریان نمى شوند مگر به خاطر گناه ثروتمندان. <ref>وسائل الشیعه، ج ۶، ص ۴</ref>

امام صادق (ع) فرمود: خداوند بر این امت چیزى را سخت‌تر از زکات واجب نکرده است و اکثر هلاکت‌هاى امت‌ها به خاطر نپرداختن آن است. <ref> وافى، ج ۱۰، ص ۳۳</ref>

رسول خدا (ص) سوگند یاد کرد که جز مشرک کسى در مورد پرداخت زکات خیانت نمى‌کند. <ref>بحار، ج ۹۶، ص ۲۹</ref>

و نیز فرمود: یا على! ده گروه از امت من کافر مى‌شوند که یکى از گروه‌ها کسانى هستند که زکات نمى‌پردازند. رسول خدا (ص) در آخرین خطبه خود فرمود: اى مردم! زکات اموال خود را بپردازید. پس هر کس زکات نپردازد، براى او نه نمازى است و نه حجى و نه جهادى. <ref> مستدرک، ج ۱، ص ۵۰۷</ref>

در روایت‌هاى دیگرى آمده است که پرداختن زکات نشان بخشندگى، و خوددارى از آن، نشانه بخل ورزیدن است. همچنین بر این نکته تأکید شده است که پرداختن زکات هیچ گاه موجب کاستى مال زکات دهنده نمى شود و بر مال کسى هم که از دادن آن خوددارى مى ورزد چیزى افزوده نمى گردد. از این بالاتر، ثروتمندان با پرداختن زکات، اموال شان را بیمه مى کنند و طبق یک روایت، اگر مالى در دریا یا خشکى تلف گردد، دلیلش را باید در خوددارى از پرداخت زکات جستجو کرد. <ref>براى آگاهى بیشتر ر. ک وسایل الشیعه، ج ۹، باب «زکات»</ref>  

زکات از جمله ضروریات [[دین]] است و در اهمیت آن همین بس که در قرآن کریم به طور مکرر به وجوب آن در ردیف نماز تصریح شده است. <ref> سوره بقره(۲)، آیات ۴۳، ۸۳، ۱۱۰ و ۱۷۷؛ سوره نساء(۴)، آیه ۷۷؛ سوره نور(۲۴)، آیه ۵۶؛ سوره حج(۲۲)، آیه ۷۸ و...</ref> در روایات معصومین (ع) نیز نسبت به آن بسیار سفارش شده است و کسانى که زکات مال خود را نمى پردازند بى دین شمرده شده‌اند. <ref> بحارالانوار، ج ۹۶، ص ۱۱</ref>

فلسفه پرداخت زکات ریشه کنى فقر از جامعه اسلامى است و به راستى اگر مسلمانان به این دستور حیات‌بخش به خوبى عمل کنند در جامعه اسلامى فقیرى باقى نخواهد ماند.

[[عبداللّٰه بن سنان]] از امام صادق (ع) روایت کرده است که فرمود: خداوند عزّ و جلّ زکات را بمانند نماز فرض و مقرّر فرموده است، و از این رو اگر کسى زکات را حمل کند و آشکارا و بر ملا عطا نماید، باکى بر او نیست، و این بدان‌ جهت است که خداى عزّ و جلّ مقدار تأمین نیازمندی‌هاى فقرا را در اموال اغنیا مقدّر و مقرّر نموده است. و اگر مى‌دانست که آن مقدار مفروض و معین ایشان را کفایت نمی‌کند، هر آینه آن را براى ایشان مى‌افزود، و هر گونه تنگدستى و صعوبت معیشتى که متوجّه فقرا شود، از جهت خوددارى اغنیا از پرداخت حقوق ایشان است، نه از جهت مقدار زکات و نارسائى آن.

