۸۵٬۹۵۷
ویرایش
جز
جایگزینی متن - ' آنها ' به ' آنها '
Wikivahdat (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - '== پانویس ==↵{{پانویس}}↵[[رده:' به '== پانویس == {{پانویس}} [[رده:') |
جز (جایگزینی متن - ' آنها ' به ' آنها ') |
||
| خط ۱۱: | خط ۱۱: | ||
== ارزش مراقبه در قرآن == | == ارزش مراقبه در قرآن == | ||
قرآن می‌فرماید: «ای کسانی که ایمان آوردهاید، از (مخالفت) خدا بپرهیزید و هر کسی باید بنگرد تا برای فردایش چه چیزی از پیش فرستاده و از خدا بپرهیزید که خداوند از آنچه انجام میدهید، آگاه است!» <ref>سوره حشر، آیه۱۸.</ref> | قرآن می‌فرماید: «ای کسانی که ایمان آوردهاید، از (مخالفت) خدا بپرهیزید و هر کسی باید بنگرد تا برای فردایش چه چیزی از پیش فرستاده و از خدا بپرهیزید که خداوند از آنچه انجام میدهید، آگاه است!» <ref>سوره حشر، آیه۱۸.</ref> | ||
یکی از مفسرین در تفسیر آیه مذکور آورده است: این آیه مؤمنین را وادار می‌کند که به یاد خدای سبحان باشند و او را فراموش نکنند و مراقب اعمال خود باشند که چه می کنند، صالح | یکی از مفسرین در تفسیر آیه مذکور آورده است: این آیه مؤمنین را وادار می‌کند که به یاد خدای سبحان باشند و او را فراموش نکنند و مراقب اعمال خود باشند که چه می کنند، صالح آنها کدام و ناصالحش کدام است و صالح را هم خالص برای رضای خدا به جای آورند و این مراقبت را استمرار دهند و همواره از نفس خود حساب بکشند و هر عمل نیکی که در کردههای خود یافتند، خدا را شکر کنند و هر عمل زشتی را دیدند خود را توبیخ نموده نفس را مورد مؤاخذه قرار دهند و از خدای تعالی طلب مغفرت کنند. <ref> طباطبایی سید محمد حسین، تفسیرالمیزان، ج۱۹، ص۳۷۳-۳۷۴.</ref> خدای متعال که خود دیده‌بان و مراقب انسان و رفتار اوست. <ref>سوره نساء، آیه۱</ref>. انسان را توبیخ می‌کند که مگر نمیداند که خدا می‌بیند! <ref>سوره علق، آیه۱۴.</ref> | ||
== ارزش مراقبه در احادیث == | == ارزش مراقبه در احادیث == | ||
از [[رسول خدا صلوات الله علیه]] نقل شده است که فرمود:احسان آن است که خدا را چنان بپرستی که گویی او را میبینی و اگر نتوانی او را ببینی، بدان که او تو را می‌بیند. <ref> مجلسی محمدباقر، بحار الأنوار، ج۶۷، ص۱۹۶.</ref> | از [[رسول خدا صلوات الله علیه]] نقل شده است که فرمود:احسان آن است که خدا را چنان بپرستی که گویی او را میبینی و اگر نتوانی او را ببینی، بدان که او تو را می‌بیند. <ref> مجلسی محمدباقر، بحار الأنوار، ج۶۷، ص۱۹۶.</ref> | ||