عبدالعظیم حسنی: تفاوت میان نسخه‌ها

|[[حسن بن علی|امام حسن مجتبی(علیه السلام)]]

'''عبدالعظیم حسنی''' مشهور به شاه عبدالعظیم و سیدالکریم از عالمان [[سادات حسنی]] و از راویان [[حدیث]]. نسب او با چهار واسطه به [[حسن بن علی|امام حسن مجتبی(علیه السلام)]] می‌رسد. او را مردی با تقوا، معروف به [[امانت]] داری، صداقت در گفتار، عالم به امور دین، قائل به [[اصول دین]] شیعه ومحدث دانسته‌اند. [[شیخ صدوق]]، مجموعه روایات وی را با عنوان جامع اخبار عبدالعظیم گردآوری کرده است.

عبدالعظیم، از دانشمندان [[شیعه]] و از راویان حدیث [[ائمه معصومین (علیه السلام)]] و نیز از چهره‌های بسیار محبوب و مورد اعتماد، نزد [[اهل بیت (علیهم السلام)|اهل‌بیت عصمت و طهارت (علیه السلام)]] به شمار می‌رفت. دوران وی، گر چه عصر حاکمیت [[عباسیان]] و ایجاد خفقان و سخت‌گیری نسبت به شیعیان بوده است، ولی مدافعان دین و حافظان مکتب که [[روایات]] امامان را ثبت و نقل می‌کردند، نقش عمده‌ای در پاسداری و صیانت از فرهنگ والای [[اهل بیت (علیهم السلام)|اهل‌بیت(علیه السلام)]] داشتند و این بزرگوار نیز یکی از سنگربانان عقیده تابناک تشیع محسوب می‌شود که در حفظ و انتشار سخنان ائمه اطهار، سخت کوشا بود و ستایش های فراوان ائمه (علیه السلام) از وی، نشان‌دهنده شخصیت والای علمی و معنوی وی می‌باشد.  

«رفتار و عادت کریمانه حضرت عبدالعظیم (علیه السلام) این بود که هر وقت وارد مجلس [[امام جواد|حضرت امام جواد (علیه السلام)]] یا [[امام هادی|امام هادی(علیه السلام)]] می‌شد، با کمال ادب و خضوع و غایت حیا و تواضع، در حالی که دست های خود را از ردا بیرون آورده بود، با کمال ادب به محضر آن امامان سلام عرض می‌کرد و امام پس از جواب سلام، او را نزدیک خود می‌خواند و در کنار خویش می‌نشاند؛ به حدّی که زانوی مبارکش به زانوی مقدّس امام می‌چسبید و امام، کاملا از احوال او سؤال می‌کرد که این موجب حسرت و غبطه ی دیگران می‌شد.»

شیخ صدوق می‌نویسد: «حضرت عبدالعظیم (علیه السلام)» شخصی خدا پرست، پارسا و پسندیده خدا و [[حضرت محمد (ص)|رسول خدا(صلی الله علیه)]] و مردم بوده است.» <ref>من لایحضره الفقیه، ج 2، ص 80</ref>

[[صاحب بن عباد]] (که یکی از علمای [[اهل تسنن]] و وزیر فخرالدوله بوده است) می‌گوید: «عبدالعظیم حسنی (علیه السلام) مردی با ورع، پارسا و پرهیزگار و دیندار و خدا پرست، معروف به امانت داری و دارای صداقت لهجه، دانای به امور دین و گویای [[توحید]]، و [[عدل]] بسیار بود. در زمان خودش در علم و ادب و فضل و دانش و [[تقوا]]، بعد از امام زمانش، برتمام معاصران خویش برتری داشته، هیچ کس را منزلت او نبوده و به تمام معنا تبعیّت و [[تقلید]] از حضرات ائمه (علیه السلام) می‌نمود و در اولاد و احفاد حضرت [[حسن بن علی|امام حسن مجتبی(علیه السلام)]] کسی به قدر مرتبه و مقام او نرسیده است.» <ref> امام زادگان ری، جلد 1، ص 74</ref>

یکی از ویژگی‌های مهم در زندگی حضرت عبدالعظیم (علیه السلام) این بود که توفیق یافت محضر پرفیض سه حجّت الهی؛ [[امام رضا]]، جواد و امام هادی(علیه السلام) را درک نماید، از تعالیم آن بزرگواران بهره‌مند گردد و سخنان و روایات آنان را به نسل های بعد منتقل نماید.

وقتی [[علی بن موسی بن جعفر|امام رضا(علیه السلام)]] در مدینه به سر می‌برد، برای حضرت عبدالعظیم (علیه السلام) امکان دیدار با حضرتش فراهم بود؛ پس از شهادت آن حضرت، که امامت به امام جواد (علیه السلام) رسید، در آن مدت که امام نهم در [[مدینه]] بود، این سعادت و توفیق همچنان برای حضرت عبدالعظیم (علیه السلام) فراهم بود که با آن حضرت، تماس و دیدار داشته باشد و از دانش آن بزرگوار، بهره گیرد. گاهی نیز سؤالات خود را به صورت نامه از امام می‌پرسید و جواب مکتوب از امام دریافت می‌کرد.

[[عباسیان|خلفای عباسی]] نسبت به [[اهل بیت (علیهم السلام)|خاندان پیامبر(صلی الله علیه)]] و [[مذهب شیعه|شیعیان]] [[ائمه|ائمه(علیه السلام)]] بسیار سخت‌گیری می‌کردند. یکی از خشن‌ترین و بد رفتارترین این خلفا، [[متوکل]] بود که دوران خلافتش، نه تنها چندین بار مزار [[امام حسین|سیّدالشهداء(علیه السلام)]] را در [[کربلا]] تخریب کرد، از زیارت قبر آن حضرت نیز جلوگری می‌نمود. امام هادی (علیه السلام) با پنج نفر از خلفای عباسی از جمله متوکّل هم عصر بود.