۸۷٬۸۱۰
ویرایش
جز (جایگزینی متن - ' رییس جمهور' به ' رییسجمهور') |
جز (جایگزینی متن - 'منطقه ای' به 'منطقهای') |
||
خط ۵۶: | خط ۵۶: | ||
در منطقه خودگردان جنوب هم، طبق توافق صلح پیش گفته، «سیلوا کِر» به ریاست جمهوری انتخاب شد. در پی این انتخابات، اوضاع اقتصادی، به دلیل برقراری ثبات نسبی و افزایش استخراج نفت در جنوب سودان، رو به بهبود گذاست. البته این به معنای بهتر شدن وضع اقتصادی توده مردم سودان نبود. پیرو توصیههای صندوق در ازای دادن وام به سودان جنوبی، و انجام اصلاحات اقتصادی، یارانههای دولتی در بسیاری از حوزهها قطع شد و نرخ تورم به حدود 36 درصد رسید. به علاوه، در سال 2011، با جدایی رسمی سودان جنوبی، دولت جنوب، بر خلاف توافق انجام گرفته در «قراداد صلح جامع»(2005)، مبنی بر تقسیم 50-50 عایدات نفت، بیش از 75 درصد درآمد نفتی را برای خود اختصاص داد، که این منجر به کاهش قابل توجه درآمد دولت سودان و تعمیق نارضایتیهای اقتصادی شد. از آن جا که تنها راه انتقال نفت جنوب، خط لوله شمال است، دولت سودان توانست جلوی صادرات را بگیرد، تا بر سر حقوق انتقال و نگهداری خطوط لوله با «سیلوا کِر» به نتیجه برسد. این امر بودجه حکومت عمرالبشر را کاهش بیشتری داد. در نتیجه بودجه ارتش برای مقابله با گروههای ستیزه جو در مناطق بحران زدهای چون «بلو نایل»، «کوردوفان جنوبی» و «دارفور» کاهش یافت و قدرت سیاسی رییسجمهور حتی بیش از پیش تضعیف شد. طی یک همه پرسی در 9 جولای 2011، سودان جنوبی با جمعیت مسیحی و آنمیست حدودا 12 میلیون نفره استقلال یافت. نخستین اعلام شناسایی رسمی آن هم در کم تر 24 ساعت بعد از اعلام نتیجه، توسط رژِیم صهیونیستی صورت گرفت. | در منطقه خودگردان جنوب هم، طبق توافق صلح پیش گفته، «سیلوا کِر» به ریاست جمهوری انتخاب شد. در پی این انتخابات، اوضاع اقتصادی، به دلیل برقراری ثبات نسبی و افزایش استخراج نفت در جنوب سودان، رو به بهبود گذاست. البته این به معنای بهتر شدن وضع اقتصادی توده مردم سودان نبود. پیرو توصیههای صندوق در ازای دادن وام به سودان جنوبی، و انجام اصلاحات اقتصادی، یارانههای دولتی در بسیاری از حوزهها قطع شد و نرخ تورم به حدود 36 درصد رسید. به علاوه، در سال 2011، با جدایی رسمی سودان جنوبی، دولت جنوب، بر خلاف توافق انجام گرفته در «قراداد صلح جامع»(2005)، مبنی بر تقسیم 50-50 عایدات نفت، بیش از 75 درصد درآمد نفتی را برای خود اختصاص داد، که این منجر به کاهش قابل توجه درآمد دولت سودان و تعمیق نارضایتیهای اقتصادی شد. از آن جا که تنها راه انتقال نفت جنوب، خط لوله شمال است، دولت سودان توانست جلوی صادرات را بگیرد، تا بر سر حقوق انتقال و نگهداری خطوط لوله با «سیلوا کِر» به نتیجه برسد. این امر بودجه حکومت عمرالبشر را کاهش بیشتری داد. در نتیجه بودجه ارتش برای مقابله با گروههای ستیزه جو در مناطق بحران زدهای چون «بلو نایل»، «کوردوفان جنوبی» و «دارفور» کاهش یافت و قدرت سیاسی رییسجمهور حتی بیش از پیش تضعیف شد. طی یک همه پرسی در 9 جولای 2011، سودان جنوبی با جمعیت مسیحی و آنمیست حدودا 12 میلیون نفره استقلال یافت. نخستین اعلام شناسایی رسمی آن هم در کم تر 24 ساعت بعد از اعلام نتیجه، توسط رژِیم صهیونیستی صورت گرفت. | ||
=== بحران دارفور === | === بحران دارفور === | ||
یکی از رویدادهای بزرگی که تاثیر بسیاری بر سودان و نقش سیاسی عمرالبشر گذاشت، بحران دارفور در سال 1998 بود، دارفور | یکی از رویدادهای بزرگی که تاثیر بسیاری بر سودان و نقش سیاسی عمرالبشر گذاشت، بحران دارفور در سال 1998 بود، دارفور منطقهای در غرب سودان در مجاورت لیبی، چاد و جمهوری آفریقای مرکزی با جمعیت حدود 6 میلیون نفر است. از 1989، خود دارفور به سه استان شمالی، مرکزی و جنوبی تقسیم شده است که حاکم هر بخش توسط دولت خارطوم تعیین میشود. حدود صد قبیله عربی و آفریقایی در این منطقه سکونت دارند. عربها دامدارند و حالت کوچ نشینی دارند و آفریقایی تبارها عمدتا به کشاورزی مشغولند و دین تقریبا کل این جمعیت اسلام است. در فوریه 2003، دو گروه مسلح موسوم به «ارتش آزادیبخش سودان» و «جنبش عدالت و برابری» با این بهانه که آفریقایی تبارها به حاشیه رانده شدهاند و حکومت در حفاظت از آفریقاییهای یکجانشین در برابر عربهای کوچ نشین موفق نبوده، اقدام مسلحانه علیه حکومت سودان را آغاز کردند. | ||
