محقق سبزواری: تفاوت میان نسخه‌ها

| عنوان = محقق سبزواری

| تصویر = محقق سبزواری.jpg

| نام = محمد باقر بن محمد مؤمن خراسانی سبزواری

| نام‌های دیگر =

| سال تولد = ۱۰۱۷ ق

| تاریخ تولد =

| محل تولد = سبزوار

| سال درگذشت = ۱۰۹۰ ق

| تاریخ درگذشت =

| محل درگذشت =

| استادان = {{فهرست جعبه عمودی |[[محمد تقی مجلسی]] |[[میرفندرسکی]] |[[شیخ بهائی]] }}

| شاگردان = {{فهرست جعبه عمودی |محقق خوانساری |سید عبدالحسین حسینی خاتون‌آبادی |[[میرزا عبدالله افندی|میرزا عبدالله افندی اصفهانی]] }}

| دین = [[اسلام]]

| مذهب = [[مذهب شیعه|شیعه]]

| آثار = {{فهرست جعبه افقی | [[شیخ بهائی]] | ذخیرة المعاد | روضة الانوار عباسی}}

| فعالیت‌ها =

| وبگاه =

'''محمدباقر سبزواری'''، مشهور به محقق سبزواری از حکما و مجتهدین بزرگ [[مذهب شیعه|شیعه]] در قرن یازدهم [[سال قمری|هجری]] است. نام او در کتب فقهیه زیاد برده می‌شود و کتاب معروف او در [[فقه]]، یکی به نامه «ذخیره» و دیگری به نام کفایه است و چون فیلسوف هم بوده است، بر الهیات شفای [[ابوعلی سینا]] حاشیه نوشته و درسال 1090 هجری درگذشته است. محقق سبزواری نزد [[شیخ بهایی|شیخ بهائی]] و [[محمد تقی مجلسی|مجلسی اول]] تحصیل کرده است. او در دوران [[صفویه]] در کمال احترام و اکرام می‌زیست و بر اقران و امثال مقدم بود.

«محمدباقر» فرزند محمد مؤمن خراسانی، در سال (۱۰۱۷ هـ. ق) در روستای «نامن» از توابع شهرستان سبزوار پا به عرصه وجود نهاد. وی پس از رحلت پدرش، به [[اصفهان]] آمد و در آنجا مسکن گزید.

فرزندان محقق سبزواری از بزرگان و عالمان جلیل‌القدری بوده‌اند که عبارتند از:

[[میرزا جعفر سبزواری اصفهانی]] که فقیهی زاهد و مدرسی توانا و از فحول دانشمندان اصفهان بوده و منصب [[شیخ الاسلامی‌‌‌]] اصفهان در اعقاب او به مدت بیش از دو قرن تداوم داشته و در جنب [[مسجد]] حکیم اصفهان مدفون است.

[[میرزا عبدالرحیم شیخ الاسلام]] عالم جلیل‌القدری که شیخ الاسلامی‌‌‌ اصفهان را به عهده داشته است. وی از علما و مجتهدین متنفذ اصفهان در قرن دوازدهم بوده و تألیفاتی نیز از خود به جای گذاشته و در (۱۱۸۱ هـ. ق) درگذشته است<ref> ریشه و جلوه‌های تشیع و حوزه علمیه اصفهان، ج ۱، ص ۴۵۱</ref>.

'''الف.''' استادانی که وی از آنها اجازه [[اجتهاد]] و نقل حدیث دریافت نموده است عبارتند از:

# علامه [[محمدتقی مجلسی]] (۱۰۰۳ـ۱۰۷۰ هـ. ق)؛

# قاضی معزالدین حسین؛

# [[شیخ بهایی]] (۹۵۳ـ۱۰۳۰ هـ. ق)؛

# [[میرابوالقاسم فندرسکی]] (۹۷۰ـ۱۰۵۰ هـ. ق)؛

# سید حسین بن حیدر عاملی؛

# نورالدین علی بن حسین بن ابی الحسن عاملی؛

# سید شرف الدین علی بن حجت شولستانی؛

# حسین بن حیدر قمر کرکی (متوفی ۱۰۴۱ هـ. ق)؛

# ملا حسن علی شوشتری (متوفی ۱۰۷۵ هـ. ق) صاحب التبیانو

'''ب.''' این [[فقیه]] بزرگ و سیاستمدار شایسته، شاگردان بزرگی را به عالم اسلام تقدیم نمود که برخی از آنها عبارتند از:

# [[محقق خوانساری]]<ref> روضات الجنات، ج ۲، ص ۶۹؛ فوائدالرضویه، ص ۴۲۶؛ ریحانه الادب، ج ۵، ص ۲۴۲</ref>. (۱۰۹۹ـ۱۰۱۹ هـ. ق)؛ وی حسین بن جمال‌الدین محمد خوانساری، شوهرخواهر محقق سبزواری است که تألیفات بسیار دارد و از شاگردان برجسته محقق سبزواری است.

