وحدت گرایی اسلامی در قرن بیستم: دانشگاه الازهر و تشیع بین همگرایی و واگرایی (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها

در فصل 10، "از نزدیک شدن به مهار"، دلایل اصلی ضعف تقریب وجود دارد؛ بسیار روشن تر، یعنی تعارض بین دولت یا قدرت حاکمیت و مرجع دینی. این با رویکرد موجود در فصل 4 که در آن قدرت مرجعیت و اقتدار ایمان به عنوان یک کل در ارزیابی مفهوم رفتار می‌شد، مغایرت دارد. در این فصل، تعارض بین این دو برای کنترل به عنوان یک دلیل اصلی، در میان چند دلیل دیگر، باعث تضعیف جنبش و احتمالاً صدمات جدی شده است. این درگیری از زمان شاه (63-1982) با تلاش وی برای کنترل اوقاف مشاهده شده است، تا پادشاه فیصل درعربستان سعودی و سادات در مصر. سرانجام با انقلاب ایران، که روابط دیپلماتیک با مصر را قطع کرد و به این ترتیب گروه وحدت‌گرای اسلامی "جماعه التقریب بین المذاهب" پایان یافت. این گروه "تنها اتحادیه اسلامی قرن بیستم بود که حداقل در یک دهه و نیم اول با وجود خود چشم‌انداز صلح اسلامی را نشان می‌داد". فصل پایانی آینده بحث‌های وحدت‌گرایی در رابطه بین دانشمندان را کمتر از رابطه بین حاکمان به می‌داند. این امر تا حدود زیادی درست است، اما نباید از قدرت مردمی كه در این كتاب بدان اشاره شد توجه كمی چشم پوشی كرد. چنین قدرتی همان دلیلی است که باعث شده جامعه امروز عراق علی رغم همه شانس‌ها، کاملاً پاره نشود. به طور کلی، این کتاب تلاش خوبی برای مستندسازی موضوع به روشی عادلانه و عینی است. اکثر خوانندگان احتمالاً احساس می‌کنند که این کار می‌تواند به روزرسانی وضعیت پس از حمله آمریکا به عراق و آینده اسلام در منطقه باشد.