میرزا محمدحسن شیرازی: تفاوت میان نسخه‌ها

هوش سرشار میرزای شیرازی از همان آغاز زندگی، دایی ارجمندش را برآن داشت تا در تربیتش، کوشش بیشتری کند. میرزا محمدحسن در چهارسالگی پای به [[مکتب خانه]] نهاد و پس از به پایان رساندن درس‌های آغازین، در شش سالگی، وارد حوزه علمیه شد. حافظه قوی این کودک، اساتید او رابه شگفتی واداشته بود. وی در دوران نوجوانی، کتاب مهم و فقهی [[شرح لمعه]] را در حوزه علمیه شیراز تدریس می کرد. سرانجام میرزای بزرگ، به سفارش استادش، شیخ محمد تقی، در سن 18 سالگی برای ادامه تحصیل، به سوی [[اصفهان]] بار سفر بست و در مدرسه صدر، حجره ای گرفت و از محضر استادانی چون [[شیخ محمدتقی اصفهانی]] صاحب [[حاشیه بر معالم]] ،[[سیدحسن مدرس]] و [[حاج محمدابراهیم کلباسی]] بهره برد و از خرمن علم ودانش آن بزرگواران، خوشه ها چید.

از جمله مربیانی که در شکل گیری شخصیت کم نظیر میرزای شیرازی تاثیرگذار بوده‌اند، شیخ مرتضی انصاری است. میرزا با پشتکار فراوان، در درس‌های شیخ شرکت می کرد و از نزدیکان علمی شیخ به حساب می‌آمد، تا آن جا که شیخ مرتضی انصاری، بارها گفته بود: من درس را برای سه نفر می‌گویم؛ میرزا محمدحسن، [[میرزا حبیب اللّه (رشتی)]] و [[آقا حسن تهرانی]] (نجم آبادی).

چون شاهین بلند پرواز آسمان فقاهت و فقیه یگانه، شیخ مرتضی انصاری رحمه الله به دیار دیگر پرگشود و آفتاب درخشان زندگی‌اشدر افق سال 1281 ه. ق افول کرد، مردم، جهت تعیین تکلیف مسأله تقلید، پیوسته به شاگردان شیخ مراجعه می کردند. همین امر سبب شد تا بهترین شاگردان شیخ، گرد هم آیند و چاره جویی کنند که پس از مشاوره، همگی بر مقدم بودن میرزای شیرازی اتفاق کردند.

میرزای شیرازی در خوش برخوردی، خوش سلیقگی و شیرینی گفتار، نمونه نداشت. در برخورد با هر کس، آن چنان که شایسته او بود، حقش را ادا می کرد. هیچ کس هنگام جداشدن از میرزا، جز با شادمانی و رضایت، ایشان را ترک نمی کرد. میرزا حتی بر مستحق ناسزا هم یک کلمه زشت نمی‌گفت. خطاکاران را جز به احسان، پاداش نمی داد، بلکه به نیکوترین زبان و همراه با تبسم، با او به گفتگو می نشست و این، همان خلق عظیمی است که از پیامبر عظیم‌الشأن اسلام به [[ارث]] برده بود.

میرزای شیرازی در خانواده، پدری بسیار مهربان بود که شخصیت فرزندان و دیگر اعضای خانواده را شناخته و با آنان، با احترام و محبت‌آمیز رفتار می کرد. هرگز فرزندانش، حتی بچه های کوچک را صدا نمی زد، مگر این که پیش از اسم یا پس از اسم آن ها، کلمه «آقا» یا «خانم» را می افزود. میرزای بزرگ کوهی بود از دانش و [[تقوا]] که سراسر وجودش را ادب، احترام و فروتنی فراگرفته بود. مصداق فرموده مولای متقیان [[امام علی|علی(علیه السلام)]] بود که فرمودند: «آن گاه که آگاهی زیاد گردد، ادب افزون شود».