از محقق سبزواری آثار بسیاری به دو زبان عربی و فارسی به جا مانده است‌که در این میان چند اثر از وی در بین عالمان و فقیهان از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است. در این جا به آثار وی اشاره می‌‌‌کنیم:

# شرح زبدة الاصول<ref> اندیشه سیاسی محقق سبزواری، ص ۶۳</ref>: این کتاب شرح بر «زبدة الاصول» [[شیخ بهایی]] است.

در دوران [[صفویه|سلاطین صفویه]]، مشاغل نامبرده از طرف پادشاهان، به بزرگان، علماء، فقها و [[مجتهد|مجتهدین]] رسما واگذار مى‌شد و هر یک از دانشمندان و علماء که بدین مناصب معین مى‌شدند، بر طبق قوانین و مقررات جاریه مملکت و دستورات شرع مطهر به وظایف خود قیام مى‌نمودند.

محقق سبزوارى پس از این که از محضر علمایى همانند [[محمد تقی مجلسی|مجلسى اول (ملا محمدتقى)]]، شیخ بهائى، [[میرزا عبدالله افندی|میرفندرسکى]]، [[ملا حسنعلى شوشترى]] و سایر علماء کسب فیض نمود، خود یکى از اعاظم بزرگ وقت شد و تدریس مدرسه ملا عبداللّه شوشترى را به وى تفویض کردند و چنان‌که گفته شد، به منصب شیخ الاسلامى منصوب گردید<ref>مشاهیر و دانشمندان اسلام، ترجمه الکنى والالقاب، مترجم محمدجواد نجفى، چاپ اسلامیه، تهران، ص۱۹۲</ref>.

اولاد و اعقاب محقق سبزوارى، پس از آنکه وى به مقام شیخ الاسلامى رسید، به خاندان شیخ الاسلام شهرت یافتند و ظاهرا نیز خود آنان هم این عنوان را مى‌پسندیدند و برخى از آنها با وجود این که منصب شیخ الاسلامى را نداشتند، باز به همین عنوان شهرت دارند. مانند: میرزا جعفر، فرزند محقق سبزوارى و دیگران و اما شکایت میرزا رحیم خوانسارى نسبت به منصب شیخ الاسلامى و قبول آن از طرف نادر نیز، جهت شکستن قدرت روحانیت [[مذهب شیعه|شیعه]] بوده که امامت جمعه و شیخ الاسلامى، یعنى دو منصب با نفوذ در یک خاندان نباشد که قدرت مخالفت با دستگاه را داشته باشد.

از وقتى که گرفتن شناسنامه در [[جمهوری اسلامی ایران|ایران]] رواج یافت، عموم افراد این سلسله، کلمه [[شیخ الاسلام]] را نام خانوادگى خود قرار دادند و این شهرت عنوان قانونى پیدا کرد. برخى دیگر نیز سبزوارى را جهت نام خانوادگى انتخاب کردند<ref>زندگی‌نامه علامه مجلسى، ج۱، ۲۹۳ و ۲۹۴</ref>.

پیامبر اکرم (صلی‌الله علیه و آله) براى شهرها و نواحى، از طرف خود کسى را که شایستگى امامت داشت، معین مى‌فرمود که با مردم [[نماز جماعت]] به جاى آوردند و تفاوت نمى‌کرد در نمازهاى یومیه و [[نماز جمعه]] و عیدین. پس از رحلت آن حضرت، [[خلیفه|خلفا]] نیز همین سنت را پیروى کردند. این حالت در زمان خلفاء [[بنی امیه|بنى‌امیه]] و [[عباسیان|بنى‌عباس]] که سعى داشتند ظاهر [[اسلام]] را رعایت کنند نیز ادامه داشت. سلاطین [[عثمانی|عثمانى]] نیز، براى شهرها [[امام جماعت]] و مؤذن و خطیب معین مى‌کردند و جهت آنان حقوق و شهریه در نظر مى‌گرفتند.

در مملکت ایران پس از روى کار آمدن سلاطین [[صفویه|صفوى]] و رسمیت یافتن مذهب شیعه، در زمان شاه طهماسب به دستور [[محقق کرکی|محقق کرکى]] که از قائلین به وجوب عینى نماز جمعه بود و خود آن را در [[نجف]] در مسجدى که امروز به نام «[[مسجد طریحى]]» نامیده مى‌شود، اقامه مى‌کرد. براى شهرها جهت اقامه نماز جمعه و رسیدگى به امور دینى مردم، کسانى را معین نمود که به نام امام جمعه معروف شد. این منصب یعنى امامت جمعه از این تاریخ از مناصب روحانى دولتى گردید.

عده از فقیهان و بزرگان به تمجید از تلاش‌های محقق سبزواری پرداخته‌اند که بدان اشاره می‌کنیم.

* محمد باقر بن محمد بن محمد مؤمن سبزواری، امام، علامه، محقق، مدقق، پسندیده خوی، پاک سرشت، جلیل‌القدر، عظیم‌الشأن، بلند جایگاه، دانشمند، فاضل کامل، خیرخواه، متبحر در علوم عقلی و نقلی، یگانه عصر و یکتای زمانش بود<ref>جامع الرواه، ج2، ص 79</ref>.

* [[شیخ بهایی|شیخ بهائی]]

* [[حسن بن یوسف حلی|علامه حلی]]

[[رده:عالمان شیعه]]