سوره مؤمنون: تفاوت میان نسخه‌ها

<div class="wikiInfo">[[پرونده:سوره مؤمنون.jpg|جایگزین=سوره مؤمنون|بندانگشتی|سوره مؤمنون]]

</div>

'''سوره مؤمنون''' بیست و سومین سوره و از سوره‌های مکی [[قرآن]] است که در جزء ۱۸ قرآن جای دارد. این سوره به دلیل اشاره به ۱۵ صفت از صفات [[مؤمنان]]، [[مؤمن|مؤمنون]] نامیده شده است. روی‌گردانی از کار و سخن بیهوده، پیشتاز بودن در کارهای خیر، اشاره به داستان [[حضرت موسی |حضرت موسی علیه السلام]] و [[حضرت نوح|حضرت نوح علیه السلام]]، خلقت [[انسان]] و [[معاد]] از مباحث این سوره است.

آیات ۹۹ و ۱۰۰ درباره آرزوی [[کافران]] هنگام مرگ برای بازگشت به دنیا و انجام اعمال صالح از آیات مشهور سوره مؤمنون است.

جمع مؤمن، به معنای افراد با [[ايمان]].

# سرگذشت عبرت آموز مردان الهی؛

# صفات برجسته ی مؤمنان<ref>تفسير قرآن مهر، ج 14، ص 21.</ref>.

# مؤمنون،

# قد أفلح،

«سوره مؤمنون»؛ سبب نام‌گذاری آن يازده آيۀ ابتدای اين سوره است که اوصاف و آثار و نشانه‌های مؤمنان را بيان کرده است<ref>تفسير قرآن مهر، ج 14، ص 23.</ref>.

«سوره قد أفلح»؛ نام‌گذاری سوره به اسم اولين عبارت میباشد.

«سوره فلاح»؛ ابن‌عاشور در التحرير و التنوير اين اسم را برای اين سوره آورده است ولی علتی بر آن ذکر نکرده است<ref>التحرير و التنوير، ج 18، ص 5.</ref>. به نظر میرسد به خاطر کلمه افلح در آيه اول و آيات بعدی اين سوره است که عوامل فلاح و رستگاری مؤمنين را بيان می‌کند.

سوره مؤمنون صدوهيجده آيه دارد<ref>الكشف و البيان، ج 7، ص 37.</ref>.

 

سوره مؤمنون چنان که از نامش پيدا است بخش مهمی از آن سخن از اوصاف برگزيده مؤمنان است. سپس بحث‌هايی در زمينه اعتقاد و عمل بيان می کند که تکميل کننده آن صفات می باشد. روی هم رفته مجموع مطالب اين سوره را می‌توان به چند بخش تقسيم کرد:

و از آنجا که خمير مايه همه آنها [[ايمان]] و [[توحيد]] است در بخش دوم به نشانه‌های مختلف خداشناسی، و آيات آفاقی و انفسی پروردگار در پهنه عالم هستی، اشاره کرده، و نمونه‌هايی از نظام شگرف عالم آفرينش را در آسمان و زمين و آفرينش انسان و حيوانات و گياهان بر می شمارد.

و برای تکميل جنبه‌های عملی در بخش سوم به شرح سر گذشت عبرت انگيز جمعی از پيامبران بزرگ همچون [[نوح |نوح علیه السلام]]، [[هود علیه السلام]]، [[حضرت موسی|موسی علیه السلام]]، [[حضرت عیسی|عيسی علیه السلام]] پرداخته فرازهايی از زندگی آن‌ها را بيان می‌کند.

در بخش پنجم بحث‌های فشرده ای درباره معاد بيان کرده است.

و در بخش ششم از حاکميت [[خداوند]] بر عالم هستی و نفوذ فرمانش در همه جهان سخن می گويد.

سرانجام در بخش هفتم باز هم سخن از [[قيامت]]، حساب، جزا و پاداش نيکوکاران و کيفر بدکاران به ميان می آورد، و با بيان هدف آفرينش انسان سوره را پايان می‌دهد. و به اين ترتيب محتوای اين سوره مجموعه ای است از درسهای اعتقادی و عملی، و مسائل بيدارکننده و بيان خط سير مؤمنان از آغاز تا پايان<ref>تفسير نمونه، ج14، ص 191- 190.</ref>.  

[[امام صادق علیه السلام]] فرمود «هر که سوره مؤمنون را بخواند و در هر [[جمعه]] تکرار کند، [[خداوند]] کار او را به سعادت ختم میکند و در [[بهشت]] برين با [[انبياء]] و [[پیامبران|مرسلين]] است<ref>ترجمه تفسير مجمع‌البيان، ج 17، ص 28.</ref>».

سوره مؤمنون در [[مکه]] بر [[حضرت محمد (ص)|پيامبرصلی الله علیه]] نازل شده است<ref>مجمع البيان فی تفسير القرآن، ج 7، ص 156.</ref>.

سوره مؤمنون بعد از [[سوره انبياء]] در مکه [[نازل]] گرديده است، بنابراين به نظر می آيد حدود سال‌های هشت [[بعثت]] نازل شده باشد<ref>تفسير أحسن‌الحديث، ج 7، ص 93.</ref>.

ظاهرا [فضا و] شأن نزولی برای سوره مؤمنون نقل نشده است بلکه ضرورت موقع ايجاب می کرده که در تداوم [[وحی]] آسمانی، اين مطالب ارزنده يادآوری و بيان شود تا مؤمنان بدانند، [[ايمان]] تنها با زبان کافی نيست بلکه لازمه اش عمل است و نيز آنها و [[كافران|کافران]] بدانند که [[كفر|کفر]] و [[شرک]] و اعمال ناشايست در دنيا و آخرت پيامد ناگواری دارد<ref>تفسير أحسن‌الحديث، ج 7، ص 94.</ref>.  

مؤمنون جزو [[سور مئين]] (صد آيه ای‌ها) است [[ابن قتيبه]] می‌گويد سور مئين سوره‌هايی هستند که بعد از [[سور طوال]] آمده‌اند علت نامگذاری اين سوره‌ها به [[مئين]] نزديک بودن تعداد آيه‌های اين سوره‌ها به عدد صد می‌باشد<ref>زاد المسير فی علم التفسير، ج 4، ص 141</ref>. گفته شده اين سوره‌ها عبارتند از «[[بنی إسرائيل]]، [[كهف|کهف]]، [[مريم]]، [[طه]]، [[أنبياء]]، [[حج]] و مؤمنون»<ref>]دراسة حول القرآن الکريم، ص ۳۷.</ref>. برخی ديگر نيز سور مئين را سوره‌های «[[توبه]]، [[نحل]]، [[هود]]، [[يوسف]]، [[کهف]]، [[بنی اسرائيل]]، [[انبياء]]، [[طه]]، [[مؤمنون]]، [[شعراء]] و [[صافات]]» ذکر کرده‌اند<ref>التمهيد فی علوم القرآن، ج1، ص313.</ref>.

روايتی است که از [[حضرت محمد (ص)|رسول خداصلی الله علیه]] نقل شده که فرمود: خداوند هفت سوره طوال را به جای [[تورات]] و سوره‌های مئين را به جای [[انجيل]] و سوره‌های مثانی را به جای [[زبور]] به من داد و پروردگارم مرا با دادن سوره‌های مفصّل فزونی بخشيد<ref>جامع البيان فی تفسير القرآن، ج 1، ص 34</ref>.