استغفار: تفاوت میان نسخه‌ها

|-

|تلفظ صحیح

|-

|}

</div>

'''استغفار''' به جمله <big>أَسْتَغْفِرُ ٱللَّٰهَ</big> یا <big>أَسْتَغْفِرُ ٱللَّٰهَ رَبِّی وَأَتُوبُ إِلَیْهِ</big> گفته می‌شود. این یک کلمهٔ عربی است که در لغت به معنای پوشاندن است و در اصطلاح برای طلب آمرزش از [[خداوند]] به کار می‌رود.  

اگر چه استغفار نیاز به زمان و مکان خاص ندارد، اما از نگاه [[قرآن]] و روایات سحرگاهان بهترین زمان برای پذیرش بهتر و بیشتر استغفار می‌باشد.

^{استغفار} از ریشه ^غفر در لغت به معنای ^پوشش، <ref> ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج ‏5، ص 25، بیروت، دار صادر، چاپ سوم، 1414ق</ref> ^محو و ^پاک کردن است.<ref>مصطفوی، حسن، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج ‏7، ص 241، تهران، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، 1360ش</ref>اما در اصطلاح به معنای درخواست زبانی یا عملی آمرزش و پاک کردن گناهان از پیشگاه خداوند است. <ref>راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، تحقیق، داودی، صفوان عدنان، ص 609، دمشق، بیروت، دارالقلم‏، الدار الشامیة، چاپ اول، 1412ق</ref>

در فرهنگ دینی، درخواست آمرزش از پیشگاه [[پروردگار]]، دارای چنان اهمیتی است که قرآن کریم فراوان به آن سفارش کرده و خطاب به مؤمنان می‌فرماید:  

آری استغفار درجه انسان‌های بلند مرتبه؛ راه مقربان، و از بزرگ‌ترین اسباب تقرب است. و لازم نیست که برای معصیت و گناهی باشد؛ چرا که سالک الی الله که خواهان رسیدن به مقام قرب الهی است، هنگام تلاش و جدیت در مسیر سلوک وقتی نفس خویش را سست و کاهل می‌بیند، برای همین سستی استغفار می‌کند و از پروردگارش دائماً درخواست عفو و بخشش دارد. <ref> شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، ج ‏1، ص 327،(پاورقی) قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، 1413ق</ref>

ضرورت استغفار از آن‌جا روشن می‌شود که قرآن از یک‌سو به آن فرمان داده، و از سوی دیگر ترک آن‌را توبیخ کرده است: «أَ فَلا یَتُوبُونَ إِلَی اللَّهِ وَ یَسْتَغْفِرُونَهُ»؛ <ref>سوره مائده، سوره 74</ref> چرا که از یک‌سو انسان‌های عادی بر اثر غفلت و نادانی همواره در معرض [[گناه]] قرار دارند؛ لذا نیاز به استغفار و ضرورت آن برای پالایش روحشان امر بدیهی است. از سوی دیگر هیچ‌کس نمی‌تواند حقوق الهی را چنان‌که باید و لایق پروردگار است به جای آورد؛ لذا استغفار در هر حال ضرورت دارد.

استغفار یکی از بهترین دعاها و عبادات است، چنان‌‌که [[پیامبر اکرم(ص)]] فرمود: «استغفار و طلب آمرزش، بهترین [[دعا]] است» <ref>کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج ‏2، ص 504، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق</ref> و «بهترین عبادت استغفار است». <ref>برقی، ابوجعفر احمد بن محمد بن خالد، محاسن، محقق، مصحح، محدث، جلال‌الدین، ج ‏1، ص 30، ‏ قم، دار الکتب الإسلامیة، چاپ دوم، 1371ق</ref>

پیامبر خدا(ص) ذکری را به جابر بن عبدالله تعلیم فرمود و آن‌را «سید الاستغفار»، یا «برترین آمرزش‌طلبی» نامیدند:

«تَعَلَّمُوا سَیِّدَ الِاسْتِغْفَارِ اللَّهُمَّ أَنْتَ رَبِّی لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ خَلَقْتَنِی وَ أَنَا عَبْدُکَ وَ أَنَا عَلَی عَهْدِکَ وَ أَبُوءُ بِنِعْمَتِکَ عَلَیَّ وَ أَبُوءُ لَکَ بِذَنْبِی فَاغْفِرْ لِی إِنَّهُ لَا یَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلَّا أَنْت‏»؛ <ref> شیخ صدوق، معانی الاخبار، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، ص 140، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، 1403ق</ref>

بهترین راه‏ آمرزش‌خواهی را یاد بگیرید؛ خدایا تو پروردگار من هستی، معبودی جز تو نیست، تو مرا آفریده‏ای، و من بنده تو هستم و بر پیمان تو استوار هستم، و اقرار به نعمت‌های تو برای خودم را دارم، و به گناه خویش اعتراف دارم. پس مرا بیامرز؛ زیرا جز تو کس دیگری گناهان را نمی‌آمرزد.

روند استغفار و [[توبه]] به گونه‌ای کاملاً مجزا نبوده، بلکه به گونه‌ای در هم تنیده است که نمی‌توان آن دو را جدا از هم فرض کرد. به عبارتی، بدون آن‌که [[نیت]] توبه داشته باشیم، استغفار زبانی بی‌فایده است. و این‌گونه نیست که بعد از توبه دیگر نیازی به استغفار مجدد نباشد.

برخی هم در فرق بین توبه و استغفار گفته‌اند؛ توبه عذاب گناهان را برمی‌دارد، اما استغفار در خواست پاک کردن و پوشش گناه از اغیار است، تا کسی بر گناه استغفار کننده اطلاع پیدا نکند. <ref> کافی، ج ‏2، ص 437(پاورقی)</ref>

استغفار آثار و برکات مادی و معنوی فراوانی را به دنبال دارد که برخی از مهم‌ترین آنها عبارت‌اند از: