۸۷٬۹۰۶
ویرایش
ابوالفرج اصفهانی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'فوق العاده' به 'فوق‌العاده'
جز (جایگزینی متن - 'نامها' به 'نامها') |
جز (جایگزینی متن - 'فوق العاده' به 'فوق‌العاده') |
||
| خط ۳۴: | خط ۳۴: | ||
== زندگی‌نامه ابوالفرج اصفهانی == | == زندگی‌نامه ابوالفرج اصفهانی == | ||
ابوالفرج علی بن حسین بن محمد بن احمد بن هیثم بن عبدالرحمن اموی مروانی مشهور به ابوالفرج اصفهانی، ادیب نحوی، کاتب شاعر، مورخ حافظ، نسابه متبحر و محدث متفنن، سال 284 ه.ق (خلافت [[المعضد عباسی]]) در [[اصفهان]] دیده به جهان گشود. وی تحصیلاتش را در [[بغداد]] به پایان رسانید. بغداد در آن زمان دانشکده دانش‌ها و هنرهای جهان بود. درباره آغاز زندگی او آگاهی زیادی در دست نیست؛ تنها می‌دانیم که خاندان پدری اش از [[امویان]] و خاندان مادری وی از خاندان بزرگ ابن ثوابه بود. او از نیای مادری‌اش، یحیی بن محمد بن ثوابه، بارها در کتاب الاغانی نام برده است. | ابوالفرج علی بن حسین بن محمد بن احمد بن هیثم بن عبدالرحمن اموی مروانی مشهور به ابوالفرج اصفهانی، ادیب نحوی، کاتب شاعر، مورخ حافظ، نسابه متبحر و محدث متفنن، سال 284 ه.ق (خلافت [[المعضد عباسی]]) در [[اصفهان]] دیده به جهان گشود. وی تحصیلاتش را در [[بغداد]] به پایان رسانید. بغداد در آن زمان دانشکده دانش‌ها و هنرهای جهان بود. درباره آغاز زندگی او آگاهی زیادی در دست نیست؛ تنها می‌دانیم که خاندان پدری اش از [[امویان]] و خاندان مادری وی از خاندان بزرگ ابن ثوابه بود. او از نیای مادری‌اش، یحیی بن محمد بن ثوابه، بارها در کتاب الاغانی نام برده است. | ||
یاقوت در ارشاد الاریب می‌نویسد: «وی علامه، نسب شناس، راوی اخبار و جامع میان وسعت روایت و تحقیق بود و حافظه و هوشی | یاقوت در ارشاد الاریب می‌نویسد: «وی علامه، نسب شناس، راوی اخبار و جامع میان وسعت روایت و تحقیق بود و حافظه و هوشی فوق‌العاده داشت. هیچ مؤلفی را نمی شناسم که آثارش در فنون ادب نیکوتر و جامع تر از ابوالفرج باشد؛ با این همه شاعری شیرین گفتار بود<ref> دایرة المعارف تشیع، ص 431.</ref>.» | ||
ابوالفرج از همان جوانی به گردآوری اخبار ادبا و موسیقی دانان، گوش دادن به آنها، ضبط احادیث، اشعار و ترانه‌ها و حضور در میان نوادر تاریخی شوق داشت. | ابوالفرج از همان جوانی به گردآوری اخبار ادبا و موسیقی دانان، گوش دادن به آنها، ضبط احادیث، اشعار و ترانه‌ها و حضور در میان نوادر تاریخی شوق داشت. | ||