جمال الدین الحسین: تفاوت میان نسخه‌ها

'''جمال الدین الحسین''' (709 - 778 هجری قمری) شیخ، بازرگان و مبلغ اسلامی است که برای تجارت و نشر اسلام و دعوت به سوی خدا از سرزمین خود به جزایر خاور دور مهاجرت کرد و از اولین مبلغان مسلمان در جزیره جاوا به شمار می‌رود. بیشتر [[نه قدیس (الأولیاء التسعة)|9 قدیسی]] که اسلام را در جاوه گسترش دادند از اولاد او بودند که در حال حاضر یکی از مسلمان نشین ترین مناطق جهان است.

وی در سال 709 هجری قمری / 1310 میلادی در منطقه ملابار [[هند]] به دنیا آمد. پدرش حاکم ایالت ملابار و پدربزرگش عبدالملک کسی بود که از [[حضرموت]] به هند مهاجرت کرد. جمال الدین الحسین برای کسب دانش بیشتر به مناطق مختلف سفر کرد، از جمله شهر سمرقند در آسیای مرکزی که مدت زیادی در آنجا زندگی کرد، زیرا در آن زمان یکی از مراکز علم و دانش بود.<ref>"Maulana Husain, Pelopor Dakwah Nusantara". Kanzunqalam's Blog. مؤرشف من الأصل فی 20 سبتمبر 2020.</ref>

او در حدود سال 750 هجری قمری / 1349 م به مجمع الجزایر مالایی مهاجرت کرد و اولین کسی بود که از خاندان عظمت خان به آسیای جنوب شرقی کوچ کرد. یکی از دلایل اصلی هجرت او تبلیغ اسلام بود. ابتدا به کلنتن در شبه جزیره مالایا رفت و از آنجا به سامودیرا باسای در جزیره سوماترا، پس از آن به جزیره جاوا نقل مکان کرد. در آنجا او به عنوان "جماد الکبری" شناخته شده بود، اما به اندازه نوادگانش معروف نبود. نواحی شرقی جاوه در آن زمان تحت فرمانروایی پادشاهی هندو ماجاپاهیت بود که نفوذ به آن بسیار دشوار بود زیرا این کشور فضای داخلی جاوه را کنترل می‌کرد و این آموزه‌های هندو بود که مردم جاوه به آن پایبند بودند و تاثیر بسیار زیادی در زندگی مردم داشت.

هنگام ورود به جزیره جاوه جمال الدین حسین همراه با علمای دیگر و شاگردان و پسرانش به سه گروه تقسیم شدند، او با گروه اول مستقیماً از طریق اسمارنگ وارد جاوه شدند و در دیماک توقف کردند. از دیماک سفر به ماجاپاهیت تا روستای کوچکی به نام ترولان ادامه یافت. در آنجا توافق کردند که به هر کسی که می‌خواهد دین اسلام را مطالعه کند آموزش دهند و اما گروه دوم به شهر گرسیک رفتند و در میان آنان نوه اش ملک ابراهیم بن برکات زین‌العابدین با برادرش جعفر ابراهیم بود. گروه سوم به سرپرستی پسرش ابراهیم آسمورو به توبان رفتند.

جمال الدین الحسین وارد پادشاهی ماجاپاهیت شد و ابتدا در منطقه بوجونگورو زندگی کرد و با قرار دادن تجربه خود در زمینه کشاورزی که فواید بسیاری را نصیب مردم ماجاپاهیت کرد، توانست نظر آنها را به خود جلب کند و مقدمات اسلام و تبلیغ و ارشاد را فراهم آورد و سرانجام بسیاری از مردم ماجاپاهیت اسلام آوردند.

او در سال 778 ق / 1376 میلادی در گذشت و در ترولان در شرق جاوه به خاک سپرده شد و اکنون بسیاری از مردم از سراسر اندونزی به زیارت مقبره او می روند.<ref> BS, Tri Wibowo (2015). Akulah Debu Di Jalan Al-Musthofa: Jejak-Jejak Awliya Allah (باللغة الإندونیسیة). Jakarta, Indonesia: Prenada. صفحة 208.</ref>

همچنین گفته شده به دلیل اینکه اکثر مردم آلبوکس به اسلام نگرویده بودند او به جزیره سولاوسی رفت و تا پایان عمر در آنجا زندگی کرد و در سال (857 هجری قمری / 1453 میلادی) درگذشت و در روستای توسورا به خاک سپرده شد و بارگاهش در کنار مسجد توسوره منطقه قدیمی واجو قرار دارد.<ref>Ibda, Hamidulloh (2019). Andrian Gandi Wijanarko (المحرر). Peradaban Makam: kajian inskripsi, kuburan, dan makam (باللغة الإندونیسیة). Indonesia: CV. Asna Pustaka. صفحة 67.</ref> علاوه بر این زیارتگاه های پراکنده دیگری در جزیره جاوه منسوب به اوست.<ref>"Syeik Jumadil Kubra: Bapak Para Wali di Nusantara". Gana Islamika. 2018. مؤرشف من الأصل فی 20 سبتمبر 2020.</ref>