و مبارک عقرقوفى از موسى بن جعفر (ع) روایت کرده است که فرمود: همانا که زکات به عنوان روزى فقرا و افزایش اموال اغنیا برقرار شده است. <ref> قمّى، صدوق، محمّد بن على بن بابویه - مترجم: غفارى، على اکبر و محم، من لا یحضره الفقیه - ترجمه، ۶ جلد، نشر صدوق، تهران - ایران، اول، ۱۴۰۹ ه‍ ق، چ۲، ص ۳۰۱</ref>  

پرداخت زکات و [[خمس]] و دیگر انفاق‌هاى واجب و مستحب، از تکالیف اقتصادی مسلمانان است. ادای این وظایف مالی، افزون بر آثار سازنده اخلاقى، نقش مهمى در توزیع و تعدیل ثروت میان افراد جامعه و برقرارى عدالت اجتماعى دارند. اما هر کدام از خمس و زکات از جهت موارد تعلّق، شرایط وجوب و مصرف با هم تفاوت دارند.

از یک‌ پنجم اموال انسان که باید از درآمد و مازاد بر مخارج خود با شروط خاصى که در فقه بیان شده، پرداخت شود و آن حقّى است که خداوند براى پیامبر اکرم(ص) و امام معصوم(ع) قرار داد تا مستمندان از خاندان آن بزرگواران به جاى زکات مصرف و نیازمندی‌هاى خود را با آن تأمین کنند.  

خمس به دو قسم تقسیم می‌شود: نیمى از آن، [[سهم امام(ع)]] است که باید توسط حاکم اسلامى در مصالح اسلام و مسلمانان هزینه گردد و نیم دیگر آن، [[سهم سادات]] است. <ref>سهم امام(ع)، سؤال 8419؛ «پرداخت خمس و اجازۀ مراجع»، سؤال 690</ref> خمس به مواردی با شرایط ویژه تعلّق می‌گیرد. <ref> «چیستی خمس و موارد تعلق آن»، سؤال 19664</ref>

'''زکات در فقه اسلامى'''

حقّ واجبى که به بخشى از اموال برخی افراد غنیّ و ثروت‌مند جامعه تعلق می‌گیرد و باید به نفع فقرا براى صرف در مصالح عمومى پرداخت شود. <ref>مشکینی، میرزا علی، مصطلحات الفقه، ص 280 – 281، بی‌جا، بی‌نا، بی‌تا</ref> ثروت‌مندان با دادن زکات، از صفات زشتى مانند حرص و بخل (تا اندازه‌اى) پاک می‌گردند و اموالشان نیز با خیر و برکت دنیوى و اخروى، رشد و نموّ خواهد کرد. همچنین از دیدگاه فقها، اصل وجوب زکات از ضروریات و ارکان دین مقدس اسلام است. <ref>علامه حلّی، حسن بن یوسف، تذکرة الفقهاء، ج 5، ص 7 – 8، قم، مؤسسه آل البیت(ع)، چاپ اول، بی‌تا؛ محدث بحرانی، یوسف بن احمد، الحدائق الناضرة فی أحکام العترة الطاهرة، محقق، مصحح، ایروانی، محمد تقی، مقرم‌، سید عبدالرزاق، ج 12، ص 8، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، 1405ق؛ امام خمینی، تحریر الوسیلة، ج 1، ص 311، قم، مؤسسه مطبوعات دار العلم، چاپ اول، بی‌تا؛ حسینی سیستانى، سید على، منهاج الصالحین، ج 1، ص 351، قم، دفتر حضرت آیة الله سیستانى، چاپ پنجم، 1417ق</ref>

با توجه به این‌که در قرآن می‌فرماید: «زکات‌ها، مخصوص فقرا و مساکین و کارکنانى است که براى [جمع‌آورى] آن زحمت می‌کشند، و کسانى که براى جلب محبّتشان اقدام می‌شود، و براى [آزادى] بردگان، و [اداى دین] بدهکاران، و در راه [تقویت آیین] خدا، و واماندگان در راه؛ این، یک فریضه [مهم] الهى است؛ و خداوند دانا و حکیم است». <ref>آیه توبه، سوره 60.</ref>