شبه نظامیان معارض دولت رژیم عمرالبشر را به آپارتاید علیه قبایل غیر-عرب منطقه از قبیل «فور»، «زغاوه» و «مسالیت» متهم میکردند. پاسگاههای پلیس و برخی پایگاههای ارتش توسط این گروهها اشغال شد. مهمترین عملیات آنها حمله به فرودگاه «الفاشر» مرکز استان دارفور شمالی بود که منجر به کشته شدن دست کم 70 نظامی سودانی شد. پاسخ دولت سودان سریع و کوبنده بود. علاوه بر نیروهای ارتش سودان، شبه نظامیان عرب «جانجاوید»، به طرفداری از حکومت وارد نبرد با این گروههای مسلح شدند. بنا به گزارشها حمایتهای لجستیکی و تسلیحاتی از سوی اطلاعات ارتش سودان در اختیار جانجاوید قرار گرفت. | شبه نظامیان معارض دولت رژیم عمرالبشر را به آپارتاید علیه قبایل غیر-عرب منطقه از قبیل «فور»، «زغاوه» و «مسالیت» متهم میکردند. پاسگاههای پلیس و برخی پایگاههای ارتش توسط این گروهها اشغال شد. مهمترین عملیات آنها حمله به فرودگاه «الفاشر» مرکز استان دارفور شمالی بود که منجر به کشته شدن دست کم 70 نظامی سودانی شد. پاسخ دولت سودان سریع و کوبنده بود. علاوه بر نیروهای ارتش سودان، شبه نظامیان عرب «جانجاوید»، به طرفداری از حکومت وارد نبرد با این گروههای مسلح شدند. بنا به گزارشها حمایتهای لجستیکی و تسلیحاتی از سوی اطلاعات ارتش سودان در اختیار جانجاوید قرار گرفت. | ||
دولتهای غربی، گرچه در کمکرسانی به غیرنظامیان تعلل زیادی به خرج دادند، اما از فرصت به دست آمده برای کوبیدن دولت غیر همراه و به اصطلاح یاغی عمرالبشیر استفاده کردند. آنها به حکومت سودان هشدار دادند که اگر قادر به کنترل اوضاع نیست، نیروهای بینالمللی مداخله خواهند کرد. رسانههای غربی خط پاکسازی نژادی توسط دولت سودان و جانجاوید را برای اعمال فشار بر عمرالبشر پی گرفتند. البته این مساله با بازدید میدانی دبیر کل سازمان ملل از منطقه رد شد، و او از علاقه رییسجمهور به حل مساله از طریق مذاکره با گروههای مسلح خبر داد. بعد از صدور دو قطعنامه 1564 و 1706 از سوی شورای امنیت سازمان ملل علیه آن چه کارشکنی دولت یونان در امدادرسانی و بررسی بینالمللی در موضوع دارفور خوانده میشد، صادر شد. نماینده سودان در سازمان ملل، با رد اتهامات، گفت که دولت سودان اجازه دسترسی مقامات سازمان ملل را به مناطق بحرانزده صادر کرده است، ولی چون آنها کارشکنیهای دولتی و پاکسازی نژادی را تایید نکردند، در نتیجه گزارش آنها مورد اعتنای شورای امنیت قرار نگرفت. | دولتهای غربی، گرچه در کمکرسانی به غیرنظامیان تعلل زیادی به خرج دادند، اما از فرصت به دست آمده برای کوبیدن دولت غیر همراه و به اصطلاح یاغی عمرالبشیر استفاده کردند. آنها به حکومت سودان هشدار دادند که اگر قادر به کنترل اوضاع نیست، نیروهای بینالمللی مداخله خواهند کرد. رسانههای غربی خط پاکسازی نژادی توسط دولت سودان و جانجاوید را برای اعمال فشار بر عمرالبشر پی گرفتند. البته این مساله با بازدید میدانی دبیر کل سازمان ملل از منطقه رد شد، و او از علاقه رییسجمهور به حل مساله از طریق مذاکره با گروههای مسلح خبر داد. بعد از صدور دو قطعنامه 1564 و 1706 از سوی شورای امنیت سازمان ملل علیه آن چه کارشکنی دولت یونان در امدادرسانی و بررسی بینالمللی در موضوع دارفور خوانده میشد، صادر شد. نماینده سودان در سازمان ملل، با رد اتهامات، گفت که دولت سودان اجازه دسترسی مقامات سازمان ملل را به مناطق بحرانزده صادر کرده است، ولی چون آنها کارشکنیهای دولتی و پاکسازی نژادی را تایید نکردند، در نتیجه گزارش آنها مورد اعتنای شورای امنیت قرار نگرفت. |