۸۷٬۷۷۵
ویرایش
سوره یوسف: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - ' شده اند' به ' شده‌اند'
جز (جایگزینی متن - ' سوره ها' به ' سوره‌ها') |
جز (جایگزینی متن - ' شده اند' به ' شده‌اند') |
||
| خط ۶۹: | خط ۶۹: | ||
سوره يوسف با حروف مقطعه شروع شده است و از سور رائيات است(سوره های يونس و هود و يوسف و إبراهيم و حجر را رائيات يا راآت می نامند.) | سوره يوسف با حروف مقطعه شروع شده است و از سور رائيات است(سوره های يونس و هود و يوسف و إبراهيم و حجر را رائيات يا راآت می نامند.) | ||
ابن مردويه از [[مالک‌ابن‌انس]] روايت کرده است که پيامبر(ص) فرمودند:«خداوند از رائيات تا طواسين را به جای انجيل به من عطا کرده است<ref>فتح القدير، ج 2، ص 479.</ref>.» (رائيات سوره‌هايی هستند که با «الر» و طواسين سوره‌هايی هستند که با «طس» و «طسم» شروع | ابن مردويه از [[مالک‌ابن‌انس]] روايت کرده است که پيامبر(ص) فرمودند:«خداوند از رائيات تا طواسين را به جای انجيل به من عطا کرده است<ref>فتح القدير، ج 2، ص 479.</ref>.» (رائيات سوره‌هايی هستند که با «الر» و طواسين سوره‌هايی هستند که با «طس» و «طسم» شروع شده‌اند) | ||
سوره يوسف جزو سور مئين (صد آيه ای ها) است [[ابن قتيبه]] می گويد سور مئين سوره‌هايی هستند که بعد از سور طوال آمده‌اند علت نامگذاری اين سوره‌ها به مئين نزديک بودن تعداد آيه های اين سوره‌ها به عدد صد می‌باشد<ref>زاد المسير فى علم التفسير، ج 4، ص 141</ref>. گفته شده اين سوره‌ها عبارتند از «بنی إسرائيل، كهف، مريم، طه، أنبياء، حج ومؤمنون<ref>دراسة حول القرآن الکريم، ص ۳۷</ref>». برخی ديگر نيز سور مئين را سوره‌های «توبه، نحل، هود، يوسف، کهف، بنی اسرائيل، انبياء، طه، مؤمنون، شعراء و صافات» ذکر کرده اند<ref>التمهيد فی علوم القرآن، ج1، ص313.</ref>. | سوره يوسف جزو سور مئين (صد آيه ای ها) است [[ابن قتيبه]] می گويد سور مئين سوره‌هايی هستند که بعد از سور طوال آمده‌اند علت نامگذاری اين سوره‌ها به مئين نزديک بودن تعداد آيه های اين سوره‌ها به عدد صد می‌باشد<ref>زاد المسير فى علم التفسير، ج 4، ص 141</ref>. گفته شده اين سوره‌ها عبارتند از «بنی إسرائيل، كهف، مريم، طه، أنبياء، حج ومؤمنون<ref>دراسة حول القرآن الکريم، ص ۳۷</ref>». برخی ديگر نيز سور مئين را سوره‌های «توبه، نحل، هود، يوسف، کهف، بنی اسرائيل، انبياء، طه، مؤمنون، شعراء و صافات» ذکر کرده اند<ref>التمهيد فی علوم القرآن، ج1، ص313.</ref>. | ||