۸۷٬۶۵۹
ویرایش
جز (جایگزینی متن - 'بنی هاشم' به 'بنیهاشم') |
جز (جایگزینی متن - 'خانواده ها' به 'خانوادهها') |
||
خط ۴: | خط ۴: | ||
=تاریخچه آنها= | =تاریخچه آنها= | ||
ماجرای بنی علوی از زمانی آغاز میشود که احمد المهاجر (جد آل باعلوی) در اوایل قرن چهارم هجری در حضرموت مستقر شد. در پایان قرن ششم هجری، عبدالملک بن علوی (جد آل عظمت خان) از حضرموت به گجرات در هند مهاجرت کرد و توانست با سلطان حیدرآباد، رابطه محکمی برقرار کند. سلطان پس از آنکه به نسب شریفش پی برد او را گرامیداشت و به او جایگاه ویژهای عطا کرد. پسرش عبدالله با یکی از دختران سلطان نصیرآباد ازدواج کرد. سپس نوه های او در اوایل قرن هفتم هجری به کامبوجا، چین و سیام پراکنده شدند. از جمله نوه های او جمال الدین الحسین بود که در مالایی مستقر شد و اولین کسی بود که با عبور از هند به اندونزی و فیلیپین آمد. او با خانواده و اقوام و نوه دختر و پسرش به اندونزی آمد و پسرش ابراهیم را در آچه برای گسترش علوم اسلام گذاشت، سپس ابراهیم به سورابایا رفت و به [[ابراهیم آسمورو]] معروف شد. سپس جمال الدین الحسین رهسپار سرزمین بوقیس شد و در آنجا سکنی گزید تا اینکه درگذشت و از نسل او بزرگانی آمدند که در تاریخ گسترش و تحکیم اسلام در آسیای جنوب شرقی از آنها نام برده شده و به (اولیاء سته) معروف هستند. پس از مرگ او آتش جنگ در جاوه شعلهور شد و پادشاهی هندو ماجاپاهیت سقوط کرد و پسران و نوه هایش در جاوه و اطراف و در نقاط دوردست پراکنده شدند و برخی از آنها به کامبوجا و سیام بازگشتند. سپس با ورود گروهی از | ماجرای بنی علوی از زمانی آغاز میشود که احمد المهاجر (جد آل باعلوی) در اوایل قرن چهارم هجری در حضرموت مستقر شد. در پایان قرن ششم هجری، عبدالملک بن علوی (جد آل عظمت خان) از حضرموت به گجرات در هند مهاجرت کرد و توانست با سلطان حیدرآباد، رابطه محکمی برقرار کند. سلطان پس از آنکه به نسب شریفش پی برد او را گرامیداشت و به او جایگاه ویژهای عطا کرد. پسرش عبدالله با یکی از دختران سلطان نصیرآباد ازدواج کرد. سپس نوه های او در اوایل قرن هفتم هجری به کامبوجا، چین و سیام پراکنده شدند. از جمله نوه های او جمال الدین الحسین بود که در مالایی مستقر شد و اولین کسی بود که با عبور از هند به اندونزی و فیلیپین آمد. او با خانواده و اقوام و نوه دختر و پسرش به اندونزی آمد و پسرش ابراهیم را در آچه برای گسترش علوم اسلام گذاشت، سپس ابراهیم به سورابایا رفت و به [[ابراهیم آسمورو]] معروف شد. سپس جمال الدین الحسین رهسپار سرزمین بوقیس شد و در آنجا سکنی گزید تا اینکه درگذشت و از نسل او بزرگانی آمدند که در تاریخ گسترش و تحکیم اسلام در آسیای جنوب شرقی از آنها نام برده شده و به (اولیاء سته) معروف هستند. پس از مرگ او آتش جنگ در جاوه شعلهور شد و پادشاهی هندو ماجاپاهیت سقوط کرد و پسران و نوه هایش در جاوه و اطراف و در نقاط دوردست پراکنده شدند و برخی از آنها به کامبوجا و سیام بازگشتند. سپس با ورود گروهی از خانوادههایشان از چین و جاهای دیگر، تعداد آنها در جاوه افزایش یافت<ref> شهاب, محمد ضیاء; عبدالله بن نوح (1400 هـ). "الإمام المهاجر". جدة، المملکة العربیة السعودیة: دار الشروق. صفحة 180.</ref>. | ||
=نسب= | =نسب= |